Adressiz Sorgular

İşkencecilerden sigara istiyor, onlar da çıkarıp bonkörce veriyorlar; içtikten sonra yine vereceklerini
söylüyorlardı.
İşkenceci cellat, çözdükleri birine kasılarak yüksek perdeden konuşuyordu:
– Ulan kuş sen nesin ki? Seni çözemeyeceğimizi mi sandın? Biz şefleri çözdük, dedi.
Ne demek istiyordu? Örgüt önderlerinin çözüldüğünü iddia ediyordu. Bu olamazdı. Ama odada
bulunanlardan küçük burjuva devrimci bir örgütün en üst düzeydeki sorumlusu olarak bilinen biri:
– Siz çözmediniz, kendim konuştum, dedi.
– Ulan, ben konuştum ne demek, çözdük işte.
Aynı edayla herkesi çözdüklerini söyleyip gitti. İçimde korkunç bir öfke kabardı.
– Burada çözülenler olduğu gibi, direnenler de var. Ben direniyorum. Sonuna kadar direneceğim. Sizlere
ihanet edenleri, çözülenleri örnek gösteriyorlar çünkü işlerine geliyor. Yoldaşlarının, halktan
insanların buraya gelip acı çekmesini istemeyen; devrimci onurunu ve kişiliğini ayaklar altına almak
istemeyen dirensin. Direnmek devrime, halka ve örgütümüze karşı olan sorumluluğumuzun gereğidir,
dedim.
Herkes dikkatle dinledi. Bunun üzerine "... kendim konuştum" diyen kişi:
– Ayaklarına bakayım, dedi.
Parçalanmış, kanlı ayaklarımı gösterdim. Anlaşılan O da, aşağıda hücrede karşılaştığım yoldaşı gibi,
yoğun işkence gören birinin direnemeyeceğini düşünüyordu.
– Ben de seninkine bakayım.
Gözbağımı kaldırarak baktım. Ayakları şişmişti...
İşkenceci şefin ısrarla "Fizik" deyişini anımsadım. Çözülüp dağılan beden miydi? Yoksa devrime,
örgüt ve halka olan güven ve inanç mı sarsılmıştı? Çözülme, fiziki baskılara, eziyet ve işkenceye dayanıp
dayanmama sorunu muydu? Yoksa devrimci ideal ve inançları sonuna kadar savunup savunmama
sorunu mu?
Sabah erkenden sorgu için alındım. Tabutluğa koyacaklarını söylüyorlardı.
Sorgu odasına götürüp sandalyeye bağladılar. Elektrik kablolarından birini ayağımın küçük parmağına,
diğerini penise, bir ucunu serçe parmağıma diğerini de kulak memesine bağladılar. Biri fısıldayarak:
– Kuruyup kalmasın, dedi.
– Yok yok, bir şey olmaz. Ben biliyorum.
Sidik kokan tuzlu bir bulamaç zorla boğazıma döküldü...
Manyetolar çevrilmeye başladı. Bedenim değişik yönlere doğru çekiliyor, burguyla deliyorlarmış gibi
gittikçe artan bir sızı içime işliyordu. Manyetonun biriyle kısa kısa akımlar, diğeriyle sürekli akım
veriliyordu. Uzun süreli akım verilerek tam bilincimi yitirmeye başladığımda akımı kesiyorlar. Tekrar
tekrar veriyorlardı. Birden bağırtılar duydum.
– Beni bırakın!.. Dayanamıyorum!.. Konuşacağım!.. Her şeyi anlatacağım!..
221