Adressiz Sorgular

Falakayı bırakıp elektrik kablolarını çözdüklerinde kalkmamı istemediler. Kollarımdan sürükleyip
ıslak bir yere attılar. Hortumla üzerime su sıkmaya başladılar. Hortumu ağzıma tutuyor, boğulacak gibi
olunca çekiyorlardı. Bedenim buz gibi olmuştu. Tepkisiz, upuzun yatıyordum. Ayağa kaldırdılar, kollarıma
girip yeniden işkence odasına götürdüler.
– Direnmeye devam edeceksin, değil mi? A., koyduğum orospu çocuğu... Seni hadım edeceğiz. Kan
işeyeceksin...
Aynı anda yumruklar, tekmeler tüm bedenime yağmaya başladı. Düşüyordum, kaldırıp yine vuruyorlardı.
Başımı duvara vuruyor, sırtımı duvara çarpıyorlardı. Artık ayakta duracak halim kalmamıştı. İki
kişi arkadan koltuk altlarından tutuyor, diğerleri de araba lastiğiyle göğsüme vuruyorlardı.
– Bu daha bir şey değil. Bu sadece bir başlangıç. Konuşuncaya kadar buradasın.
İşkenceye ara vermişlerdi. Hücreye indirildim. Saat geceyarısını çoktan geçmişti. Geldiğimden beri
"burada direnmenin imkansızlığını..." telkin eden arkadaş bedenimdeki eziklere, şişliklere ve ayaklarıma
baktı.
– Konuştun mu? diye sordu. Kesin bir sesle:
– Konuşacak bir şeyim yok.
– Bu kez alsalar konuşursun. Artık dayanamazsın.
Geldiğimde hücreyi pek incelememiştim. Küçücük hücrenin tek lüksü altına serili çadır beziydi. Yatmak
için ayakları toplayıp yan dönmek ve iyice sıkışmak gerekiyordu. Duvarları uzun süre badana
görmemişti. Üzerlerinde:
"Fuçik'i düşün ve diren";
"Vietnam Direnme Savaşı'ndakileri düşün";
"İbrahim Kaypakkaya gibi ser ver sır verme" yazılıydı.
Hücremdeki devrimci arkadaşlardan duymak istediğim bu sözleri duvarda okumuştum. Yine de duygulanmış
ve moral bulmuştum. Şube'ye düştüğümden beri bu dokudaki; yüreği ve beyniyle devrimci
ideallere bağlı devrimcileri arıyordum.
Sabah iaşe gelinceye kadar –iaşe günde bir kez saat 9-10 arası veriliyordu– alınmamıştım. Bu içimde
belli belirsiz bir umudun yeşermesine yol açıyordu. Çözülmeyeceğimi anladıkları için belki de almazlar,
diyordum. İaşeyi almış, tümünü birden yiyelim mi yoksa bir kısmını sonraya mı bırakalım diye
tartışıyorduk. Bir yandan da herkes elindeki ekmekten iri parçalar koparıp ağzına atıyordu. Kapı açıldı.
Çıkmam isteniyordu. Elimdeki ekmek parçasını yere bıraktım...
Yine o uzun yollardan geçip işkence odasına varacaktım. Bu kez merdivenlerden çıktık... Şaşılacak
kadar kısa bir zamanda işkence odasına vardım. Soru sormadan üstüme atıldılar. Yine çırılçıplak
kalmıştım. Şef:
– Nerede kalıyordun? diye sordu.
Daha önceden uydurduğum bir arkadaşımda kaldığımı yineledim. Adresini sordu. Bilmediğimi söyledim.
İnsan kaldığı evin adresini bilmez miymiş. Bir ara bir matbaada çalışmıştım. Orada tanığım iki
arkadaşı sordular. Tanımadığımı söyledim.
Şef:
215