Adressiz Sorgular

gözlerinin içi gülerek tuvaletten döndü. Aynanın önünde yarım jilet bulmuş. Nihayet ilkel aletlerini
tamamlamıştı. Yarım jilet, bir kutu kibrit, cımbız. Jilet yakılarak dezenfekte edildi. Sonra da ipler
kesilerek cımbızla çekildi. Ertesi gün dikişlerime ne olduğunu sorup döveceklerdi.
* * *
Tek başıma işkence gördüğüm Gasp kalabalıklaşıyor. Üç kişilik grupla nöbetleşe işkence görüyoruz.
Çok gençler. Öğrenci sanmıştım, işçiymişler. Onları odaya alıp dövenler beni koridarda bekletip
çığlıklarını dinletiyorlar. İkisi direniyor biri zayıf davranıyor. Çözülmekle çözülmemek arası gidip
geliyor. İşçilerden üçünü çıkartıp beni içeri aldılar. Soru yok aceleyle falakaya yatırdılar. Cop her
zamankinden hızlı inip kalkıyor sanki.
– Konuşmayacaksın. Şube'de konuşmayacaksın. Yeniden getirir gebertiriz.
Anlaşılan Siyasi Şube'ye gidecektim. Bu seans da işkenceciler arasındaki rekabet nedeniyle düzenleniyordu.
Falakayı kısa kesip koridora arkadaşların yanma çıkardılar. Başımıza diktikleri: "Hadi dördünüz
birden yürüyün, ayaklarınız kangren olur yoksa" diyerek yılıştı. Başka zamanlar bunu reddediyordum.
Şimdi kabul edeceğim. Koridor uzun. Gidip dönene dek zayıf davrananla konuşacağım, işkenceci
bir başta bekliyor. Dönüşte rastgele birkaç cop yiyoruz.
– Fazla dövmesinler diye mahsus bağırıyorum bacı, diyor sağımdaki.
İçimden, "köylü kurnazlığı" diyorum. Bu kez ben fısıldadım:
– İyi etmiyorsun. Arkadaşın zaten çok korkuyor.
– Ona biraz akıl ver bacı, sen kadın başına dayağa dayanıyorsun da...
Öyle ya acılara erkekler daha fazla dayanmalıydı?!! Sesimi elimde olmadan yükselttim.
– Bu işin kadını erkeği olmaz. Devrimci inanç sorunu, davaya, halka bağlılık sorunu.
Onunla tartışacak zamanım yok. Zayıf davranana döndüm:
– Çözüldükçe işkenceler diner sanıyorsun değil mi? Hayır. Onlar senden daha fazla şey isterler,
işkencelerin acısı geçer. Ya onların karşısında diz çökmenin acısı... O bir ömür boyu sürer gider. Onlara
bir şey söyleme. Önceki ifadelerini de geri al.
Tamam der gibi başını salladı. Koridorun dönüş yerine gelmiştik. Susmalıyız. Zayıf davranan arkadaşı
odaya aldılar. Kısa mırıltılar geliyor. Zinciri bir kırsa... bir kırsa... Üçümüzün de kulağı odada. Çığlıklar
gelmeye başladı. Önce tiz. Sonrası boğuk boğuk. Dışarı attıklarında ayakta duramıyor, sallanıyor.
Saçlarını yolmuşlar. Ağzının kenarından kan sızıyor. İlk sözü "korktuğum kadar değilmiş" oldu.
Gülümsüyor. Önceki ifadelerini de geri almış. Çocuklar gibi sevinçten el çırptım. Çivi çiviyi söküyordu.
İşkence korkusunu yine işkenceyle yenmiştik Yirmi gün önce ağzımdan istemediğim şeyler
çıkar korkusuyla hiç konuşmadığımı düşünüyorum. Oysa şimdi başkalarına taktik veriyordum.
* * *
O gün üstünkörü işkence yaptılar. 31 Aralık'tayız. Yarın yeni bir yıla gireceğiz. Hücrelerimize götürdüler.
Ses yok. Arkadaşın biri sessizce ağlıyor. Birlikte yakalandıkları erkek arkadaşını sorgudan getirmişler.
Sağlık durumu ağır, her gün ölebileceğini düşünüyoruz. Örgütün ileri militanlarından biri olmalı.
Çözülmüştü. Her gittiğinde yeni evler veriyor, yeni isimler sayıyor. Başka bölgelerden de adamlar
toplatıyormuş. Arkadaşı ağlatan onun sağlığı değil. İçinde biten duyguları. Duygusal yakınlıkları
olduğunu sanıyorum. Yanına oturup elimi omzuna koydum. Sevdiği insana rağmen direniyordu.
Etkileniyor, saygı duyuyorum. Sezinlediğim şeyleri konuşamıyorum da.
269