Adressiz Sorgular

Yol boyunca Selimiye'ye kadar işkencecilere sözlü tehditlerde bulunduk. Sıkıyönetim bizi almadı.
Tekrar geri götürüldük. Buna önce üzüldük. Ama belki de 1. Şube'nin kapısından ilk defa sevinçli
olarak girdik. Operasyonda yaralı yakalanan kız yoldaş hastaneden yeni gelmiş. Onun sağlığıyla ilgili
haber almak bizi sevindirdi.
Yol boyunca düşmana "Yakında dışarıdayız, yine görüşeceğiz sizlerle" diyerek Selimiye'ye yeniden
geldik.
19 Nisan 1985 günü tutuklandım. Selimiye cezaevinde yaptırımlara uymadığımdan tüm elbiselerim
alındı. Don-atlet hücreye atıldım. Tutuklanmamdan dört gün sonra Adana 1. Şube'ye tekrar işkenceye
götürdüler.
Şube'ye gittiğimiz günden itibaren açlık grevine başladık. İstanbul'da sorguma katıldıklarından durumumu,
tavrımı biliyorlar. Hemen işkenceye başlamadılar. Önce açlık grevini bıraktırmaya çalıştılar.
Şube'ye tekrar alındığımdan bu yana hep soru sordular. Bu konuşmalardan bıktım. Sorularına cevap
yerine hiç ilgisi olmayan şeyler söylüyorum. "Sorduklarınızı İstanbul'da cevapladım, ikinci baskıya
gerek yok".
Sorular, sorular, sorular... Ardı arkası kesilmek nedir bilmiyor. Birden ayağa fırladım. "Yeter, yeter
cevap vermiyorum! Konuşmuyorum! Ne yaparsanız yapın, konuşmayacağım!". Bir yandan da sorgu
odasının içinde gezinmeye başladım. Tekrar sandalyeye oturttular. Şef soruyor: "Sorduklarıma cevap
ver". Hırkamın üzerindeki küçük yün topaklarını koparmakla uğraşıyorum. Elimi tutuyorlar. "Bırak
hırkayı. Ellerini masanın üzerine koy". Alaycı bir sesle "Ne o, tırnak kontrolüne mi başladınız" diyorum.
25 Nisan 1985 sorguya yeniden başladılar. İlk günlerden daha farklı davranıyorlar. Sürekli etrafta
koşturup, kendi aralarında konuşuyorlar. Bir yandan da "sorularıma yüksek sesle cevap ver. Biraz
bağır, bırak kibarlığı" diyorlar. "Benim konuşmam böyle. Niye bağırayım, dövecekseniz dövün. Ben
sizden korkmuyorum."
Komiser muavini Fevzi Yılmaz "Bunu yapmayacaktın. Amirimin yanında güldün. Bizimle alay ettin.
Ben güzel falaka atarım. Sana da atacağım" tehditlerini savuruyor.
"Ben çok falakacı gördüm. Ama hepsi hüsrana uğradı. Sen de onlar gibi olursun." Kendimden çok
eminim. "Senin suyun ısındı. Alın yan odaya". Sorgu odasında sehpanın üzerine oturdum. Yandan ve
karşımdan dört tane projektör yaktılar. Işıklar gözlerimi alıyor, içeriyi tam göremiyorum. Şef karşıma
oturdu. "Sana insanca davrandık, yaramadı. Ev tutmadan önce nerede, hangi evde kaldın? Kaldığın evi
kabul et. Ve Adana'dan ilişki vereceksin bize." Sözünü kestim: "Ne evi, ne ilişkisi, elinde belge varsa
zaptını tut, mahkemeye yolla."
Şef birden yerinden ok gibi fırladı. "Yeter lan sen daha konuşuyor musun karşımda. Ben Kenan Evren'den
başarı madalyası, saat aldım. Getirin falakayı" diye bağırdı. Sinirden titriyor. Adeta gözleri
dışarı fırlıyor. Oturduğum yerden kalktım. Ağır ağır elbiselerimi çıkardım. İtina ile katlayıp, kenara
koydum. "Bu yaptıklarınız işkencedir. Sizler de işkencecisiniz. İnsanlık suçu işliyorsunuz". Yere oturdum.
"Verin falaka sopasının ipini. Ayağıma kendim bağlayayım."
Her sopayı vuruşunda "Nasıl beğendin mi?" diye soruyor. Hayli vurduktan sonra yoruldu, iki eliyle
sopayı tutup var gücüyle vurmaya devam ediyor. Bağırmamam morallerini bozuyor. "Bağır lan bağır
da rahatla.. Bağır, bağır" çığlıkları atıyorlar. Daha hızlı vuruyor. İşkenceci Ramazan Sinan ise eliyle
ağzımı açmaya çalışıyor. Ağzım açıldığında bağıracağımı sanıyorlar. Ayaklarım şişti. Ara verip gezdirdiler,
işkenceci Hasan Sarıçöl sırtıma biniyor. Ben yürümüyorum. Üzerimden inip eliyle sırtımdan
itiyor.
Tekrar işkenceye aldılar. Aynı şekilde peşpeşe beş defa daha falakaya yatırdılar. Ayaklarımın üzerine
164