Adressiz Sorgular

Ardarda dört defa askıya aldılar. Bir yandan elektrik veriyorlar. İlerleyen zaman süreci içerisinde konuşamıyorum.
Zor hareket edebiliyorum. Bedenimin her tarafı kasılmaya başladı. Müthiş susuzluk
hissediyorum. Zaman zaman arada "Su" dediğimi anımsıyorum. Bu esnada "İndirin de su banyosu
yaptırın" diyen bir ses askıdan indirilmeme neden oluyor.
Kendime geldiğimde çıplak halde yerde yatıyordum. "Kobra" hortumla su tutuyor. "Su içme, organların
parçalanır, ölürsün. Seninle çok uğraşacağız. Daha yeni başladık." Su içmeme engel oldular. Kendime
biraz gelince ayağa kalktım. İki kişi koluma girip açık bir pencerenin önüne getirdi. "Burada
bekle, kendine gelirsin. Ciğerlerin de demini burada alır, veremden ölürsün." Çıplak vaziyette bir süre
bekletiliyorum. Soğuktan tir tir titriyor, çarpmasına engel olamıyordum. Biri geldi: "Bu çok üşümüş.
Biraz ısıtalım." Tekrar işkence odasına alıyorlar. Su banyosu süresi boyunca yanımda iki nöbetçi
vardı. Diğerleri görünmemişti. Biraz sonra geldiler. Hepsi sarhoş. Ağızları leş gibi kokuyor. Bazıları
ayakta zor duruyor. Kapitalizmin tüm çürümüş ve kokuşmuşluğunun adeta birer sembolü bu işkenceciler!
Ekip şefi, Orak-Çekiç'teki "Sefaköy Granitten Bir Kaledir, Geçilmez" yazısından kesik kesik bölümler
okuyor. "Bize leş kargası, ayyaş diyorsunuz. Bizler ayyaş değiliz. Sizin yüzünüzden içiyoruz. Bizi bu
duruma siz getirdiniz. Ne olur siz de böyle yapmasanız? Konuşsak, kahvemizi çayımızı içseniz, ifadenizi
yazsanız daha iyi olmaz mı?" Sefaköy Direnişi ne kadar da korkutmuş işkencecileri. Gözümün
önünden M. Ali DOĞAN ve Aslan TEL yoldaşlar gelip geçiyor. Direnişim, cesaretim daha da artıyor.
"Selam sizlere yoldaşlar... Selam sizlere ölümsüz devrim savaşçıları... Sizlere burada da layık olmaya
çalışacağım" diyorum kendi kendime.
Tekrar kollarımı bağladılar. Sandalyenin üzerine çıkarıp askıya aldılar ve elektrik vermeye başladılar
yine. Sordukları genel bilinen sorular: "Evin nerede, şu olayları sen yaptın, kimliğin şu, bunları tanıyorsun
vs." Bozuk plak gibi tekrarlayıp duruyorlar bunları.
Beyin en zor anlarda dahi bedenime hakim oluyor. Vücudum artık işkencelerin etkisiyle pelte gibi
olmuş. Ağrılar dinmek nedir bilmiyor. Ayakta zor durabiliyorum. Nasıl oldu, bilemiyorum. Fatih yoldaş
süzülüp giriverdi birdenbire işkence odasına bu kez. Yüzünde hiç eksik etmediği o tatlı gülümsemesiyle,
bana doğru yönelip, elini uzatıyor. "Diren, sevgili yoldaş! İşkenceler ne kadar acımasız olursa
olsun, sonunda hep biz kazandık, biz kazanacağız" diyor. Sarıldık birbirimize, kucaklaşıyoruz. Biraz
önce vücudumun her yanında dayanılmaz bir acıyla hissettiğim ağrıların yerini bir rahatlık alıyor. Vücudum
yeniden direngenleşiyor. Fatih'in gözleri ışıl ışıl.
Sordukları soruların ardı arkası kesilmek bilmiyor. Bense sadece mırıldanıyorum: "Bilmiyorum." Vücudum
çırılçıplak, her tarafım yara-bere ve şiş içerisinde.
Soruyorlar: "Onlar seni tanıyor. Sen nasıl tanımazsın? Birlikte resimleriniz var. İşte resimler." "Bu
resimdeki ben değilim. Bana benzeyebilir" diye cevaplıyorum. "Kim bunlar? Getirin yüzleşelim" diye
bağırdım. "Şimdi göreceksin. Getirelim de gör bakalım." Halktan birini getirdiler. Benim askıda olduğumu
görüyor. Tedirginliği her halinden belli. İsmimi bilmediğini söylüyor. Başka birini getirdiler.
İşkence sonucu, tanıdığını ama ismimi bilmediğini söyledi. Her ikisine de bağırdım. "Sizleri tanımıyorum.
Siz kimsiniz? İşkenceciler sizleri korkutmuşlar. Yalan söylemeyin!"
Bu kez üçüncü kişiyi getirdiler. O da beni askıda görüyordu. Yaptığından utandı. Boynunu büktü.
Gözlerine sert bir şekilde baktım. Bu bakışımı gördü ve bakışlarını gözlerimden kaçırdı. Ellerini yanlarına
açtı: "Kendisi ismini kabul etmiyorsa, ben ne diyebilirim?" Hemen yanımdan alıp götürdüler.
"Diğerlerini de getirin hepsiyle yüzleşelim" diye bağırdım. "Rol yapıyorsun, bu şekilde arkadaşlarını
göreceksin değil mi? Bırakın artık kimseyi getirmeyin. Sen şimdi görürsün hava atmayı." Manyeto
yeniden çevrildi. Elektrik akımı kolumdan ve kasığımdan vücuduma dağılmaya başladı. Yine elde
ettikleri bir sonuç yok. "Bu dinlensin. Öbürünü getirin."
Beni yan tarafta bulunan bir hücreye yatırdılar. Kendimde değilim. Konuşmaları hayal meyal hatırlıyorum.
Bir süre burada baygın kalmışım. Birisinin ayağımı tekmelemesiyle kendime geldim.
161