Adressiz Sorgular

Beklediğim işkence yapılmadı. Koğuşta kitaplar, radyo ve televizyon da var. Geçmişte Metris'te yapılan
işkenceleri, bunun üzerine yapılan 28 günlük açlık grevini, kazanılan hakları, çekilen acıları, duyulan
sevinçleri dinliyorum. Diğer koğuşlardaki kız arkadaşlarla havalandırmaya çıkınca koğuş
penceresinden konuşabiliyoruz ancak. İple çeker oldum havalandırma saatlerini.
Henüz ben Şube'deyken bir koğuş aramasında tükenmez kalemler toplanmış. Haberleşmek için ince
ince yazılan minik notları engellemek amacıyla. Kantinde sadece keçeli ve kurşun kalem satılıyor.
Mektup ve dilekçeleri bunlarla yazmamız istendiğinden protesto için ne mektup ne de (tutukluluğa
itiraz dilekçeleri haricinde) dilekçe yazılıyor. Aramızdaki gizli yazışmalar için zulamıza
sakladıklarımızın dışında bir daha yüzünü göremeyeceğiz tükenmez kalemin.
Koğuşa geleli 20 gün olmadı. Cezaevine ve cezaevindeki mücadele biçimlerine yeni yeni alıştığım
günlerden birinde mazgal açıldı. "Hazırlan emniyete götürüleceksin" dedi kadın polis.
O güne dek cezaevinden işkenceye tekrar alınmaya karşı tavır nedir? Biz ne yapıyoruz? Konuşmamıştık
kendi aramızda. Ne yapacağımı bilmez durumdayım. Arkadaşın biri duvara koştu. Yan koğuştakilere
"tık tık"la sinyalimizi verirken, diğer siyasetlerden olan arkadaşlar doluştular etrafıma.
– Ne yapacaksın, direnecek misin?
– Direnme, yalnız başına direnmen anlamsız.
– Hiçbirimiz desteklemeyeceğiz seni, tek başına direnme.
Duvardaki arkadaş gürültü ve koşuşturmalardan söylenenleri anlayamıyor. Konuşmalar bu şekilde
devam ederken duvardaki arkadaşı bekliyorum ben de: Bir yandan da pantolon bulmaya çalışıyorum
Şube'de daha rahat olur diye. Bir kız arkadaş "benim pantolonum sana olur" diyerek getirmeye gidiyor.
Bir torbaya ihtiyaç duyabileceğim hırka, havlu vb. eşyalar yerleştiriyorlar. Yoldaşlarımın cezaevinde
kaleme aldıkları cezaevi mücadelesine ilişkin zuladaki bildirileri düşünüyorum. Şube'den geldikten
sonra okuyup öğrenmeye çalışıyordum.
– Herkes direnme kararını geri aldı, senin direnmen gereksiz. Etrafımda yükselen sesler düşüncelerimi
dağıtıyor. Kadın polis ara sıra mazgalı açıp "hadi, çabuk ol" diyor. Okuduğum bildirilerimizin birinde
Şube'ye alınan insanın protesto için açlık grevi yapması önerimizden sözedildiği kalmış hatırımda;
cezaevindekilerin de Şube'ye götürülenin grevini desteklemek için kısa süreli grev yapmaları. "Hazır
mısın?" diye sordu kadın polis.
"Gelene dek açlık grevi yapacağım" diyerek çıktım koğuştan.
Cezaevinden tekrar polis Şube'lerine işkenceye alma yasalarda yer alınca, önce (...), daha sonra diğer
siyasetler koğuşta kolkola girerek direniş yapmaktan vazgeçmişler Metris'te. Daha önce saatler süren
koğuş direnişleri yaşanıyormuş. İşkenceye götürülecek olan arkadaşı zorla çekip alabiliyorlarmış onlarca
kenetlenen kollardan. Sloganlarla, yüksek bir moralle uğurlanıyormuş Şube'ye alınan. Direnişten
vazgeçme tavrını eleştirmişiz. Yasayı etkisizleştirmek için koğuş direnişlerinden vazgeçilmemesini
savunmuşuz. Yanı sıra giden arkadaşın açlık grevine başlaması ve cezaevinde de Şube'ye alınanın desteklenmesi
önerimiz olmuş. Kabul edilmemiş. Ama koğuşta direnmeyi tek başımıza olsak da sürdüreceğimizi
açıklamışız. Bu konuda geçmişte yoğun tartışmalar yaşanmış. Bunları daha sonra öğreniyorum.
Kadın polis üst aramamı yaptı. Doktorun odasına götürdü sonra. Doktor tüm giysilerimi çıkarmamı
söylüyor. Vücudumu muayene edecekmiş. Cezaevinden Şube'ye gidiş-gelişlerde işkence izi olup
olmadığının kontrolü içinmiş. Böylelikle cezaevi idaresi doktor raporu ile cezaevinde işkence
yapmadıklarını belgelemiş oluyor. Aynı şekilde dönüşte de Şube'de işkence yapılmamış olduğunu. Bu
göstermelik ve formaliteden öteye gitmeyen, tersine yapılan işkenceleri gizlemenin aracı bir rapor için
soyunmayacağım. Çünkü Şube'den işkence izleri geçmeden gönderilmediği gibi, işkence izi olduğunda
da rapor vermiyor doktor. "İşkence izi olsaydı kendim gösterirdim. Formalite bir rapor için
soyunup muayene olmayacağım" diyorum doktora. Bunun bir kural olduğunu, mutlaka doktor kont-
196