Adressiz Sorgular

kesmeye çalışmıştım. Konuşmaya isteksiz ve soğuk tavrıma sevgili arkadaş belki şaşırmış, anlam verememiştir.
Polisler, bazen, gözaltındakileri yalnız bırakıp pusuya yatıyorlardı. Kimin kiminle konuştuğunu izliyorlar,
sonra da "ne konuşuyordunuz?" vs. diyerek yeniden işkenceye çekiyorlardı. M. TİKB davasında
yargılanıyordu. Benimle konuşurken görülmesi, beni tanıdığını "itiraf" ettirmek için işkenceye
çekilmesine neden olabilirdi. Adana'lı arkadaştan sonra, bir de M.'in benden dolayı işkenceye çekilmesi
acısına katlanmak tehlikesini göze alamamıştım.
HAYATIMDA İÇTİĞİM EN TATLI SÜT
Sorgu ekibinde kendisine "Foto" diye hitap edilen bir polis vardı. Acıyı sürekli kılmak için, geceleri de
onu başımda nöbetçi bırakıyorlardı. "Foto" kafama, Kollarıma, sırtıma, sopayla rastgele vurmalarının
dışında (bunu diğer sorgu ekiplerinden işkenceciler de ara sıra yapıyorlardı) örneğin sağ veya sol tarafıma
çömeliyor, diz kapağımla ayak bileklerimin arasına, ön taraftan, kemikleri kırmayacak veya aşırı
ölçüde zedelemeyecek bir tonda sürekli vuruyordu. Bu vuruşların ilk birkaç tanesi acı vermiyor. Ama
aynı yere defalarca vurulunca kemik ile sopa darbeleri arasında kalan deri eziliyor, azımsanamayacak
bir acı veriyordu. Sonradan kontrol ettiğimde diz kapağımdan alt tarafının kıpkırmızı olduğunu görüyordum,
önceleri bacağımı geriye, sağa-sola çekmeye çalışıyordum. Ama sonuç değişmiyordu. Bunun
üzerine kendimi bırakıyordum, hiç tepki göstermemeye başlıyordum. O da usanana kadar vuruyor,
sonra bırakıyordu.
Bu "Foto" denen ite öfkem ölçülemez derecedeydi. İçimden, "ulan it! seninle eşit koşullarda bir karşılaşmalıyız
ki!" diye hayıflanıyordum. Senaryolar kuruyordum kafamda; Bu alçağı tanıyormuşum.
Birgün sokakta, kalabalığın içinde onu görüyorum. Belimde silah var. Önümde normal adımlarla yürüyor.
Hızla kendisine yaklaşıyorum. Arkasından omzuna dokunuyorum. Geriye dönünce, beni görüp,
korkudan bayılıp düşüyor...
İğrenç, korkak bir mahluktu. Tahsin ve ben geceleri çoğu kez odalarda yalnız kalıyorduk. "Foto", nöbetçi
olduğu günlerde, ikimizi gece tuvalete götürürken silahını çekiyor ve ağzına mermi veriyordu.
Özellikle Tahsin'den çok korkuyordu. Düşünün bir kez; ikimiz de halsiz ve gözleri bağlı olarak (bazen
tuvalete de kelepçeli götürülüyorduk) duvarlara tutunarak yürüyoruz, buna rağmen o silah çekiyor.
Bir gece yanındaki polislerden birisi sordu:
– Buna ne gerek var.
– Bunlardan her şey beklenir. Tedbir tedbirdir. Şu o.... çocuğunu (Tahsin'i kastediyor) yakalarken 7-8
kişi zor zapdettik. Hepimizi aldı aldı savurdu.
İlk bir ay, ara sıra kendilerinin "seans" sonrasında verdiği çeyrek ekmek, peynir ve süt dışında –ki
bunları kendimi toparlamam için veriyorlardı– yiyeceği yasaklamışlardı. Zaten boğazım berbat bir hal
almıştı. Süt dışında bir şey alırken acı çekiyordum. Sanki lokmalar boğazımı yırtarak geçiyordu. Su
içmemi de yasaklamışlardı, acıyı daha da dayanılmaz kılmak, içimin yanıp kavrulmasını sağlamak için
1,5-2 litrelik şişeler içerisinde hazırladıkları tuzlu suyu zorla içiriyorlardı.
Bir gün akşam vakti (her halde ilk hafta içerisindeydi, ama tam emin değilim) tuvalete çıkmadan önceydi.
Zincirin öbür odadaki ucunda, Dev-Sol üyesi olduğu iddiasıyla gözaltına alınmış olan, Metin
isimli bir arkadaş vardı. (Kağıthane tarafındandı). Metin ve Partizan taraftarı arkadaşa yiyecek ve su
serbest bırakılmıştı. Çok susuzdum, adeta kavruluyordum. Diğer odadaki arkadaşlarla şifre belirlemiştik.
Zinciri bir defa çekip bırakmak, "dinle!" anlamına geliyordu, iki kere çekip bırakmak, "tehlike var,
susalım" anlamına geliyordu.
Zinciri bir defa çekip bıraktım.
114