[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

subuenitur, si non propter Deum fit, non est sacrificium. Etsi enim ab homine fit uel offertur, tamen
sacrificium res diuina est, ita ut hoc quoque uocabulo id Latini ueteres appellauerint. Vnde ipse homo Dei
nomine consecratus et Deo uotus, in quantum mundo moritur ut Deo uiuat, sacrificium est. Nam et hoc ad
misericordiam pertinet, quam quisque in se ipsum facit. Propterea scriptum est: Miserere animae tuae
placens Deo. Corpus etiam nostrum cum temperantia castigamus, si hoc, quem ad modum debemus,
propter Deum facimus, ut non exhibeamus membra nostra arma iniquitatis peccato, sed arma iustitiae
Deo, sacrificium est. Ad quod exhortans apostolus ait: Obsecro itaque uos, fratres, per miserationem Dei,
ut exhibeatis corpora uestra hostiam uiuam, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium uestrum. Si
ergo corpus, quo inferiore tamquam famulo uel tamquam instrumento utitur anima, cum eius bonus et
rectus usus ad Deum refertur, sacrificium est: quanto magis anima ipsa cum se refert ad Deum, ut igne
amoris eius accensa formam concupiscentiae saecularis amittat eique tamquam incommutabili formae
subdita reformetur, hinc ei placens, quod ex eius pulchritudine acceperit, fit sacrificium! Quod idem
apostolus consequenter adiungens: Et nolite, inquit, conformari huic saeculo; sed reformamini in nouitate
mentis uestrae ad probandum uos quae sit uoluntas Dei, quod bonum et bene placitum et perfectum. Cum
igitur uera sacrificia opera sint misericordiae siue in nos ipsos siue in proximos, quae referuntur ad Deum;
opera uero misericordiae non ob aliud fiant, nisi ut a miseria liberemur ac per hoc ut beati simus (quod
non fit nisi bono illo, de quo dictum est: Mihi autem adhaerere Deo bonum est): profecto efficitur, ut tota
ipsa redempta ciuitas, hoc est congregatio societasque sanctorum, uniuersale sacrificium offeratur Deo
per sacerdotem magnum, qui etiam se ipsum obtulit in passione pro nobis, ut tanti capitis corpus essemus,
secundum formam serui. Hanc enim obtulit, in hac oblatus est, quia secundum hanc mediator est, in hac
sacerdos, in hac sacrificium est. Cum itaque nos hortatus esset apostolus, ut exhibeamus corpora nostra
hostiam uiuam, sanctam, Deo placentem, rationabile obsequium nostrum, et non conformemur huic
saeculo, sed reformemur in nouitate mentis nostrae: ad probandum quae sit uoluntas Dei, quod bonum et
bene placitum et perfectum, quod totum sacrificium nos ipsi sumus: Dico enim, inquit, per gratiam Dei,
quae data est mihi, omnibus, qui sunt in uobis, non plus sapere, quam oportet sapere, sed sapere ad
temperantiam; sicut unicuique Deus partitus est mensuram fidei. Sicut enim in uno corpore multa membra
habemus, omnia autem membra non eosdem actus habent r ita multi unum corpus sumus in Christo;
singuli autem alter alterius membra, habentes dona diuersa secundum gratiam, quae data est nobis. Hoc
est sacrificium Christianorum: multi unum corpus in Christo. Quod etiam sacramento altaris fidelibus
noto frequentat ecclesia, ubi ei demonstratur, quod in ea re, quam offert, ipsa offeratur.
[VII] Merito illi in caelestibus sedibus constituti inmortales et beati, qui creatoris sui participatione
congaudent, cuius aeternitate firmi, cuius ueritate certi, cuius munere sancti sunt, quoniam nos mortales et
miseros, ut inmortales beatique simus, misericorditer diligunt, nolunt nos sibi sacrificari, sed ei, cuius et
ipsi nobiscum sacrificium se esse nouerunt. Cum ipsis enim sumus una ciuitas Dei, cui dicitur in psalmo:
Gloriosissima dicta sunt de te, ciuitas Dei; cuius pars in nobis peregrinatur, pars in illis opitulatur. De illa
quippe superna ciuitate, ubi Dei uoluntas intellegibilis atque incommutabilis lex est, de illa superna
quodam modo curia (geritur namque ibi cura de nobis) ad nos ministrata per angelos sancta illa scriptura
descendit, ubi legitur: Sacrificans diis eradicabitur, nisi Domino soli. Huic scripturae, huic legi, praeceptis
talibus tanta sunt adtestata miracula, ut satis appareat, cui nos sacrificari uelint inmortales ac beati, qui
hoc nobis uolunt esse quod sibi.
[VIII] Nam nimis uetera si commemorem, longius quam sat est reuoluere uidebor, quae miracula facta
sint adtestantia promissis Dei, quibus ante annorum milia praedixit Abrahae, quod in semine eius omnes
gentes benedictionem fuerant habiturae. Quis enim non miretur eidem Abrahae filium peperisse
coniugem sterilem eo tempore senectutis, quo parere nec fecunda iam posset, atque in eiusdem Abrahae
sacrificio flammam caelitus factam inter diuisas uictimas cucurrisse, eidemque Abrahae praedictum ab
angelis caeleste incendium Sodomorum, quos angelos hominibus similes hospitio susceperat et per eos de
prole uentura Dei promissa tenuerat, ipsoque inminente iam incendio miram de Sodomis per eosdem
angelos liberationem Loth filii fratris eius, cuius uxor in uia retro respiciens atque in salem repente
conuersa magno admonuit sacramento neminem in uia liberationis suae praeterita desiderare debere? Illa
uero quae et quanta sunt, quae iam per Moysen pro populo Dei de iugo seruitutis eruendo in Aegypto
mirabiliter gesta sunt, ubi magi Pharaonis, hoc est regis Aegypti, qui populum illum dominatione
deprimebat, ad hoc facere quaedam mira permissi sunt, ut mirabilius uincerentur! Illi enim faciebant
ueneficiis et incantationibus magicis, quibus sunt mali angeli, hoc est daemones, dediti; Moyses autem
tanto potentius, quanto iustius, nomine Dei, qui fecit caelum et terram, seruientibus angelis eos facile