[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

deputandam, quia uidelicet eius perfectam beatitudinem tunc illi fieri existimant, cum omni prorsus
corpore exuta ad Deum simplex et sola et quodam modo nuda redierit. Vbi si nihil, quo ista refelleretur
opinio, in eorum litteris inuenirem, operosius mihi disputandum esset, quo demonstrarem non corpus esse
animae, sed corruptibile corpus onerosum. Vnde illud est quod de scripturis nostris in superiore libro
commemorauimus: Corpus enim corruptibile adgrauat animam. Addendo utique corruptibile non
qualicumque corpore, sed quale factum est ex peccato consequente uindicta, animam perhibuit adgrauari.
Quod etiamsi non addidisset, nihil aliud intellegere deberemus. Sed cum apertissime Plato deos a summo
Deo factos habere inmortalia corpora praedicet eisque ipsum Deum, a quo facti sunt, inducat pro magno
beneficio pollicentem, quod in aeternum cum suis corporibus permanebunt nec ab eis ulla morte
soluentur: quid est quod isti ad exagitandam Christianam fidem fingunt se nescire quod sciunt, aut etiam
sibi repugnantes aduersum se ipsos malunt dicere, dum nobis non desinant contradicere? Nempe Platonis
haec uerba sunt, sicut ea Cicero in Latinum uertit, quibus inducit summum deum deos quos fecit
adloquentem ac dicentem: "Vos, qui deorum satu orti estis, adtendite: quorum operum ego parens
effectorque sum, haec sunt indissolubilia me inuito, quamquam omne conligatum solui potest; sed
haudquaquam bonum est ratione uinctum uelle dissoluere. Sed quoniam estis orti, inmortales uos quidem
esse et indissolubiles non potestis; ne utiquam tamen dissoluemini, neque uos ulla mortis fata periment,
nec erunt ualentiora quam consilium meum, quod maius est uinculum ad perpetuitatem uestram quam illa
quibus estis &lttum, cum gignebamini,&lg conligati." Ecce deos Plato dicit et corporis animaeque
conligatione mortales, et tamen inmortales dei a quo facti sunt uoluntate atque consilio. Si ergo animae
poena est in qualicumque corpore conligari, quid est quod eos adloquens deus tamquam sollicitos, ne
forte moriantur, id est dissoluantur a corpore, de sua facit inmortalitate securos; non propter eorum
naturam, quae sit compacta, non simplex, sed propter suam inuictissimam uoluntatem, qua potens est
facere, ut nec orta occidant nec conexa soluantur, sed incorruptibiliter perseuerent?
Et hoc quidem utrum Plato uerum de sideribus dicat, alia quaestio est. Neque enim ei continuo
concedendum est globos istos luminum siue orbiculos luce corporea super terras seu die seu nocte
fulgentes suis quibusdam propriis animis uiuere eisque intellectualibus et beatis, quod etiam de ipso
uniuerso mundo, tamquam uno animali maximo, quo cuncta cetera continerentur animalia, instanter
adfirmat. Sed haec, ut dixi, alia quaestio est, quam nunc discutiendam non suscepimus. Hoc tantum contra
istos commemorandum putaui, qui se Platonicos uocari uel esse gloriantur, cuius superbia nominis
erubescunt esse Christiani, ne commune illis cum uulgo uocabulum uilem faciat palliatorum tanto magis
inflatam, quanto magis exiguam paucitatem; et quaerentes, quid in doctrina Christiana reprehendant,
exagitant aeternitatem corporum, tamquam haec sint inter se contraria, ut et beatitudinem quaeramus
animae et eam semper esse uelimus in corpore, uelut aerumnoso uinculo conligatam; cum eorum auctor et
magister Plato donum a deo summo diis ab illo factis dicat esse concessum, ne aliquando moriantur, id est
a corporibus, quibus eos conexuit, separentur.
[XVII] Contendunt etiam isti terrestria corpora sempiterna esse non posse cum ipsam uniuersam terram
dei sui, non quidem summi, sed tamen magni, id est totius huius mundi, membrum in medio positum et
sempiternum esse non dubitent. Cum ergo deus ille summus fecerit eis alterum quem putant deum, id est
istum mundum, ceteris diis, qui infra eum sunt, praeferendum, eundemque esse existiment animantem,
anima scilicet, sicut asserunt, rationali uel intellectuali in tam magna mole corporis eius inclusa, ipsiusque
corporis tamquam membra locis suis posita atque digesta quattuor constituerit elementa, quorum
iuncturam, ne umquam deus eorum tam magnus moriatur, insolubilem ac sempiternam uelint: quid causae
est, ut in corpore maioris animantis tamquam medium membrum aeterna sit terra, et aliorum animantium
terrestrium corpora, si Deus sicut illud uelit, aeterna esse non possint? Sed terrae, inquiunt, terra reddenda
est, unde animalium terrestria sumpta sunt corpora; ex quo fit, inquiunt, ut ea sit necesse dissolui et emori
et eo modo terrae stabili ac sempiternae, unde fuerant sumpta, restitui. Si quis hoc et iam de igne similiter
adfirmet et dicat reddenda esse uniuerso igni corpora, quae inde sumpta sunt, ut caelestia fierent animalia:
nonne inmortalitas, quam talibus diis, uelut deo summo loquente, promisit Plato, tamquam uiolentia
disputationis huius intercidet? An ibi propterea non fit, quia Deus non uult, cuius uoluntatem, ut ait Plato,
nulla uis uincit? Quid ergo prohibet, ut hoc etiam de terrestribus corporibus Deus possit efficere,
quandoquidem, ut nec ea quae orta sunt occidant nec ea quae sunt uincta soluantur nec ea quae sunt ex
elementis sumpta reddantur atque ut animae in corporibus constitutae nec umquam ea deserant et cum eis
inmortalitate ac sempiterna beatitudine perfruantur, posse Deum facere confitetur Plato? Cur ergo non
possit, ut nec terrestria moriantur? An Deus non est potens quo usque Christiani credunt, sed quo usque