[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

uera sit, ad hos circuitus nihil pertinet; quoniam siue saecula saeculorum sint non eadem repetita, sed
alterum ex altero contextione ordinatissima procurrentia, liberatorum beatitudine sine ullo recursu
miseriarum certissima permanente, siue saecula saeculorum aeterna sint temporalium tamquam
dominantia subditorum, circuitus illi eadem reuoluentes locum non habent, quos maxime refellit aeterna
uita sanctorum.
[XXI] Quorum enim aures piorum ferant post emensam tot tantisque calamitatibus uitam (si tamen uita
ista dicenda est, quae potius mors est, ita grauis, ut mors, quae ab hac liberat, mortis huius amore
timeatur), post tam magna mala tamque multa et horrenda tandem aliquando per ueram religionem atque
sapientiam expiata atque finita ita peruenire ad conspectum Dei atque ita fieri beatum contemplatione
incorporeae lucis per participationem inmutabilis inmortalitatis eius, cuius adipiscendae amore flagramus,
ut eam quandoque necesse sit deseri et eos, qui deserunt, ab illa aeternitate ueritate felicitate deiectos
tartareae mortalitati, turpi stultitiae, miseriis exsecrabilibus implicari, ubi Deus amittatur, ubi odio ueritas
habeatur, ubi per inmundas nequitias beatitudo quaeratur, et hoc itidem atque itidem sine ullo fine
priorum et posteriorum certis interuallis et dimensionibus saeculorum factum et futurum; et hoc
propterea, ut possint Deo circuitibus definitis euntibus semper atque redeuntibus per nostras falsas
beatitudines et ueras miserias alternatim quidem, sed reuolutione incessabili sempiternas nota esse opera
sua, quoniam neque a faciendo quiescere neque sciendo potest ea, quae infinita sunt, indagare? Quis haec
audiat? quis credat? quis ferat? Quae si uera essent, non solum tacerentur prudentius, uerum etiam (ut quo
modo ualeo dicam quod uolo) doctius nescirentur. Nam si haec illic in memoria non habebimus et ideo
beati erimus, cur hic per eorum scientiam grauatur amplius nostra miseria? Si autem ibi ea necessario
scituri sumus, hic saltem nesciamus, ut hic felicior sit expectatio quam illic adeptio summi boni; quando
hic aeterna uita consequenda expectatur; ibi autem beata, sed non aeterna, quandoque amittenda
cognoscitur.
Si autem dicunt neminem posse ad illam beatitudinem peruenire, nisi hos circuitus, ubi beatitudo et
miseria uicissim alternant, in huius uitae eruditione cognouerit: quo modo ergo fatentur, quanto plus
quisque amauerit Deum, tanto eum facilius ad beatitudinem peruenturum, qui ea docent, quibus amor ipse
torpescat? Nam quis non remissius et tepidius amet eum, quem se cogitat necessario deserturum et contra
eius ueritatem sapientiamque sensurum, et hoc cum ad eius plenam pro sua capacitate notitiam
beatitudinis perfectione peruenerit? quando nec hominem amicum possit quisque amare fideliter, cui se
futurum nouit inimicum. Sed absit ut uera sint, quae nobis minantur ueram miseriam numquam
finiendam, sed interpositionibus falsae beatitudinis saepe ac sine fine rumpendam. Quid enim illa
beatitudine falsius atque fallacius, ubi nos futuros miseros aut in tanta ueritatis luce nesciamus aut in
summa felicitatis arce timeamus? Si enim uenturam calamitatem ignoraturi sumus, peritior est hic nostra
miseria, ubi uenturam beatitudinem nouimus; si autem nos illic clades inminens non latebit, beatius
tempora transigit anima misera, quibus transactis ad beatitudinem subleuetur, quam beata, quibus
transactis in miseriam reuoluatur. Atque ita spes nostrae infelicitatis est felix et felicitatis infelix. Vnde fit,
ut, quia hic mala praesentia patimur, ibi metuimus inminentia, uerius semper miseri quam beati aliquando
esse possimus.
Sed quoniam haec falsa sunt clamante pietate, conuincente ueritate (illa enim nobis ueraciter promittitur
uera felicitas, cuius erit semper retinenda et nulla infelicitate rumpenda certa securitas): uiam rectam
sequentes, quod nobis est Christus, eo duce ac saluatore a uano et inepto impiorum circuitu iter fidei
mentemque auertamus. Si enim de istis circuitibus et sine cessatione alternantibus itionibus et reditionibus
animarum Porphyrius Platonicus suorum opinionem sequi noluit, siue ipsius rei uanitate permotus siue
iam tempora Christiana reueritus, et, quod in libro decimo commemoraui, dicere maluit animam propter
cognoscenda mala traditam mundo, ut ab eis liberata atque purgata, cum ad Patrem redierit, nihil ulterius
tale patiatur: quanto magis nos istam inimicam Christianae fidei falsitatem detestari ac deuitare debemus!
His autem circuitibus euacuatis atque frustratis nulla necessitas nos compellit ideo putare non habere
initium temporis ex quo esse coeperit genus humanum, quia per nescio quos circuitus nihil sit in rebus
noui, quod non et antea certis interuallis temporum fuerit et postea sit futurum. Si enim liberatur anima
non reditura ad miserias, sicut numquam antea liberata est: fit in illa aliquid, quod antea numquam factum
est, et hoc quidem ualde magnum, id est quae numquam desinat aeterna felicitas. Si autem in natura
inmortali fit tanta nouitas nullo repetita, nullo repetenda circuitu: cur in rebus mortalibus fieri non posse
contenditur? Si dicunt non fieri in anima beatitudinis nouitatem, quoniam ad eam reuertitur, in qua
semper fuit, ipsa certe liberatio noua fit, cum de miseria liberatur in qua numquam fuit, et ipsa miseriae