[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

ore meo.
Nulla itaque causa est, cur apertissime loquenti resistamus apostolo, ubi ab spiritali corpore corpus
animale discernens, id est ab illo in quo futuri sumus hoc in quo nunc sumus, ait: Seminatur corpus
animale, surget corpus spiritale; si est corpus animale, est et spiritale; sic et scriptum est: Factus est
primus humo Adam in animam uiuentem, nouissimus Adam in spiritum uiuificantem. Sed non primum
quod spiritale est, sed quod animale, postea spiritale. Primus homo de terra terrenus, secundus homo de
caelo. Qualis terrenus, tales et terreni, et qualis caelestis, tales et caelestes. Et quomodo induimus
imaginem terreni, induamus et imaginem eius qui de caelo est. De quibus omnibus apostolicis uerbis
superius locuti sumus. Corpus igitur animale, in quo primum hominem Adam factum esse dicit apostolus,
sic erat factum, non ut mori omnino non posset, sed ut non moreretur, nisi homo peccasset. Nam illud,
quod spiritu uiuificante spiritale erit et inmortale, mori omnino non poterit, sicut anima creata est
inmortalis, quae licet peccato mortua perhibeatur carens quadam uita sua, hoc est dei Spiritu, quo etiam
sapienter et beate uiuere poterat, tamen propria quadam, licet misera, uita sua non desinit uiuere, quia
inmortalis est creata; sicut etiam desertores angeli, licet secundum quendam modum mortui sint
peccando, quia fontem uitae deseruerunt, qui Deus est, quem potando sapienter et beate poterant uiuere,
tamen non sic mori potuerunt, ut omni modo desisterent uiuere atque sentire, quoniam inmortales creati
sunt; atque ita in secundam mortem post ultimum praecipitabuntur iudicium, ut nec illic uita careant,
quando quidem etiam sensu, cum in doloribus futuri sunt, non carebunt. Sed homines ad Dei gratiam
pertinentes, ciues sanctorum angelorum in beata uita manentium, ita spiritalibus corporibus induentur, ut
neque peccent amplius neque moriantur; ea tamen inmortalitate uestiti, quae, sicut angelorum, nec
peccato possit auferri; natura quidem manente carnis, sed nulla omnino carnali corruptibilitate uel
tarditate remanente.
Sequitur autem quaestio necessario pertractanda et Domino Deo ueritatis adiuuante soluenda: Si libido
membrorum inoboedientium ex peccato inoboedientiae in illis primis hominibus, cum illos diuina gratia
deseruisset, exorta est; unde in suam nuditatem oculos aperuerunt, id est eam curiosius aduerterunt, et
quia inpudens motus uoluntatis arbitrio resistebat, pudenda texerunt: quo modo essent filios propagaturi,
si, ut creati fuerant; sine praeuaricatione mansissent. Sed quia et liber iste claudendus est nec tanta
quaestio in sermonis angustias coartanda, in eum qui sequitur commodiore dispositione differtur.
LIBER XIV
[I] Diximus iam superioribus libris ad humanum genus non solum naturae similitudine sociandum, uerum
etiam quadam cognationis necessitudine in unitatem concordem pacis uinculo conligandum ex homine
uno Deum uoluisse homines instituere, neque hoc genus fuisse in singulis quibusque moriturum, nisi duo
primi, quorum creatus est unus ex nullo, altera ex illo, id inoboedientia meruissent, a quibus aQmissum
est tam grande peccatum, ut in deterius eo natura mutaretur humana, etiam in posteros obligatione peccati
et mortis necessitate transmissa. Mortis autem regnum in homines usque adeo dominatum est, ut omnes in
secundam quoque mortem, cuius nullus est finis, poena debita praecipites ageret, nisi inde quosdam
indebita Dei gratia liberaret. Ac per hoc factum est, ut, cum tot tantaeque gentes per tenarum orbem
diuersis ritibus moribusque uiuentes multiplici linguarum armorum uestium sint uarietate distinctae, non
tamen amplius quam duo quaedam genera humanae societatis existerent, quas ciuitates duas secundum
scripturas nostras merito appellare possemus. Vna quippe est hominum secundum carnem, altera
secundum spiritum uiuere in sui cuiusqm generis pace uolentium et, cum id quod expetunt adsequuntur,
in sui cuiusque generis pace uiuentium.
[II] Prius ergo uidendum est, quid sit secundum carnem, quid secundum spiritum uiuere. Quisquis enim
hoc quod diximus prima fronte inspicit, uel non recolens uel minus aduertens quem ad modum scripturae
sanctae loquantur, potest putare philosophos quidem Epicureos secundum carnem uiuere, qma summum
bonum hominis in corporis uoluptate posuerunt, et si qui alii sunt, qui quoque modo corporis honum
summum bonum esse hominis opinati sunt, et eorum omne uulgus, qui non aliquo dogmate uel eo modo
philosophantur, sed procliues ad libidinem nisi ex uoluptatibus, quas corporeis sensibus capiunt, gaudere
nesciunt; Stoicos autem, qui summum bonum hominis in animo ponunt, secundum spiritum uiuere, quia
et hominis animus quid est nisi spiritus? Sed sicut loquitur scriptura diuina, secundum carnem uiuere
utrique monstrantur. Carnem quippe appellat non solum corpus terreni atque mortalis animantis (ueluti
cum dicit: Non omnis caro eadem caro. alia quidem hominis, alia autem caro pecoris, alia uolucrum, alia