[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

tegminibus inuoluta est, ut desideretur ardentius nudeturque, iucundius, et appareat sponsus, cui dicitur in
eodem cantico: Aequitas dilexit te, et sponsa, quae ibi audit: Caritas in deliciis tuis. Tacita multa
transimus cura huius operis terminandi.
[XXI] Ceteri post Salomonem reges Hebraeorum uix inueniuntur per aliqua aenigmata dictorum suorum
rerumue gestarum, quod ad Christum et ecclesiam pertineat, prophetasse, siue in Iuda siue in Israel. Sic
enim appellatae sunt illius populi partes, ex quo propter Salomonis offensam tempore filii eius Roboam,
qui patri successit in regnum, Deo uindicante diuisus est. Proinde tribus decem, quas accepit Hieroboam,
seruus Salomonis, rex eis in Samaria constitutus, proprie uocabantur Israel, quamuis hoc uniuersi illius
populi nomen esset. Duabus uero tribubus, Iudae scilicet et Beniamin, quae propter Dauid, ne penitus
regnum stirpis eius fuisset eradicatum, remanserant subiacentes ciuitati Hierusalem, Iudae nomen fuit,
quia ipsa erat tribus unde Dauid. Beniamin uero tribus altera ad idem regnum, sicut dixi, pertinens erat,
unde fuit Saul rex ante Dauid. Sed simul istae duae tribus, ut dictum est, Iuda uocabantur, et hoc nomine
discernebantur ab Israel;quod appellabantur proprie decem tribus habentes suum regem. Nam tribus Leui,
quoniam sacerdotalis fuit, Dei, non regum seruitio mancipata, tertia decima numerabatur. Ioseph quippe
unus ex duodecim filiis Israel, non unam, sicut ceteri singulas, sed duas tribus fecit, Ephraem et
Manassen. Verum tamen etiam tribus Leui ad regnum Hierosolymitanum pertinebat magis, ubi erat Dei
templum, cui seruiebat. Diuiso igitur populo primus regnauit in Hierusalem Roboam, rex Iuda, filius
Salomonis, et in Samaria Hieroboam, rex Israel, seruus Salomonis. Et cum uoluisset Roboam tamquam
tyrannidem diuisae illius partis bello persequi, prohibitus est populus pugnare cum fratribus suis dicente
Deo per prophetam se hoc fecisse. Vnde apparuit nullum in ea re uel regis Israel uel populi fuisse
peccatum, sed uoluntatem Dei uindicantis impletam. Qua cognita pars utraque inter se pacata conquieuit;
non enim religionis, sed regni fuerat facta diuisio.
[XXII] Verum rex Israel Hieroboam mente peruersa non credens Deo, quem ueracem promisso sibi regno
datoque probauerat, timuit ne ueniendo ad templum Dei, quod erat in Hierusalem, quo secundum diuinam
legem sacrificandi causa uniuersae illi genti ueniendum fuit, seduceretur ab eo populus et stirpi Dauid
tamquam regio semini redderetur, et instituit idolatriam in regno suo et populum Dei secum simulacrorum
cultu obstrictum nefanda impietate decepit. Nec tamen omni modo cessauit Deus non solum illum regem,
uerum etiam successores eius et impietatis imitatores populumque ipsum arguere per prophetas. Nam ibi
extiterunt et magni illi insignesque prophetae, qui etiam mirabilia multa fecerunt, Helias et Helisaeus
discipulus eius; ibi etiam dicenti Heliae: Domine, prophetas tuos occiderunt, altaria tua suffoderunt, et
ego relictus sum solus, et quaerunt animam meam, responsum est esse illic septem milia uirorum, qui non
curuauerunt genua contra Bahal.
[XXIII] Itemque in regno Iuda pertinente ad Hierusalem etiam regum succedentium temporibus non
defuerunt prophetae; sicut Deo placebat eos mittere uel ad praenuntiandum, quod opus erat, uel ad
corripienda peccata praecipiendamque iustitiam. Nam et illic, etsi longe minus quam in Israel, tamen
extiterunt reges, qui suis impietatibus Deum grauiter offenderent et moderatis flagellis cum populo simili
plecterentur. Priorum sane regum merita ibi non parua laudantur; in Israel autem reges alios magis; alios
minus, omnes tamen reprobos legimus. Vtraque igitur pars, sicut iubebat diuina prouidentia uel sinebat,
uariis et erigebatur prosperitatibus et aduersitatibus premebatur, et sic adfligebatur non solum externis,
uerum et inter se ciuilibus bellis, ut certis existentibus causis misericordia Dei uel ira patesceret, donec
eius indignatione crescente uniuersa gens illa a Chaldaeis debellantibus non solum subuerteretur in
sedibus suis, sed etiam ex maxima sui parte transferretur in terras Assyriorum; prius illa pars, quae
uocabatur Israel in tribubus decem; postea uero etiam Iudas, euersa Hierusalem et templo illo
nobilissimo; in quibus terris per annos septuaginta captiuum egit otium. Post quos inde dimissa templum,
quod euersum fuerat, instaurauit; et quamuis plurimi eius in alienigenarum degerent terris, non habuit
tamen deinceps duas regni partes et duos diuersos in singulis partibus reges; sed in Hierusalem princeps
eorum erat unus, atque ad Dei templum, quod ibi erat, omnes undique, ubicumque essent et undecumque
possent, per certa tempora ueniebant. Sed nec tunc eis hostes ex aliis gentibus expugnatoresque defuerunt;
nam etiam Romanorum iam tributarios eos Christus inuenit.
[XXIV] Toto autem illo tempore, ex quo redierunt de Babylonia, post Malachiam, Aggaeum et
Zachariam, qui tunc prophetauerunt, et Esdram non habuerunt prophetas usque ad Saluatoris aduentum)
nisi alium Zachariam patrem Iohannis et Elisabeth eius uxorem, Christi natiuitate iam proxima, et eo iam
nato Simeonem senem et Annam uiduam iamque grandaeuam et ipsum Iohannem nouissimum; qui
iuuenis iam iuuenem Christum non quidem futurum praedixit, sed tamen incognitum prophetica