[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

tuos, et equitatio tua salus, hoc est "euangelistae tui portabunt te, qui reguntur a te, et euangelium tuum
salus erit eis, qui credunt in te". Intendens intendes arcum tuum super sceptra, dicit Dominus, hoc est
"comminaberis iudicium tuum etiam regibus terrae" Fluminibus scindetur terra, hoc est "influentibus
sermonibus praedicantium te aperientur ad confitendum hominum corda, quibus est dictum: Scindite
corda uestra et non uestimenta". quid est: Videbunt te et dolebunt populi, nisi ut lugendo sint beati? quid
est: Dispergens aquas incessu, an "ambulando in eis, qui te usque quaque adnuntiant, hac atque hac
dispergis fluenta doctrinae"? quid est: Dedit abyssus uocem suam, an "profunditas cordis humani quid ei
uideretur expressit"? Altitudo phantasiae suae tamquam uersus superioris est expositio; altitudo enim est
abyssus. Quod autem ait: Phantasiae suae; subaudiendum est "uocem dedit"; hoc est , quod diximus,
"quid ei uideretur expressit". Phantasia quippe uisio est, quam non tenuit, non operuit, sed confitendo
eructauit. Eleuatus est sol, et luna stetit in ordine suo, hoc est "adscendit Christus in caelum, et ordinata
est ecclesia sub rege suo". In lucem iacula tua ibunt, hoc est "non in occultum, sed in manifestum tua
uerba mittentur". In splendorem coruscationis armorum tuorum, subaudiendum est" iacula tua ibunt".
Dixerat enim suis: Quae dico uobis in tenebris, dicite in lumine. In comminatione minorabis terram, id est
"comminando humiliabis homines". Et in furore deicies gentes, quia eos, qui se exaltant, uindicando
conlides. Existi in salutem populi tui, ut saluos facias christos tuos; misisti in capita iniquorum mortem,
nihil horum est exponendum. Excitasti uincula usque ad collum, et bona hic possunt intellegi uincula
sapientiae, ut iniciantur pedes in compedes eius et collum in torquem eius. Praecidisti in stupore mentis,
subaudimus "uincula", excitauit enim bona, praecidit mala, de quibus ei dicitur: Disrupisti uincula mea, et
hoc in stupore mentis, id est mirabiliter. Capita potentium mouebuntur in ea, in ea scilicet admiratione.
Adaperient morsus suos, sicut edens pauper absconse. Potentes enim quidam Iudaeorum ueniebant ad
Dominum facta eius et uerba mirati, et esurientes panem doctrinae manducabant absconse propter metum
Iudaeorum, sicut eos prodidit euangelium. Et inmisisti in mare equos tuos turbantes aquas multas, quae
nihil sunt aliud quam populi multi; non enim alii timore conuerterentur, alii furore persequerentur, nisi
omnes turbarentur. Obseruaui, et expauit uenter meus a uoce orationis labiorum meorum; et introiit
tremor in ossa mea, et subtus me turbata est habitudo mea. Intendat in ea, quae dicebat, et ipsa sua est
oratione perterritus, quam prophetice fundebat et in qua futura cernebat; turbatis enim populis multis uidit
inminentes ecclesiae tribulationes; continuoque se membrum eius agnouit atque ait: Requiescam in die
tribulationis, tamquam ad eos pertinens, qui sunt spe gaudentes, in tribulatione patientes. Vt ascendam,
inquit, in populum peregrinationis meae, recedens utique a populo maligno carnalis cognationis suae, non
peregrinante in hac terra nec supernam patriam requirente. Quoniam ficus, inquit, non adferet fructus, et
non erunt natiuitates in uineis; mentietur opus oliuae, et campi non facient escam. Defecerunt ab esca
oues, et non supersunt in praesepibus boues. Vidit eam gentem, quae Christum fuerat occisura, ubertatem
copiarum spiritalium perdituram, quas per terrenam fecunditatem more prophetico figurauit. Et quia iram
Dei talem propterea passa est illa gens, quia ignorans Dei iustitiam suam uoluit constituere, iste continuo:
Ego autem, inquit, in Domino exultabo, gaudebo in Deo salutari meo. Dominus Deus meus uirtus mea,
statuet pedes meos in consummationem; super excelsa inponet me, ut uincam in cantico eius, illo scilicet
cantico, de quo similia quaedam dicuntur in psalmo: Statuit super petram pedes meos et direxit gressus
meos, et inmisit in os meum canticum nouum, hymnum Deo nostro. Ipse ergo uincit in cantico Domini,
qui placet in eius laude, non sua, ut, qui gloriatur, in Domino glorietur. Melius autem mihi uidentur
quidam codices habere: Gaudebo in Deo Iesu meo, quam hi, qui uolentes id Latine ponere, nomen ipsum
non posuerunt, quod est nobis amicius et dulcius nominare.
[XXXIII] Hieremias propheta de maioribus est, sicut Esaias, non de minoribus, sicut ceteri, de quorum
scriptis nonnulla iam posui. Prophetauit autem regnante Iosia in Hierusalem et apud Romanos Anco
Marcio, iam propinquante captiuitate Iudaeorum. Tetendit autem prophetiam usque ad quintum mensem
captiuitatis, sicut in eius litteris inuenimus. Sophonias autem unus de minoribus adiungitur ei. Nam et
ipse in diebus Iosiae prophetasse se dicit; sed quousque, non dicit. Prophetauit ergo Hieremias non solum
Anci Marcii, uerum etiam Tarquinii Prisci temporibus, quem Romani habuerunt quintum regem. Ipse
enim, quando illa captiuitas facta est, regnare iam coeperat. Prophetans ergo de Christo Hieremias:
Spiritus, inquit, oris nostri Christus Dominus captus est in peccatis nostris, sic breuiter ostendens et
dominum nostrum Christum et passum esse pro nobis. Item loco alio: Hic Deus meus, inquit, et non
aestimabitur alter ad eum; qui inuenit omnem uiam prudentiae et dedit eam Iacob puero suo et Israel
dilecto suo; post haec in terra uisus est et cum hominibus conuersatus est. Hoc testimonium quidam non
Hieremiae, sed scribae eius adtribuunt, qui uocabatur Baruch; sed Hieremiae celebratius habetur. Rursus