[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

aestatis equum ablueret in fluminis gurgite, daemonem incurrit. Ibi cum iaceret uel morti proximus uel
simillimus mortuo, ad uespertinos illuc hymnos et orationes cum ancillis suis et quibusdam
sanctimonialibus ex more domina possessionis intrauit atque hymnos cantare coeperunt. Qua uoce ille
quasi percussus excussus est et cum terribili fremitu altare adprehensum mouere non audens siue non
ualens, tamquam eo fuerit alligatus aut adfixus, tenebat et cum grandi eiulatu parci sibi rogans
confitebatur, ubi adulescentem et quando et quo modo inuaserit. Postremo se exiturum esse denuntians
membra eius singula nominabat, quae se amputaturum exiens minabatur, atque inter haec uerba discessit
ab homine. Sed oculus eius in maxillam fusus tenui uenula ab interiore quasi radice pendebat, totumque
eius medium, quod nigellum fuerat, albicauerat. Quo uiso qui aderant (concurrerant autem etiam alii
uocibus eius acciti et se omnes in orationem pro illo strauerant), quamuis eum sana mente stare gauderent,
rursus tamen propter eius oculum contristati medicum quaerendum esse dicebant. Ibi maritus sororis eius,
qui eum illo detulerat: "Potens est, inquit, Deus sanctorum orationibus, qui fugauit daemonem, lumen
reddere." Tum, sicut potuit, oculum lapsum atque pendentem loco suo reuocatum ligauit orario nec nisi
post septem dies putauit esse soluendum. Quod cum fecisset, sanissimum inuenit. Sanati sunt illic et alii,
de quibus dicere longum est. Hipponiensem quandam uirginem scio, cum se oleo perunxisset, cui pro illa
orans presbyter instillauerat lacrimas suas, mox a daemonio fuisse sanatam. Scio etiam episcopum semel
pro adulescente, quem non uidit, orasse illumque ilico daemone caruisse.
Erat quidam senex Florentius Hipponiensis noster, homo religiosus et pauper; sartoris se arte pascebat;
casulam perdiderat et unde sibi emeret non habebat; ad uiginti martyres, quorum memoria est apud nos
celeberrima, clara uoce ut uestiretur orauit. Audierunt eum adulescentes qui forte aderant inrisores
eumque discedentem exagitantes prosequebantur, quasi a martyribus quinquagenos folles, unde
uestimenitum emeret, petiuisset. At ille tacitus ambulans eiectum grandem piscem palpitantem uidit in
litore eumque illis fauentibus atque adiuuantibus adprehendit et cuidam coquo, Cattoso nomine, bene
Christiano, ad coquinam conditariam, indicans quid gestum sit, trecentis follibus uendidit, lanam
comparare inde disponens, ut uxor eius quo modo posset ei quo indueretur efficeret. Sed coquus
concidens piscem anulum aureum in uentriculo eius inuenit moxque miseratione flexus et religione
perterritus homini eum reddidit dicens: "Ecce quo modo te uiginti martyres uestierunt."
Ad aquas Tibilitanas episcopo adferente Praeiecto martyris gloriosissimi Stephani memoria ueniebat
magnae multitudinis concursu et occursu. Ibi caeca mulier, ut ad episcopum portantem duceretur, orauit;
flores, quos ferebat, dedit, recepit, oculis admouit -- protinus uidit. Stupentibus qui aderant praeibat
exultans, uiam carpens et uiae ducem ulterius non requirens.
Memorati memoriam martyris, quae posita est in castello Sinitensi, quod Hipponiensi coloniae uicinum
est, eiusdem loci Lucillus episcopus populo praecedente atque sequente portabat. Fistula, cuius molestia
iam diu laborauerat et familiarissimi sui medici, qui eum secaret, opperiebatur manus, illius piae sarcinae
uectatione repente sanata est; nam deinceps eam in suo corpore non inuenit.
Eucharius est presbyter ex Hispania, Calamae habitat, uetere morbo calculi laborabat; per memoriam
supradicti martyris, quam Possidius illo aduexit episcopus, saluus factus est. Idem ipse postea morbo alio
praeualescente mortuus sic iacebat, ut ei iam pollices ligarentur; opitulatione memorati martyris, cum de
memoria eius reportata esset et super iacentis corpus missa ipsius presbyteri tunica, suscitatus est.
Fuit ibi uir in ordine suo primarius, nomine Martialis, aeuo iam grauis et multum abhorrens a religione
Christiana. Habebat sane fidelem filiam et generum eodem anno baptizatum. Qui cum eum aegrotantem
multis et magnis lacrimis rogarent, ut fieret Christianus, prorsus abnuit eosque a se turbida indignatione
submouit. Visum est genero eius, ut iret ad memoriam sancti Stephani et illic pro eo quantum posset
oraret, ut Deus illi daret mentem bonam, qua credere non differret in Christum. Fecit hoc ingenti gemitu
et fletu et sinceriter ardente pietatis affectu; deinde abscedens aliquid de altari florum, quod occurrit, tulit
eique, cum iam nox esset, ad caput posuit; tum dormitum est. Et ecce ante diluculum clamat, ut ad
episcopum curreretur qui mecum forte tunc erat apud Hipponem. Cum ergo eum audisset absentem,
uenire presbyteros postulauit. Venerunt, credere se dixit, admirantibus atque gaudentibus omnibus
baptizatus est. Hoc, quamdiu uixit, in ore habebat: "Christe, accipe spiritum meum"; cum haec uerba
beatissimi Stephani, quando lapidatus est a Iudaeis, ultima fuisse nesciret; quae huic quoque ultima
fuerunt; nam non multo post etiam ipse defunctus est.
Sanati sunt illic per eundem martyrem etiam podagri duo ciues, peregrinus unus: sed ciues omni modo;
peregrinus autem per reuelationem, quid adhiberet quando doleret, audiuit; et cum hoc fecerit, dolor
continuo conquiescit.