[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

uita illius et inmutatae uiae eius. Tamquam nugaces aestimati sumus ab illo, et abstinet se a uiis nostris
quasi ab inmunditiis; praefert nouissima iustorum et gloriatur patrem Deum se habere. Videamus ergo si
sermones illius ueri sunt, et temptemus quae euentura sunt illi, et sciemus quae erunt nouissima illius. Si
enim est iustus filius Dei, suscipiet illum et liberabit eum de manibus contrariorum. Contumelia et
tormento interrogemus illum, ut sciamus reuerentiam illius et probemus patientiam eius. Morte turpissima
condemnemus illum; erit enim ei respectus ex sermonibus illius. Haec cogitauerunt et errauerunt;
excaecauit enim illos malitia ipsorum. In ecclesiastico autem fides gentium futura praedicitur isto modo:
Miserere nostri, dominator Deus omnium, et inmitte timorem tuum super omnes gentes. extolle manum
tuam super gentes alienas et uideant potentiam tuam. Sicut coram illis sanctificatus es in nobis, ita coram
nobis magnificeris in illis, et agnoscant te secundum quod et nos agnouimus te, quia non est Deus praeter
te, Domine. Hanc optandi et precandi specie prophetiam per Iesum Christum uidemus impletam. Sed
aduersus contradictores non tanta firmitate proferuntur, quae scripta non sunt in canone Iudaeorum.
In tribus uero illis, quos Salomonis esse constat et Iudaei canonicos habent, ut ostendatur ad Christum et
ecclesiam pertinere quod in eis eius modi reperitur, operosa disputatio necessaria est, quae nos ultra quam
oportet, si nunc adhibetur, extendit. Tamen quod in prouerbiis legitur, uiros impios dicere: Abscondamus
in terra uirum iustum iniuste, absorbeamus uero eum tamquam infernus uiuentem et auferamus eius
memoriam de terra, possessionem eius pretiosam adprehendamus, non ita obscurum est, ut de Christo et
possessione eius ecclesia sine laboriosa expositione non possit intellegi. Tale quippe aliquid etiam
Dominus ipse Iesus per euangelicam parabolam ostendit dixisse malos colonos: Hic est heres, uenite,
occidamus eum, et nostra erit hereditas. Itemque illud in eodem libro, quod iam ante perstrinximus, cum
ageremus de sterili, quae peperit septem, non nisi de Christo et ecclesia, mox ut fuerit, pronuntiatum
consueuit intellegi ab eis, qui Christum sapientiam Dei esse nouerunt: Sapientia aedificauit sibi domum et
suffulsit columnas septem; immolauit suas uictimas, miscuit in cratere uinum suum et parauit mensam
suam. Misit seruos suos conuocans cum excellenti praedicatione ad craterem dicens: Quis est insipiens?
Diuertat ad me. Et inopibus sensu dixit: Venite, manducate de meis panibus et bibite uinum quod miscui
uobis. Hic certe agnoscimus Dei sapientiam, hoc est Verbum Patri coaeternum, in utero uirginali domum
sibi aedificasse corpus humanum et huic, tamquam capiti membra, ecclesiam subiunxisse, martyrum
uictimas immolasse, mensam in uino et panibus praeparasse, ubi apparet etiam sacerdotium secundum
ordinem Melchisedech, insipientes et inopes sensu uocasse, quia, sicut dicit apostolus, infirma huius
mundi elegit, ut confunderet fortia. Quibus tamen infirmis quod sequitur dicit: Derelinquite insipientiam,
ut uiuatis, et quaerite prudentiam, ut habeatis uitam. Participem autem fieri mensae illius, ipsum est
incipere habere uitam. Nam et in alio libro, qui uocatur ecclesiastes, ubi ait: Non est bonum homini, nisi
quod manducabit et bibet, quid credibilius dicere intellegitur, quam quod ad participationem mensae
huius pertinet, quam sacerdos ipse Mediator testamenti noui exhibet secundum ordinem Melchisedech de
corpore et sanguine suo? Id enim sacrificium successit omnibus illis sacrificiis ueteris testamenti, quae
immolabantur in umbra futuri; propter quod etiam uocem illam in psalmo tricensimo et nono eiusdem
Mediatoris per prophetiam loquentis agnoscimus: Sacrificium et oblationem noluisti, corpus autem
perfecisti mihi; quia pro illis omnibus sacrificiis et oblationibus corpus eius offertur et participantibus
ministratur. Nam istum ecclesiasten in hac sententia manducandi et bibendi, quam saepe repetit
plurimumque commendat, non sapere carnalis epulas uoluptatis, satis illud ostendit, ubi ait: Melius est ire
in domum luctus quam ire in domum potus; et paulo post: Cor, inquit, sapientium in domo luctus et cor
insipientium in domo epularum. Sed illud magis commemorandum existimo de hoc libro, quod pertinet
ad ciuitates duas, unam diaboli, alteram Christi, et earum reges diabolum et Christum: Vae tibi, terra,
inquit, cuius rex adulescens, et principes tui mane comedunt. Beata tu, terra, cuius rex tuus filius
ingenuorum, et principes tui in tempore comedunt, in fortitudine, et non in confusione. Adulescentem
dixit diabolum propter stultitiam et superbiam et temeritatem et petulantiam ceteraque uitia, quae huic
aetati adsolent abun re; Christum autem filium ingenuorum, sanctorum scilicet patriarcharum,
pertinentium ad liberam ciuitatem, ex quibus est in carne progenitus. Principes illius ciuitatis mane
manducantes, id est ante horam congruam, quia non expectant oportunam, quae uera est, in futuro saeculo
felicitatem, festinanter beari huius saeculi celebritate cupientes; principes autem ciuitatis Christi tempus
non fallacis beatitudinis patienter expectant. Hoc ait: In fortitudine, et non in confusione, quia non eos
fallit spes, de qua dicit apostolus: Spes autem non confundit; dicit et psalmus: Etenim qui te expectant,
non confundentur. Iam uero canticum canticorum spiritalis quaedam sanctarum est uoluptas mentium in
coniugio illius regis et reginae ciuitatis, quod est Christus et ecclesia. Sed haec uoluptas allegoricis