[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

Quanto magis igitur temporibus recentioribus mundi ante illud nobile diffamatumque diluuium! Sed de
corporum magnitudine plerumque incredulos nudata per uetustatem siue per uim fluminum uariosque
casus sepulcra conuincunt, ubi apparuerunt uel unde ceciderunt incredibilis magnitudinis ossa
mortuorum. Vidi ipse non solus, sed aliquot mecum in Vticensi litore molarem hominis dentem tam
ingentem, ut, si in nostrorum dentium modulos minutatim concideretur, centum nobis uideretur facere
potuisse. Sed illum gigantis alicuius fuisse crediderim. Nam praeter quod erant omnium multo quam
nostra maiora tunc corpora, gigantes longe ceteris anteibant; sicut aliis deinde nostrisque temporibus rara
quidem, sed numquam ferme defuerunt, quae modum aliorum plurimum excederent. Plinius Secundus,
doctissimus homo, quanto magis magisque praeterit saeculi excursus, minora corpora naturam ferre
testatur; quod etiam Homerum commemorat saepe carmine fuisse conquestum, non haec uelut poetica
figmenta deridens, sed in historicam fidem tamquam miraculorum naturalium scriptor adsumens. Verum,
ut dixi, antiquorum magnitudines corporum inuenta plerumque ossa, quoniam diuturna sunt, etiam multo
posterioribus saeculis produnt. Annorum autem numerositas cuiusque hominis, quae temporibus illis fuit,
nullis nunc talibus documentis uenire in experimentum potest. Nec tamen ideo fides sacrae huic historiae
deroganda est, cuius tanto inpudentius narrata non credimus, quanto impleri certius praenuntiata
conspicimus. Dicit tamen etiam idem Plinius esse adhuc gentem, ubi ducentos annos uiuitur. Si ergo
humanarum uitarum diuturnitates, quas experti non sumus, hodie habere creduntur incognita nobis loca,
cur non habuisse credantur et tempora? An uero credibile est alicubi esse quod hic non est, et incredibile
est aliquando fuisse quod nunc non est?
[X] Quocirca etsi inter Hebraeos et nostros codices de ipso numero annorum nonnulla uidetur esse
distantia, quod ignoro qua ratione sit factum: non tamen tanta est, ut illos homines tam longaeuos fuisse
dissentiant. Nam ipse homo primus Adam, antequam gigneret filium, qui est appellatus Seth, ducentos
triginta uixisse annos reperitur in codicibus nostris, in Hebraeis autem centum triginta perhibetur; sed
postea quam eum genuit, septingentos uixisse legitur in nostris, octingentos uero in illis; atque ita in
utrisque uniuersitatis summa concordat. Ac deinde per consequentes generationes antequam gignatur, qui
gigni commemoratur, minus uixisse apud Hebraeos pater eius inuenitur centum annos; sed postea quam
est genitus idem ipse, centum minus quam in Hebraeis inueniuntur in nostris; atque ita et hinc et inde
numeri uniuersitas consonat. In sexta autem generatione nusquam utrique codices discrepant. In septima
uero, ubi ille qui natus est Enoch non mortuus, sed quod Deo placuerit translatus esse narratur, eadem
dissonantia est, quae in superioribus quinque de centum annis antequam gigneret eum, qui ibi
commemoratus est, filium, atque in summa similis consonantia. Vixit enim annos, antequam transferretur,
secundum utrosque codices trecentos sexaginta quinque. Octaua generatio habet quidem nonnullam
diuersitatem, sed minorem ac dissimilem ceteris. Mathusalam quippe, quem genuit Enoch, antequam
gigneret eum, qui in ipso ordine sequitur, secundum Hebraeos non centum minus, sed uiginti amplius
uixit annos; qui rursus in nostris, postea quam eum genuit, reperiuntur additi, et in utrisque sibi summa
uniuersi numeri occurrit. In sola nona generatione, id est in annis Lamech, filii Mathusalae, patris autem
Noe, summa uniuersitatis discrepat, sed non plurimum. Viginti enim et quattuor annos plus uixisse in
Hebraeis quam in nostris codicibus inuenitur. Namque antequam gigneret filium, qui uocatus est Noe, sex
minus habet in Hebraeis quam in nostris; postea uero quam eum genuit, triginta amplius in eisdem quam
in nostris. Vnde sex illis detractis restant uiginti quattuor, ut dictum est.
[XI] Per hanc autem discrepantiam Hebraeorum codicum atque nostrorum exoritur illa famosissima
quaestio, ubi Mathusalam quattuordecim annos uixisse post diluuium conputatur, cum scriptura ex
omnibus, qui in terra tunc fuerant, solos octo homines in arca exitium commemoret euasisse diluuii, in
quibus Mathusalam non fuit. Secundum codices enim nostros Mathusalam priusquam gigneret illum,
quem uocauit Lamech, uixit annos centum sexaginta septem; deinde ipse Lamech, antequam ex illo natus
esset Noe, uixit annos centum octoginta octo, qui fiunt simul trecenti quinquaginta quinque; his adduntur
sescenti Noe, quoto eius anno diluuium factum est: qui fiunt nongenti quinquaginta quinque, ex quo
Mathusalam natus est, usque ad annum diluuii. Omnes autem anni uitae Mathusalam nongenti sexaginta
nouem conputantur, quia, cum uixisset annos centum sexaginta septem et genuisset filium, qui est
appellatus Lamech, post eum genitum uixit annos octingentos duo; qui omnes, ut diximus, nongenti
sexaginta nouem fiunt. Vnde detractis nongentis quinquaginta quinque ab ortu Mathusalae usque ad
diluuium remanent quattuordecim, quibus uixisse creditur post diluuium. Propter quod eum nonnulli, etsi
non in terra, ubi omnem carnem, quam uiuere in aquis natura non sinit, constat fuisse deletam, cum patre
suo qui translatus fuerat aliquantum fuisse atque ibi, donec diluuium praeteriret, uixisse arbitrantur,