[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

consummauit Deus omnia opera sua. Sed huius Enoch translatio nostrae dedicationis est praefigurata
dilatio. Quae quidem iam facta est in Christo capite nostro, qui sic resurrexit, ut non moriatur ulterius, sed
etiam ipse translatus est; restat autem altera dedicatio uniuersae domus, cuius ipse Christus est
fundamentum, quae differtur in finem, quando erit omnium resurrectio non moriturorum amplius. Siue
autem domus Dei dicatur siue templum Dei siue ciuitas Dei, id ipsum est nec abhorret a Latini eloquii
consuetudine. Nam et Vergilius imperiosissimam ciuitatem domum appellat Assaraci, Romanos uolens
intellegi, qui de Assaraco per Troianos originem ducunt; et domum Aeneae eosdem ipsos, quia eo duce
Troiani cum Italiam uenissent ab eis condita est Roma. Imitatus namque est poeta ille litteras sacras, in
quibus dicitur domus Iacob iam ingens populus Hebraeorum.
[XX] Dicet aliquis: "Si hoc intendebat scriptor huius historiae in commemorandis generationibus, ex
Adam per filium eius Seth, ut per illas perueniret ad Noe, sub quo factum est diluuium, a quo rursus
contexeretur ordo nascentium, quo perueniret ad Abraham, a quo Matthaeus, euangelista incipit
generationes, quibus ad Christum peruenit aeternum regem ciuitatis Dei: quid intendebat in
generationibus ex Cain et quo eas perducere uolebat?" Respondetur: Vsque ad diluuium, quo totum illud
genus terrenae ciuitatis absumptum est, sed reparatum est ex filiis Noe. Neque enim deesse poterit haec
terrena ciuitas societasque hominum secundum hominem uiuentium usque ad huius saeculi finem, de quo
Dominus ait: Filii saeculi huius generant et generantur. Ciuitatem uero Dei peregrinantem in hoc saeculo
regeneratio perducit ad alterum saeculum, cuius filii nec generant nec generantur. Hic ergo generari et
generare ciuitati utrique commune est; quamuis Dei ciuitas habeat etiam hic multa ciuium milia, quae ab
opere generandi se abstineant; sed habet etiam illa ex imitatione quadam, licet errantium. Ad eam namque
pertinent etiam, qui deuiantes ab huius fide diuersas haereses condiderunt; secundum hominem quippe
uiuunt, non secundum Deum. Et Indorum gymnosophistae, qui nudi perhibentur philosophari in
solitudinibus Indiae, ciues eius sunt, et a generando se cohibent. Non est enim hoc bonum, nisi cum fit
secundum fidem summi boni, qui Deus est. Hoc tamen nemo fecisse ante diluuium reperitur; quando
quidem etiam ipse Enoch septimus ab Adam, qui translatus refertur esse, non mortuus, genuit filios et
filias antequam transferretur; in quibus fuit Mathusalam, per quem generationum memorandarum ordo
transcurrit.
Cur ergo tanta paucitas successionum commemoratur in generationibus ex Cain, si eas usque ad diluuium
perduci oportebat, nec erat diuturna aetas praeueniens pubertatem, quae centum uel amplius annos uacaret
a fetibus? Nam si non intendebat auctor libri huius aliquem, ad quem necessario perduceret seriem
generationum, sicut in illis, quae ueniunt de semine Seth, intendebat peruenire ad Noe, a quo rursus ordo
necessarius sequeretur: quid opus erat praetermittere primogenitos filios, ut perueniretur ad Lamech, in
cuius filiis finitur illa contextio, octaua generatione scilicet ex Adam, septima ex Cain, quasi esset inde
aliquid deinceps conectendum, unde perueniretur uel ad Israeliticum populum, in quo caelesti ciuitati
etiam terrena Hierusalem figuram propheticam praebuit, uel ad Christum secundum carnem, qui est super
omnia Deus benedictus in saecula, supernae Hierusalem fabricator atque regnator, cum tota progenies
Cain diluuio sit deleta? Vnde uideri potest in eodem ordine generationum primogenitos fuisse
commemoratos. Cur ergo tam pauci sunt? Non enim usque ad diluuium tot esse potuerunt, non uacantibus
usque ad centenariam pubertatem patribus ab officio generandi, si non erat tunc proportione longaeuitatis
illius etiam sera pubertas. Vt enim peraeque triginta annorum fuerint, cum filios generare coeperunt,
octiens triceni (quoniam octo sunt generationes cum Adam et cum eis quos genuit Lamech) ducenti et
quadraginta sunt anni: num itaque toto deinde tempore usque ad diluuium non generauerunt? Qua tandem
causa, qui haec scripsit, generationes commemorare noluit quae sequuntur? Nam ex Adam usque ad
diluuium conputantur anni secundum codices nostros duo milia ducenti sexaginta duo; secundum
Hebraeos autem mille sescenti quinquaginta sex. Vt ergo istum numerum minorem credamus esse
ueriorem, de mille sescentis quinquaginta sex annis ducenti quadraginta detrahantur: numquid credibile
est per mille quadringentos, et quod excurrit, annos, qui restant usque diluuium, progeniem Cain a
generationibus uacare potuisse?
Sed qui ex hoc mouetur, meminerit, cum quaererem, quo modo credendum sit antiquos illos homines per
tam multos annos a gignendis filiis cessare potuisse, duobus modis istam solutam esse quaestionem: aut
de sera pubertate, proportione tam longae uitae, aut de filiis qui commemorantur in generationibus, quod
non fuerint primogeniti, sed hi, per quos ad eum, quem intendebat auctor libri, poterat perueniri, sicut ad
Noe in generationibus Seth. Proinde in generationibus Cain, si non occurrit qui deberet intendi, ad quem
praetermissis primogenitis per eos, qui commemorati sunt, perueniri oportebat, sera pubertas intellegenda