[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

In hoc pondere quid agit leuior omnibus? In hac tarditate quid agit celerior omnibus? Itane per huius tam
excellentis naturae meritum non poterit effici, ut corpus eius leuetur in caelum, et cum ualeat nunc natura
corporum terrenorum deprimere animas deorsum, aliquando et animae leuare sursum terrena corpora non
ualebunt?
Iam si ad eorum miracula ueniamus, quae facta a diis suis opponunt martyribus nostris, nonne etiam ipsa
pro nobis facere et nobis reperientur omnino proficere? Nam inter magna miracula deorum suorum
profecto magnum illud est, quod Varro commemorat, Vestalem uirginem, cum periclitaretur de stupro
falsa suspicione, cribrum implesse aqua de Tiberi et ad suos iudices nulla eius perstillante parte portasse.
Quis aquae pondus supra cribrum tenuit? Quis tot cauernis patentibus nihil inde in terram cadere
permisit? Responsuri sunt: "Aliquis deus aut aliquis daemon." Si deus, numquid maior est Deo, qui fecit
hunc mundum? Si daemon, numquid potentior est angelo, qui Deo seruit, a quo factus est mundus? Si
ergo deus minor uel angelus uel daemon potuit pondus umidi elementi sic suspendere, ut aquarum
uideatur mutata fuisse natura: itane Deus omnipotens, qui omnia ipsa creauit elementa, terreno corpori
graue pondus auferre non poterit, ut in eodem elemento habitet uiuificatum corpus, in quo uoluerit
uiuificans spiritus?
Deinde cum aera medium ponant inter ignem desuper et aquam subter, quid est quod eum inter aquam et
aquam et inter aquam et tenam saepe inuenimus? Quid enim uolunt esse aquosas nubes, inter quas et
maria aer medius reperitur? Quonam, quaeso, elementorum pondere atque ordine efficitur, ut tonentes
uiolentissimi atque undosissimi, antequam sub aere in terris currant, super aera in nubibus pendeant? Cur
denique aer est medius inter summa caeli et nuda terrarum, quaqua uersum orbis extenditur, si locus eius
inter caelum et aquas, sicut aquarum inter ipsum et terras est constitutus?
Postremo si ita est elementorum ordo dispositus, ut secundum Platonem duobus mediis, id est aere et
aqua, duo extrema, id est ignis et terra, iungantur caelique obtineat ille summi locum, haec autem imi
uelut fundaminis mundi, et ideo in caelo esse non potest terra: cur est ipse ignis in terra? Secundum hanc
quippe rationem ita ista duo elementa in locis propriis, imo ac summo, terra et ignis esse debuerunt, ut,
quem ad modum nolunt in summo esse posse quod imi est, ita nec in imo posset esse quod summi est.
Sicut ergo nullam putant uel esse uel futuram esse terrae particulam in caelo, ita nullam particulam uidere
debuimus ignis in terra. Nunc uero non solum in terris, uerum etiam sub terris ita est, ut eum eructent
uertices montium, praeter quod in usibus hominum et esse ignem in terra et eum nasci uidemus ex terra;
quando quidem et de lignis et de lapidibus nascitur, quae sunt corpora sine dubitatione terrena. Sed ille,
inquiunt, ignis est tranquillus, purus, innoxius, sempiternus; iste autem turbidus, fumeus, corruptibilis
atque corruptor. Nec tamen corrumpit montes, in quibus iugiter aestuat, cauernasque terrarum. Verum
esto, sit illi iste dissimilis, ut terrenis habitationibus congruat: cur ergo nolunt, ut credamus naturam
corporum terrenorum aliquando incorruptibilem factam caelo conuenientem futuram, sicut nunc ignis
corruptibilis his conuenit terris? Nihil igitur afferunt ex ponderibus atque ordine elementorum, unde
omnipotenti Deo, quominus faciat corpora nostra talia, ut etiam in caelo possint habitare, praescribant.
[XII] Sed scrupulosissime quaerere et fidem, qua credimus resurrecturam carnem, ita quaerendo adsolent
inridere: utrum fetus abortiui resurgant; et quoniam Dominus ait: Amen, dico uobis, capillus capitis uestri
non peribit, utrum statura et robur aequalia futura sint omnibus an diuersae corporum quantitates. Si enim
aequalitas erit corporum, unde habebunt quod hic non habuerunt in mole corporis illi abortiui, si resurgent
et ipsi? Aut si non resurgent, quia nec nati sunt, sed effusi, eandem quaestionem de paruulis uersant, unde
illis mensura corporis, quam nunc defuisse uidemus, accedat, cum in hac aetate moriuntur. Neque enim
dicturi sumus eos non resurrecturos, qui non solum generationis, uerum etiam regenerationis capaces
sunt. Deinde interrogant, quem modum ipsa aequalitas habitura sit. Si enim tam magni et tam longi erunt
omnes, quam fuerunt quicumque hic fuerunt maximi atque longissimi, non solum de paruulis, sed de
plurimis quaerunt, unde illis accessurum sit, quod hic defuit, si hoc quisque recipiat, quod hic habuit; si
autem, quod ait apostolus, occursuros nos omnes in mensuram aetatis plenitudinis Christi, et illud
alterum: Quos praedestinauit conformes imaginis filii sui, sic intellegendum est, ut statura et modus
corporis Christi omnium, qui in regno eius erunt, humanorum corporum sit futurus: "Multis erit, inquiunt,
de magnitudine et longitudine detrahendum corporis; et ubi iam erit: capillus capitis uestri non peribit, si
de ipsa corporis quantitate tam multum peribit?" Quamuis et de ipsis capillis possit inquiri, utrum redeat
quidquid tondentibus decidit. Quod si rediturum est, quis non exhorreat illam deformitatem? Nam hoc et
de unguibus uidetur necessario secuturum, ut redeat tam multum quod corporis curatura desecuit. Et ubi
erit decus, quod certe maius, quam in ista esse corruptione potuit, in illa iam inmortalitate esse debebit? Si