[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

inimicus in eo et filius iniquitatis non apponet nocere ei. Et concidam inimicos eius a facie eius, et eos,
qui oderunt eum, fugabo. Et ueritas mea et misericordia mea cum illo, et in nomine meo exaltabitur
cornum eius. Et ponam in mari manum eius et in fluminibus dexteram eius. Ipse inuocabit me: Pater meus
es tu, Deus meus et susceptor salutis meae. Et ego primogenitum ponam eum, excelsum apud reges terrae.
In aeternum seruabo ei misericordiam meam et testamentum meum fidele ipsi. Et ponam in saeculum
saeculi semen eius, et thronum eius sicut dies caeli. Quae omnia de Domino Iesu intelleguntur, quando
recte intelleguntur, sub nomine Dauid propter formam serui, quam de semine Dauid idem Mediator
adsumpsit ex uirgine. Continuo etiam dicitur de peccatis filiorum eius tale aliquid, quale in regnorum
libro positum est et quasi de Salomone procliuius accipitur. Ibi namque, hoc est in regnorum libro: Et si
uenerit, inquit, iniquitas us, redarguam illum in uirga uirorum et in tactibus filiorum hominum;
misericordiam autem meam non amoueam ab eo; tactibus significans plagas correptionis. Vnde illud est:
Ne tetigeritis christos meos. Quod quid est aliud, quam "ne laeseritis"? In psalmo uero cum ageret
tamquam de Dauid, ut quiddam eius modi etiam ibi diceret: Si dereliquerint, inquit, filii eius legem meam
et in iudiciis meis non ambulauerint; si iustificationes meas profanauerint et mandata mea non
custodierint: uisitabo in uirga iniquitates eorum et in uerberibus peccata eorum; misericordiam autem
meam non dispergam ab eo. Non dixit "ab eis", cum loqueretur de filiis eius, non de ipso; sed dixit ab eo,
quod bene intellectum tantundem ualet. Non enim Christi ipsius, quod est caput ecclesiae, possent
inueniri ulla peccata, quae opus esset humanis correptionibus seruata misericordia diuinitus coherceri; sed
in eius corpore ac membris, quod populus eius est. Ideo in libro regnorum: Iniquitas eius dicitur; in
psalmo autem: Filiorum eius; ut intellegamus de ipso dici quodam modo, quod de eius corpore dicitur.
Propter quod etiam ipse de caelo, cum corpus eius, quod sunt fideles eius, Saulus persequeretur: Saule,
inquit, Saule, quid me persequeris? Deinde in consequentibus psalmi: Neque nocebo, inquit, in ueritate
mea, neque profanabo testamentum meum, et quae procedunt de labiis meis non reprobabo. Semel iuraui
in sancto meo, si Dauid mentiar; id est, nequaquam Dauid mentiar. Solet enim sic loqui scriptura. Quid
autem non mentiatur, adiungit et dicit: Semen eius in aeternum manet; et sedes eius sicut sol in conspectu
meo, et sicut luna perfecta in aeternum, et testis in caelo fidelis.
[X] Post haec tantae promissionis ualidissima firmamenta, ne putarentur in Salomone completa, tamquam
id speraretur nec inueniretur: Tu uero, inquit, reppulisti et ad nihilum deduxisti, Domine. Hoc quippe
factum est de regno Salomonis in posteris eius usque ad euersionem ipsius terrenae Hierusalem, quae
regni eiusdem sedes fuit, et maxime ipsius templi labem, quod fuerat a Salomone constructum. Sed ne ob
hoc putaretur Deus contra sua promissa fecisse, continuo subiecit: Distulisti christum tuum. Non ergo est
ille Salomon, sed nec ipse Dauid, si dilatus est christus Domini. Cum enim christi eius dicerentur omnes
reges mystico illo chrismate consecrati, non solum a rege Dauid et deinceps, sed ab illo etiam Saule, qui
populo eidem rex primus est unctus (ipse quippe Dauid eum christum Domini appellat): erat tamen unus
uerus christus, cuius illi figuram prophetica unctione gestabant; qui secundum opinionem hominum, qui
eum putabant in Dauid uel in Salomone intellegendum, differebatur in longum; secundum dispositionem
autem Dei uenturus suo tempore parabatur. Interea dum ille differtur, quid factum sit de regno terrenae
Hierusalem, ubi sperabatur utique regnaturus, secutus iste psalmus adiunxit atque ait: Euertisti
testamentum serui tui, profanasti in terra sanctitatem eius; destruxisti omnes macerias eius, posuisti
munitiones eius &ltin&lg formidinem; diripuerunt eum omnes transeuntes uiam, factus est opprobrium
uicinis suos; exaltasti dexteram inimicorum eius, iuacundasti omnes inimicos eius; auertisti adiutorium
gladii eius et non es opitulatus ei in bello; dissoluisti eum ab emundatione, sedem eius in terram
conlisisti; minuisti dies sedis eius, perfudisti eum confusione. Haec omnia uenerunt super ancillam
Hierusalem, in qua regnauerunt nonnulli etiam filii liberae, regnum illud tenentes in dispensatione
temporaria, regnum autem caelestis Hierusalem, cuius erant filii, in uera fide habentes et in uero Christo
sperantes. Quo modo autem ista uenerint super illud regnum, index est rerum gestarum, si legatur,
historia.
[XI] Post haec autem prophetata ad precandum Deum propheta conuertitur; sed et ipsa precatio
prophetatio est. Vsque quo, Domine, auertis in finem? subauditur "faciem tuam", sicut alibi dicitur: Quo
usque auertis faciem tuam a me? Nam ideo quidam codices hic non habent auertis, sed "auerteris";
quamquam possit intellegi: "Auertis misericordiam tuam, quam promisisti Dauid". Quod autem dixit: In
finem, quid est nisi usque in finem? Qui finis intellegendus est ultimum tempus, quando in Christum
Iesum etiam gens illa est creditura, ante quem finem illa fieri oportebant, quae superius aerumnosa
defleuit. Propter quae et hic sequitur: Exardescit sicut ignis ira tua: memento quae est mea substantia.