[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

homines sunt. [IX] Quod uero et antipodas esse fabulantur, id est homines a contraria parte terrae, ubi sol
oritur, quando occidit nobis, aduersa pedibus nostris calcare uestigia: nulla ratione credendum est. Neque
hoc ulla historica cognitione didicisse se adfirmant, sed quasi ratiocinando coniectant, eo quod intra
conuexa caeli terra suspensa sit, eundemque locum mundus habeat et infimum et medium; et ex hoc
opinantur alteram terrae partem, quae infra est, habitatione hominum care re non posse. Nec adtendunt,
etiamsi figura conglobata et rutunda mundus esse credatur siue aliqua ratione monstretur, non tamen esse
consequens, ut etiam ex illa parte ab aquarum congerie nuda sit terra; deinde etiamsi nuda sit, neque hoc
statim necesse esse, ut homines habeat. Quoniam nullo modo scriptura ista mentitur, quae narratis
praeteritis facit fidem eo, quod eius praedicta conplentur, nimisque absurdum est, ut dicatur aliquos
homines ex hac in illam partem, Oceani inmensitate traiecta, nauigare ac peruenire potuisse, ut etiam illic
ex uno illo primo homine genus institueretur humanum. Quapropter inter illos tunc hominum populos, qui
per septuaginta duas gentes et totidem linguas colliguntur fuisse diuisi, quaeramus, si possumus inuenire,
illam in terris peregrinantem ciuitatem Dei, quae usque ad diluuium arcamque perducta est atque in filiis
Noe per eorum benedictiones perseuerasse monstratur, maxime in maximo, qui est appellatus Sem,
quando quidem Iapheth ita benedictus est, ut in eius, fratris sui, domibus habitaret.
[X] Tenenda est igitur series generationum ab ipso Sem, ut ipsa ostendat post diluuium ciuitatem Dei,
sicut eam series generationum ab illo, qui est appellatus Seth, ostendebat ante diluuium. Propter hoc ergo
scriptura diuina cum terrenam ciuitatem in Babylone, hoc est in confusione, monstrasset, ad patriarcham
Sem recapitulando reuertitur et orditur inde generationes usque ad Abraham, commemorato etiam numero
annorum, quanto quisque ad hanc seriem pertinentem filium genuisset quantoque uixisset. Vbi certe
agnoscendum est, quod ante promiseram, ut appareat quare sit dictum de filiis Heber: Nomen unius
Phalech, quia in diebus eius diuisa est terra. Quid enim aliud intellegendum est terram esse diuisam nisi
diuergitate linguarum? Omissis igitur ceteris filiis Sem ad hanc rem non pertinentibus illi conectuntur in
ordine generationum, per quos possit ad Abraham perueniri; sicut illi conectebantur ante diluuium, per
quos perueniretur ad Noe generationibus, quae propagatae sunt ex illo Adam filio, qui est appellatus Seth.
Sic ergo incipit generationum ista contextio: Et hae generationes Sem. Sem filius centum annorum, cum
genuit Arphaxat, secundo anno post diluuium. Et uixit Sem, postquam genuit Arphaxat, quingentos annos
et genuit filios et filias et mortuus est. Sic exsequitur ceteros dicens, quoto quisque anno uitae suae filium
genuerit ad istum generationum ordinem pertinentem, qui pertendit ad Abrabam, et quot annos
postmodum uixerit, intimans eum filios filiasque genuisse; ut intellegamus unde potuerint populi
adcrescere, ne in paucis qui commemorantur hominibus occupati pueriliter haesitemus, unde tanta spatia
terrarum atque regnorum repleri potuerint de genere Sem, maxime propter Assyriorum regnum, unde
Ninus ille Orientalium domitor usquequaque populorum ingenti prosperitate regnauit et latissimum ac
fundatissimum regnum, quod diuturno tempore duceretur, suis posteris propagauit.
Sed nos, ne diutius quam opus est inmoremur, non quot annos quisque in ista generationum serie uixerit,
sed quoto anno uitae suae genuerit filium, hoc ordine memorandum tantummodo ponimus, ut et numerum
annorum a transacto diluuio usque ad Abrabam colligamus et praeter illa, in quibus nos cogit necessitas
inmorari, breuiter alia cursimque tangamus. Secundo igitur anno post diluuium Sem genuit Arphaxat;
Arphaxat autem, cum esset centum triginta quinque &ltannorum&lg, genuit Cainan; qui cum esset
centum triginta, genuit Sala; porro etiam ipse Sala totidem annorum erat, quando genuit Heber; centum
uero et triginta et quattuor agebat annos Heber, cum genuit Phalech, in cuius diebus diuisa est terra; ipse
autem Phalech uixit centum triginta, et genuit Ragau; et Ragau centum triginta duo, et genuit Seruch; et
Seruch centum triginta, et genuit Nachor; et Nachor septuaginta nouem, et genuit Thara; Thara autem
septuaginta, et genuit Abram; quem postea Deus mutato uocabulo nominauit Abraham. Fiunt itaque anni
a diluuio usque ad Abraham mille septuaginta et duo secundum uulgatam editionem, hoc est interpretum
septuaginta. In Hebraeis autem codicibus longe pauciores annos perhibent inueniri, de quibus rationem
aut nullam aut difficillimam reddunt.
Cum ergo quaerimus in illis septuaginta duabus gentibus ciuitatem Dei, non possumus adfirmare illo
tempore, quo erat eis labium unum, id est loquella una, tunc iam genus humanum alienatum fuisse a cultu
ueri Dei, ita ut in solis istis generationibus pietas uera remaneret, quae descendunt de semine Sem per
Arphaxat et tendunt ad Abraham; sed ab illa superbia aedificandae turris usque in caelum, qua impia
significatur elatio, apparuit ciuitas, hoc est societas, impiorum. Vtrum itaque ante non fuerit an latuerit, an
potius utraque permanserit, pia scilicet in duobus filiis Noe, qui benedicti sunt, eorumque posteris; impia
uero in eo, qui maledictus est, atque eius progenie, ubi etiam exortus est gigans uenator contra Dominum,