[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

Platonici uolunt? Nimirum quippe consilium Dei et potestatem potuerunt philosophi, nec potuerunt nosse
prophetae; cum potius e contrario Dei prophetas ad enuntiandam eius, quantum dignatus est, uoluntatem
Spiritus eius docuerit, philosophos autem in ea cognoscenda coniectura humana deceperit.
Verum non usque adeo decipi debuerunt, non solum ignorantia, uerum etiam peruicacia, ut et sibi
apertissime refragentur magnis disputationum uiribus adserentes animae, ut beata esse possit, non
terrenum tantum, sed omne corpus esse fugiendum, et deos rursus dicentes habere beatissimas animas et
tamen aeternis corporibus inligatas, caelestes quidem igneis, Iouis autem ipsius animam, quem mundum
istum uolunt, omnibus omnino corporeis elementis, quibus haec tota moles a terra in caelum surgit,
inclusam. Hanc enim animam Plato ab intimo terrae medio, quod geometrae centron uocant, per omnes
partes eius usque ad caeli summa et extrema diffundi et extendi per numeros musicos opinatur, ut sit iste
mundus animal maximum beatissimum sempiternum, cuius anima et perfectam sapientiae felicitatem
teneret et corpus proprium non relinqueret, cuiusque corpus et in aeternum ex illa uiueret et eam quamuis
non simplex, sed tot corporibus tantisque conpactum hebetare atque tardare non posset. Cum igitur
suspicionibus suis ista permittant, cur nolunt credere, diuina uoluntate atque potentia inmortalia corpora
fieri posse terrena, in quibus animae nulla ab eis morte separatae, nullis eorum oneribus adgrauatae
sempiterne ac feliciter uiuant, quod deos suos posse adserunt in corporibus igneis Iouemque ipsum eorum
regem in omnibus corporeis elementis? Nam si animae, ut beata sit, corpus est omne fugiendum, fugiant
dii eorum de globis siderum, fugiat Iuppiter de caelo et terra; aut si non possunt, miseri iudicentur. Sed
neutrum isti uolunt, qui neque a corporibus separationem audent dare diis suis, ne illos mortales colere
uideantur, nec beatitudinis priuationem, ne infelices eos esse fateantur. Non ergo ad beatitudinem
consequendam omnia fugienda sunt corpora; sed corruptibilia molesta, grauia moribunda; non qualia fecit
primis hominibus bonitas Dei, sed qualia esse compulit poena peccati.
[XVIII] Sed necesse est, inquiunt, ut terrena corpora naturale pondus uel in terra teneat uel cogat ad
terram et ideo in caelo esse non possint. Primi quidem illi homines in terra erant nemorosa atque
fructuosa, quae paradisi nomen obtinuit; sed quia et ad hoc respondendum est uel propter Christi corpus
cum quo ascendit in caelum uel propter sanctorum qualia in resurrectione futura sunt, intueantur paulo
adtentius pondera ipsa terrena. Si enim ars humana efficit, ut ex metallis, quae in aquis posita continuo
submerguntur, quibusdam modis uasa fabricata etiam natare possint: quanto credibilius et efficacius
occultus aliquis modus operationis Dei, cuius omnipotentissima uoluntate Plato dicit nec orta interire nec
conligata posse dissolui, cum multo mirabilius incorporea corporeis quam quaecumque corpora
quibuscumque corporibus copulentur, potest molibus praestare terrenis, ut nullo in ima pondere
deprimantur, ipsisque animis perfectissime beatis, ut quamuis terrena, tamen incorruptibilia iam corpora
ubi uolunt ponant et quo uolunt agant, situ motuque facillimo! An uero si hoc angeli faciant et quaelibet
animalia terrestria rapiant unde libet constituantque ubi libet, aut eos non posse aut onera sentire
credendum est? Cur ergo sanctorum perfectos et beatos diuino munere spiritus sine ulla difficultate posse
ferre quo uoluerint et sistere ubi uoluerint sua corpora non credamus? Nam cum terrenorum corporum,
sicut onera in gestando sentire consueuimus, quanto maior est quantitas, tanto sit maior et grauitas, ita ut
plura pondo quam pauciora plus premant: membra tamen suae carnis leuiora portat anima cum in sanitate
robusta sunt quam in languore cum macra sunt. Et cum aliis gestantibus onerosior sit saluus et ualidus
quam exilis et morbidus, ipse tamen ad suum corpus mouendum atque portandum agilior est, cum in bona
ualetudine plus habet molis, quam cum in peste uel fame minimum roboris. Tantum ualet in habendis
etiam terrenis corporibus, quamuis adhuc corruptibilibus atque mortalibus, non quantitatis pondus, sed
temperationis modus. Et quis uerbis explicat, quantum distet inter praesentem quam dicimus sanitatem et
inmortalitatem futuram? Non itaque nostram fidem redarguunt philosophi de ponderibus corporum. Nolo
enim quaerere, cur non credant terrenum esse posse corpus in caelo, cum terra uniuersa libretur in nihilo.
Fortassis enim de ipso medio mundi loco, eo quod in eum coeant quaeque grauiora, etiam argumentatio
ueri similior habeatur. Illud dico: Si dii minores, quibus inter animalia terrestria cetera etiam hominem
faciendum commisit Plato, potuerunt, sicut dicit, ab igne remouere urendi qualitatem, lucendi relinquere
quae per oculos emicaret: itane Deo summo concedere dubitabimus, cuius ille uoluntati potestatique
concessit, ne moriantur quae orta sint, et tam diuersa, tam dissimilia, id est corporea et incorporea,
sibimet conexa nulla possint dissolutione seiungi, ut de carne hominis, cui donat inmortalitatem,
corruptionem auferat, naturam relinquat, congruentiam figurae membrorumque detineat, detrahat
ponderis tarditatem? Sed de fide resurrectionis mortuorum, et de corporibus eorum inmortalibus
diligentius, si Deus uoluerit, in fine huius operis disserendum est.