[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

mentem legentis exerceant, et pauca in eo sunt, ex quorum manifestatione indagentur cetera cum labore;
maxime quia sic eadem multis modis repetit, ut alia atque alia dicere uideatur, cum aliter atque aliter haec
ipsa dicere uestigetur. Verum in his uerbis, ubi ait: Absterget omnem lacrimam ab oculis eorum, et mors
iam non erit neque luctus neque clamor, sed nec dolor ullus, tanta luce dicta sunt de saeculo futuro et de
inmortalitate atque aeternitate sanctorum (tunc enim solum atque ibi solum ista non erunt), ut nulla
debeamus in litteris sacris quaerere uel legere manifesta, si haec putauerimus obscura.
[XVIII] Nunc iam uideamus, quid etiam apostolus Petrus de hoc iudicio scripserit: Venient, inquit, in
nouissimo dierum inlusione inludentes, secundum proprias concupiscentias suas euntes et dicentes: Vbi
est promissum praesentiae ipsius? Ex quo enim patres dormierunt, sic omnia perseuerant ab initio
creaturae. Latet enim illos hoc uolentes, quia caeli erant olim et terra de aqua, et per aquam constituta Dei
uerbo, per quae, qui tunc erat mundus, aqua inundatus deperiit. Qui autem nunc sunt caeli et terra, eodem
uerbo repositi sunt, igni reseruandi in diem iudicii et perditionis hominum impiorum. Hoc unum uero non
lateat uos, carissimi, quia unus dies apud Dominum sicut mille anni et mille anni sicut dies unus. Non
tardat Dominus promissum, sicut quidam tarditatem existimant; sed patienter fert propter uos, nolens
aliquem perire, sed omnes in paenitentiam conuerti. Veniet autem dies Domini ut fur, in quo caeli magno
impetu transcurrent, elementa autem ardentia resoluentur et terra et quae in ipsa sunt opera exurentur. His
ergo omnibus pereuntibus quales oportet esse uos in sanctis conuersationibus expectantes et properantes
ad praesentiam diei Domini, per quam caeli ardentes soluentur et elementa ignis ardore decoquentur?
Nouos uero caelos et terram nouam secundum promissa ipsius expectamus, in quibus iustitia inhabitat.
Nihil hic dixit de resurrectione mortuorum, sed sane de perditione mundi huius satis. Vbi etiam
commemorans factum ante diluuium uidetur admonuisse quodam modo, quatenus in fine huius saeculi
mundum istum periturum esse credamus. Nam et illo tempore perisse dixit, qui tunc erat, mundum; nec
solum orbem terrae, uerum etiam caelos, quos utique istos aerios intellegimus, quorum locum ac spatium
tunc aqua crescendo superauerat. Ergo totus aut paene totus aer iste uentosus (quod caelum uel potius
caelos uocat, sed utique istos imos, non illos supremos, ubi sol et luna et sidera constituta sunt) conuersus
fuerat in umidam qualitatem atque hoc modo cum terra perierat, cuius terrae utique prior facies fuerat
deleta diluuio. Qui autem nunc sunt, inquit, caeli et terra, eodem uerbo repositi sunt, igni reseruandi in
diem iudicii et perditionis homo num impiorum. Proinde qui caeli et quae terra, id est, qui, mundus pro eo
mundo, qui diluuio periit, ex eadem aqua repositus est, ipse igni nouissimo reseruatur in diem iudicii et
perditionis hominum impiorum. Nam et hominum propter magnam quandam commutationem non dubitat
dicere perditionem futuram, cum tamen eorum quamuis in aeternis poenis sit mansura natura. Quaerat
forsitan aliquis, si post factum iudicium iste mundus ardebit, antequam pro illo caelum nouum et terra
noua reponatur, eo ipso tempore conflagrationis eius ubi erunt sancti, cum eos habentes corpora in aliquo
corporali loco esse necesse sit. Possumus respondere futuros eos esse in superioribus partibus, quo ita non
ascendet flamma illius incendii, quem ad modum nec unda diluuii. Talia quippe illis inerunt corpora, ut
illic sint, ubi esse uoluerint. Sed nec ignem conflagrationis illius pertimescent inmortales atque
incorruptibiles facti, si uirorum trium corruptibilia corpora atque mortalia in camino ardenti inlaesa uiuere
potuerunt. [XIX] Multas euangelicas apostolicasque sententias de diuino isto iudicio nouissimo uideo
mihi esse praetereundas, ne hoc uolumen in nimiam longitudinem prouoluatur; sed nullo modo est
praetereundus apostolus Paulus, qui scribens ad Thessalonicenses: Rogamus, inquit, uos, fratres, per
aduentum Domini nostri Iesu Christi et nostrae congregationis in ipsum, ut non cito moueamini mente
neque terreamini neque per spiritum neque per uerbum neque per epistulam tamquam per nos, quasi instet
dies Domini, ne quos uos seducat ullo modo; quoniam nisi uenerit refuga primum et reuelatus fuerit homo
peccati, filius interitus, qui aduersatur et superextollitur supra omne, quod dicitur Deus aut quod colitur,
ita ut in templo Dei sedeat, ostentans se tamquam sit Deus. Non retinetis in memoria, quod adhuc cum
essem apud uos haec dicebantur uobis? et nunc quid detineat scitis, ut reueletur in suo tempore. Iam enim
mysterium iniquitatis operatur. Tantum qui modo tenet teneat, donec de medio fiat; et tunc reuelabitur
iniquus, quem Dominus Iesus interficiet spiritu oris sui, et euacuabit inluminatione praesentiae suae eum,
cuius est praesentia secundum operationem satanae, in omni uirtute et signis et prodigiis mendacii et, in
omni seductione iniquitatis his, qui pereunt, pro eo, quod dilectionem ueritatis non receperunt, ut salui
fierent. Et ideo mittet illis Deus operationem erroris, ut credant mendacio et iudicentur omnes, quo non
crediderunt ueritati, sed consenserunt iniquitati.
Nulli dubium est eum de Antichristo ista dixisse, diemque iudicii (hunc enim appellat diem Domini) non
esse uenturum, nisi ille prior uenerit, quem refugam uocat, utique a Domino Deo. Quod si de omnibus