[Pr] Gloriosissimam ciuitatem Dei siue in hoc ... - testielettronici.org

satis loquuntur. Sed scripturas religionis nostrae, quarum auctoritatem ceteris omnibus litteris
anteponimus, non aliud dicere amorem, aliud dilectionem uel caritatem, insinuandum fuit. Nam et
amorem in bono dici iam ostendimus. Sed ne quis existimet amorem quidem et in malo et in bono,
dilectionem autem non nisi in bono esse dicendam, illud adtendat quod in psalmo scriptum est: Qui autem
diligit iniquitatem, odit animam suam, et illud apostoli lohannis: Si quis dilexerit mundum, non est
dilectio Patris in illo. Ecce uno loco dilectio et in bono et in malo. Amorem autem in malo (quia in bono
iam ostendimus) ne quisquam flagitet, legat quod scriptum est: Erunt enim homines se ipsos amantes,
amatores pecuniae. Recta itaque uoluntas est bonus amor et uoluntas peruersa malus amor. Amor ergo
inhians habere quod amatur, cupiditas est, id autem habens eoque fruens laetitia; fugiens quod ei
aduersatur, timor est, idque si acciderit sentiens tristitia est. Proinde mala sunt ista, si malus amor est;
bona, si bonus. Quod dicimus, de scripturis probemus. Concupiscit apostolus dissolui et esse cum
Christo; et: Concupiuit anima mea desiderare iudicia tua, uel si accommodatius dicitur: Desiderauit
anoma mea cuncupiscere iudicia tua; et: Concupiscentia sapientiae perducit ad regnum. Hoc tamen
loquendi obtinuit consuetudo, ut, si cupiditas uel concupiscentia dicatur nec addatur cuius rei sit, non nisi
in malo possit intellegi. Laetitia in bono est: Laetamini in Domino et exultate iusti; et: Dedisti laetitiam in
cor meum; et: Adimplebis me laetitia cum uultu tuo. Timor in bono est apud apostolum, ubi ait: Cum
timore et tremore uestram ipsorum salutem operamini; et: Noli altum sapere, sed time; et: Timeo autem,
ne, sicut serpens Euam seduxit astutia sua, sic et uestrae mentes corrumpantur a castitate, quae est in
Christo. De tristitia uero, quam Cicero magis aegritudinem appellat, dolorem autem Vergilius, ubi ait:
"Dolent gaudentque", (sed ideo malui tristitiam dicere, quia aegritudo uel dolor usitatius in corporibus
dicitur), scrupulosior quaestio est, utrum inueniri possit in bono.
[VIII] Quas enim Graeci appellant *eu)paqei/as, Latine autem Cicero constantias nominauit, Stoici tres
esse uoluerunt pro tribus perturbationibus in animo sapientis, pro cupiditate uoluntatem, pro laetitia
gaudium, pro metu cautionem; pro aegritudine uero uel dolore, quam nos uitandae ambiguitatis gratia
tristitiam maluimus dicere, negauerunt esse posse aliquid in animo sapientis. Voluntas quippe, inquiunt,
appetit bonum, quod facit sapiens; gaudium de bono adepto est, quod ubique adipiscitur sapiens; cautio
deuitat malum, quod debet sapiens deuitare; tristitia porro quia de malo est, quod iam accidit, nullum
autem malum existimant posse accidere sapienti, nihil in eius animo pro illa esse posse dixerunt. Sic ergo
illi loquuntur, ut uelle gaudere cauere negent nisi sapientem; stultum autem non nisi cupere laetari,
metuere contristari; et illas tres esse constantias, has autem quattuor perturbationes secundum Ciceronem,
secundum autem plurimos passiones. Graece autem illae tres, sicut dixi, appellantur *eu)pa/qeiai; istae
autem quattuor *pa/qh. Haec locutio utrum scripturis sanctis congruat, cum quaererem quantum potui
diligenter, illud inueni quod ait propheta: Non est gaudere impiis, dicit Dominus; tamquam impii laetari
possint potius quam gaudere de malis, quia gaudium proprie bonorum et piorum est. Item illud in
euangelio: Quaecumque uultis ut faciant uobis homines, haec et uos facite illis, ita dictum uidetur,
tamquam nemo possit aliquid male uel turpiter uelle, sed cupere. Denique propter consuetudinem
locutionis nonnulli interpretes addiderunt "bona" et ita interpretati sunt: "Quaecumque uultis ut faciant
uobis homines bona." Cauendum enim putauerunt, ne quisquam inhonesta uelit sibi fieri ab hominibus, ut
de turpioribus taceam, certe luxuriosa conuiuia, in quibus se, si et ipse illis faciat, hoc praecept existimet
impleturum. Sed in Graeco euangelio, unde in Latinum translatum est, non legitur "bona", sed:
Quaecumque uultis ut faciant uobis homines, haec et uos facite illis; credo propterea, quia in eo quod
dixit uultis, iam uoluit intellegi "bona". Non enim ait "cupitis".
Non tamen semper his proprietatibus locutio nostra frenanda est, sed interdum his utendum est; et cum
legimus eos, quorum auctoritati resultare fas non est, ibi sunt intellegendae, ubi rectus sensus alium
exitum non potest inuenire; sicut ista sunt, quae exempli gratia partim ex propheta, partim ex euangelio
commemorauimus. Quis enim nescit impios exultare laetitia? et tamen: Non est gaudere impiis, dicit
Dominus. Vnde, nisi quia gaudere aliud est, quando proprie signateque hoc uerbum ponitur? Item quis
negauerit non recte praecipi hominibus, ut quaecumque ab aliis sibi fieri cupiunt, haec eis et ipsi faciant;
ne se inuicem turpitudine inlicitae uoluptatis oblectent? et tamen saluberrimum uerissimumque
praeceptum est: Quaecumque uultis ut faciant uobis homines, eadem et uos facite illis. Et hoc unde, nisi
quia hoc loco mUdo quodam proprio uoluntas posita est, quae in malo accipi non potest? Locutione uero
usitatiore, quam frequentat maxime consuetudo sermonis, non utique diceretur: Noli uelle mentiri omne
mendacium, nisi esset et uoluntas mala, a cuius prauitate illa distinguitur, quam praedicauerunt angeli
dicentes: Pax in terra hominibus bonae uoluntatis. Nam ex abundanti additum est "bonae", si esse non