åêðáéäåõóçó γ.ν.α.

Τι νεoτερο
400
στην Καρδιοχειρουργικh
Συντονιστής: Χ Χαρίτος
Εισαγωγή
Η ειδικότητα της καρδιοχειρουργικής έχει ηλικία
που μόλις και υπερβαίνει σήμερα τα 50 χρόνια. Και
αυτό γιατί πρακτικά η ιστορία της Καρδιοχειρουργικής
αρχίζει το 1953, με την εισαγωγή της μηχανής
της εξωσωματικής κυκλοφορίας στην κλινική πράξη.
Μέχρι τότε για τους πολλούς ίσχυε η ρήση του Theodor
Billroth διατυπωμένη στα τέλη του 19 ου αιώνος: θα
πρέπει να θεωρείται τρελός όποιος βάλει ράμματα
στην καρδιά. Από τότε η Καρδιοχειρουργική, σε στενή
πάντοτε συνεργασία με την βιοτεχνολογία επιτέλεσε
εντυπωσιακά άλματα, με δυνατότητες να αντιμετωπίζει
με ασφάλεια και αποτελεσματικότητα εξαιρετικά
σύμπλοκες και βαρύτατες περιπτώσεις.
Σήμερα η Καρδιοχειρουργική έχει περάσει από τον
ενθουσιασμό της νεανικής ηλικίας στην ωριμότητα του
ενηλίκου. Μπορεί πλέον να κάνει ένα απολογισμό του
έργου της και να στοχεύει στη βελτίωση των αποτελεσμάτων
της. Είναι βέβαιο πως η ταχύτητα και η πολυμορφία
με την οποία κυκλοφορούν και συσσωρεύονται στις μέρες
μας οι γνώσεις και οι πληροφορίες δυσχεραίνουν την
ενσωμάτωσή τους και τελικά την κλινική τους εφαρμογή.
Αναγκαστικά, λοιπόν, αναπτύχθηκαν μέσα στους κόλπους
της Καρδιοχειρουργικής τομείς και υποειδικότητες.
Εξέλιξη με θετικά, αλλά και αρνητικά επακόλουθα. Σε
δύο σημεία σήμερα υπάρχει γενικευμένη συναίνεση: Το
καρδιοχειρουργικό τραύμα, είτε σαν χειρουργική τομή,
είτε σαν επακόλουθο της εξωσωματικής κυκλοφορίας
είναι εξαιρετικά βαρύ. Σε πολύ βαρύτερη κατάσταση
είναι επίσης και το σύνολο των ασθενών που οδηγείται
σήμερα στο χειρουργείο. Προχωρημένη ηλικία, συνοδές
παθήσεις, βαριά καρδιοπάθεια. Η ελαχιστοποίηση του
καρδιακού τραύματος έτσι ώστε αυτό να γίνεται όσο
το δυνατόν πιο ανεκτό στον βαρέως πάσχοντα πληθυσμό,
αποτελεί σήμερα την αγωνία, τον αγώνα και την
προσπάθεια της Καρδιοχειρουργικής.
Διευθυντής, Β’ Καρδιοχειρουργικό Τμήμα Γ.Ν.Α. «Ο Ευαγγελισμός»
Χειρουργική της στεφανιαίας νόσου
Σε πολλές χώρες διαπιστώνεται σαφής κάμψη στην
επίπτωση και τον επιπολασμό της στεφανιαίας νόσου.
Ταυτόχρονα η επεμβατική καρδιολογία, ιδιαίτερα με τα
νεότερα, φαρμακολογικά επικαλυμμένα stents, αντιμετωπίζει
αποτελεσματικά ένα σημαντικό ποσοστό
ασθενών. Παρόλα αυτά, στα περισσότερα καρδιοχειρουργικά
κέντρα η αορτοστεφανιαία παράκαμψη
εξακολουθεί να αποτελεί την πιο συχνά εκτελούμενη
επέμβαση. Η επαναιμάτωση του μυοκαρδίου χωρίς
την χρήση της εξωσωματικής κυκλοφορίας, ήταν
ασφαλώς σταθμός στην χειρουργική των στεφανιαίων
αρτηριών. Όμως, είτε γιατί η κλασσική επέμβαση έχει
πλέον γίνει απόλυτα ασφαλής, με ελάχιστη περιεγχειρητική
θνησιμότητα και νοσηρότητα, είτε γιατί η νέα
μέθοδος δύσκολα ενσωματώνεται, δεν παρατηρήθηκε
καθολική στροφή στην νέα τεχνική. Είναι βέβαιο πως
σε ιδιαίτερες ομάδες ασθενών η αορτοστεφανιαία
παράκαμψη χωρίς την εξωσωματική κυκλοφορία έχει
απόλυτη υπεροχή. Στο προσκήνιο έχουν εμφανισθεί οι
τεχνικές που περιορίζουν την έκταση των χειρουργικών
τομών και η ρομποτική επαναιμάτωση.
Χειρουργική των βαλβιδοπαθειών
Την ρευματική βαλβιδοπάθεια των προηγούμενων
δεκαετιών αντικατέστησε σήμερα η εκφυλιστική
στένωση της αορτικής βαλβίδος της προχωρημένης
ηλικίας. Ο μοναδικός τρόπος αντιμετωπίσεως της
νόσου είναι η αντικατάσταση της πασχούσης βαλβίδος.
Ένα σημαντικό ποσοστό 30-50% των ασθενών με
αιμοδυναμικά σημαντική στένωση δεν οδηγείται από
τον θεράποντα ιατρό στην επέμβαση γιατί αξιολογείται
αρνητικά η ωφέλεια ως προς το κόστος. Η διαδερμική
τοποθέτηση της βαλβίδος αποτελεί εντυπωσιακή
εξέλιξη στην αντιμετώπιση της νόσου. Με διαφορετική
θεώρηση αντιμετωπίζεται σήμερα και η ανεπάρκεια