åêðáéäåõóçó γ.ν.α.

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, ΤΟΜΟΣ 71, ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ, 2009
297
θυμός, δημιουργεί πολλά προβλήματα στη σωματική
υγεία.
Τα καταπιεσμένα αρνητικά συναισθήματα είναι οι
πραγματικοί δολοφόνοι στην κοινωνία μας.
Ο μόνος τρόπος για να αλλάξουμε, είναι να τακτοποιήσουμε
τις εκκρεμότητές μας. Πρέπει να καταλάβουμε
πως δεν μπορούμε να θεραπεύσουμε τον κόσμο,
αν δεν θεραπεύσουμε πρώτα τον εαυτό μας.
Η Αυτοκτονία ως Ελεύθερη Επιλογή
Ας πούμε ότι κάποιος θέλει να δώσει τέλος στη
ζωή του. Όταν πάρει αυτή την απόφαση, πρέπει να
αποδεχθεί τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής. Αυτό
σημαίνει πως πρόκειται να φορτώσει ένα τεράστιο
βάρος ενοχής στους συγγενείς του, με ερωτήματα
του τύπου: «Γιατί συνέβη;», «Τι έκανα λάθος;», «Γιατί
δεν έδωσα σημασία στα προειδοποιητικά σινιάλα;»
που κάνουν αυτή την κατάσταση εφιαλτική. Και είναι
εκείνος που αποφασίζει ότι αυτοί πρέπει να ζήσουν
έναν τέτοιο εφιάλτη. Αυτό είναι το δικό του… βάρος,
που πρέπει να το κουβαλήσει στον άλλο κόσμο.
Τι κάνουμε αν κάποιος πολύ άρρωστος μας πει πως
δεν θέλει πια να ζει; Υπάρχουν κάποιοι πολύ βασικοί
παγκόσμιοι νόμοι. Το ου φονεύσεις είναι ένας απόλυτα
παγκόσμιος νόμος και ισχύει για το σύνολο του
ανθρώπινου είδους. Δεν συναντάται μόνο στη δική μας
θρησκεία, αλλά και σε όλες τις άλλες. Ανεξάρτητα από
τους λόγους, αν κάποιος σας ζητά να τον σκοτώσετε,
πρέπει πρώτα να ανακαλύψετε γιατί δεν θέλει πια να
ζει. Πόσοι από εσάς φροντίζετε ανθρώπους που δεν
θέλουν να ζουν και είναι καρφωμένοι σε μια καρέκλα,
αγνοημένοι, κοιτάζοντας το κενό, ενώ κανένας δεν
τους φιλάει και δεν τους αγγίζει;
Πόσοι από εσάς θα θέλατε να ζείτε έτσι; Κανένας,
φυσικά. Αν γνωρίσετε… αν ταυτιστείτε με αυτό το
πρόσωπο που μοιάζει να λέει «Δεν θέλω να ζήσω
έτσι», αναρωτηθείτε: «Τι μπορώ να κάνω για να αλλάξω
λίγο τα πράγματα, ώστε να μην επιβιώνει απλά,
αλλά να ζήσει πραγματικά μέχρι τη στιγμή που θα
πεθάνει;». Και τότε περνάτε στην εφαρμογή αυτών
των αλλαγών.
Αν λοιπόν κάποιος σας ζητά να τον σώσετε – με
αυτή την έννοια της λέξης – δώστε του με αγάπη να
καταλάβει πως ό,τι και αν πρόκειται να μάθει από
την οδύνη του, είναι το δικό του μάθημα προκειμένου
να περάσει τις εξετάσεις του στη ζωή. Αν τον
διευκολύνετε, του κλέβετε την ευκαιρία να κάνει ένα
σημαντικό άλμα προόδου.
Αληθινή αγάπη είναι να μπορείς να πεις: «Όχι,
ευχαριστώ. Αυτά είναι όσα μπορώ να κάνω για σένα.
Τα υπόλοιπα θα πρέπει να τα κάνεις μόνος σου».
Όσον αφορά στην ευθανασία: 150% ΟΧΙ. Ποτέ
δεν ξέρετε γιατί ο κάθε άνθρωπος πρέπει να περάσει
από αυτή τη δοκιμασία.
Η απαλλαγή από τις εκκρεμότητες οδηγεί στην
πνευματική εξέλιξη.
Ο θάνατος και η οδύνη των άλλων αποτελεί μοναδική
ευκαιρία – για εκείνους και για μας. Απλά πρέπει
να μάθουμε να είμαστε παρόντες.
«Δουλεύοντας με ετοιμοθάνατους ασθενείς και
ασθενείς με AIDS, μαθαίνουμε κάποια πράγματα που
είναι πολύ σημαντικά – όχι μόνο για τους ετοιμοθάνατους,
αλλά και για τους ζωντανούς. Το πρώτο και
σπουδαιότερο είναι η αγάπη: αληθινή αγάπη, χωρίς
περιορισμούς, που πρέπει να μεταδοθεί και σε άλλους.
Για τους γιατρούς, και όσους εργάζονται στον τομέα
της περίθαλψης, υπάρχει η χρυσή ευκαιρία να αποτελέσουν
ταυτόχρονα και δασκάλους, που βοηθούν
τους ασθενείς τους να ζήσουν νιώθοντας ευφορία και
πληρότητα. Οι θεραπευτές μπορούν να δείξουν στους
ασθενείς πώς να κινηθούν προς αυτή την κατεύθυνση.
Δεν είναι απαραίτητο να πάσχει κάποιος από ανίατη
ασθένεια για να κοιτάξει τη ζωή του και να συνειδητοποιήσει
ότι η αγάπη και οι ανθρώπινες σχέσεις
έχουν μεγαλύτερη σημασία από την επαγγελματική
καταξίωση» (Elis. Kubler-Ross) 6 .
Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΦΟΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ
Η τρομακτική σκέψη του αναπόφευκτου θανάτου
μας εμποδίζει να απολαύσουμε τη ζωή μας και δεν
αφήνει καμία ηδονή αδιατάρακτη. Επειδή καμιά δραστηριότητα
δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη λαχτάρα
μας για αιώνια ζωή, οποιαδήποτε δραστηριότητα είναι
εγγενώς μη ικανοποιητική (Irvin D. Yalom) 7 . Ο Επίκουρος
έγραψε ότι πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν ένα
μίσος για τη ζωή – σε σημείο να φτάνουν, κατά έναν
ειρωνικό τρόπο, ακόμα και στην αυτοκτονία.
Ο Επίκουρος τόνιζε ότι οι ανησυχίες μας για το
θάνατο στους περισσότερους ανθρώπους δεν είναι
συνειδητές, αλλά μπορούμε να τις συναγάγουμε από
μεταμφιεσμένες εκδηλώσεις, όπως, για παράδειγμα,
την ακραία θρησκευτικότητα, την ολοκληρωτική
ανάλωση στη συγκέντρωση πλούτου και την τυφλή
αρπακτικότητα για εξουσία και τιμές, πράγματα που
προσφέρουν μια επίπλαστη εκδοχή αθανασίας.
Ο Σωκράτης είχε βρει παρηγοριά στην πίστη του,
στην αθανασία της ψυχής και στην προσδοκία ότι
μετά το θάνατο η ψυχή του θα απολάμβανε αιώνια
μια κοινότητα ανθρώπων με παρόμοιο τρόπο σκέψης,
με τους οποίους θα μοιραζόταν την αναζήτηση της
σοφίας. Ένα μεγάλο μέρος της θέσης του Σωκράτη
υιοθετήθηκε και διατηρήθηκε από τους νεοπλατω-