åêðáéäåõóçó γ.ν.α.

324 Διάγνωση Διαβήτη – Στόχοι ρύθμισης (θεραπευτικός αλγόριθμος)
μετρήσεις σακχάρου σταθερά >300mg/dL, Α1C>10%
ή παρουσία κετονουρίας με πολυουρία, πολυδιψία
και απώλεια βάρους), η χορήγηση ινσουλίνης σε συνδυασμό
με υγιεινοδιαιτητικές παρεμβάσεις είναι η
θεραπεία εκλογής. Κάποιοι ασθενείς με τα παραπάνω
χαρακτηριστικά μπορεί να έχουν μη αναγνωρισμένο
ΣΔ1. Άλλοι θα έχουν ΣΔ2 με σοβαρή έλλειψη ινσουλίνης.
Η ινσουλίνη μπορεί να τιτλοποιηθεί γρήγορα και
σχετίζεται με μεγαλύτερη πιθανότητα επιστροφής
των επιπέδων σακχάρου στα επίπεδα - στόχο. Αφού
τα συμπτώματα ανακουφιστούν και ελαττωθούν τα
επίπεδα γλυκόζης, μπορούν να προστεθούν από-τουστόματος
αντιδιαβητικά δισκία, ενώ μπορεί να είναι
δυνατή η απόσυρση της ινσουλίνης, εάν κάτι τέτοιο
είναι επιθυμητό.
Συμπεράσματα
Ο ΣΔ2 έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Οι μακροχρόνιες
επιπτώσεις του μεταφράζονται σε αβάσταχτο
ανθρώπινο πόνο και οικονομικό κόστος.
Ωστόσο, μεγάλο ποσοστό της νοσηρότητας, που
σχετίζεται με μακροπρόθεσμες μικρο- και μακροαγγειακές
επιπλοκές, μπορεί σημαντικά να ελαττωθεί
από παρεμβάσεις που επιτυγχάνουν επίπεδα γλυκόζης
κοντά στο εύρος των μη διαβητικών ατόμων.
Παρόλο, όμως, που πολλές κατηγορίες φαρμάκων,
όπως επίσης και οι συνδυασμοί τους, έχουν δείξει να
ελαττώνουν τα επίπεδα γλυκόζης, η σύγχρονη αντιμετώπιση
φαίνεται να έχει αποτύχει στην επίτευξη
και διατήρηση τέτοιου γλυκαιμικού ελέγχου η οποία
θα μπορεί να παρέχει και βέλτιστη κατάσταση υγείας
σε διαβητικούς ασθενείς.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
1. American Diabetes Association: Standards of Medical
Care in Diabetes. Diabetes Care 2008, 31: S12 – S54
2. Nathan DM, Buse JB, Davidson MB. Medical Management
of Hyperglycemia in Type 2 Diabetes: A Consensus
Algorithm for the Initiation and Adjustment of Therapy.
Diabetes Care 2009, 32: 1-11
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
xxxxxxxxxxxxxxxxx