åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, ΤΟΜΟΣ 71, ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ, 2009<br />
299<br />
με πληρότητα. Τότε και μόνο τότε, πέθανε χωρίς να<br />
μετανιώνεις για τίποτα.<br />
«Ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο<br />
δυνατό»<br />
Οι δυσμενείς εμπειρίες μπορούν να μας αφήσουν<br />
πιο δυνατούς και πιο ικανούς να προσαρμοστούμε<br />
στις δυσμενείς συνθήκες.<br />
«Ορισμένοι άνθρωποι αρνούνται το<br />
δάνειο της ζωής, για να αποφύγουν το<br />
χρέος του θανάτου»<br />
Οι περισσότεροι από μας έχουμε γνωρίσει ανθρώπους<br />
που μουδιάζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους και<br />
αποφεύγουν να μπουν στη ζωή και να την απολαύσουν,<br />
επειδή τους τρομοκρατεί η ιδέα μήπως χάσουν<br />
πάρα πολλά.<br />
«Είναι σαν να πηγαίνεις κρουαζιέρα στη θάλασσα<br />
και να αρνείσαι να κάνεις φιλίες ή να ασχοληθείς με<br />
μερικές ενδιαφέρουσες δραστηριότητες, για να αποφύγεις<br />
την οδύνη του αναπόφευκτου του ταξιδιού».<br />
Ο Όττο Ρανκ υποστήριξε ότι υπάρχει μια χρήσιμη<br />
δυναμική, μια συνεχιζόμενη ένταση ανάμεσα στο<br />
«άγχος ζωής» και στο «άγχος θανάτου». Αναδυόμενος,<br />
επεκτεινόμενος και ξεχωρίζοντας από τη φύση, ο άνθρωπος<br />
έρχεται αντιμέτωπος με το άγχος ζωής, με μια<br />
τρομακτική μοναξιά, ένα αίσθημα ευαλωτότητας, μια<br />
απώλεια της θεμελιώδους σύνδεσης μ’ένα ευρύτερο<br />
όλον. Όταν αυτό το άγχος ζωής γίνεται αφόρητο, τι<br />
κάνουμε; Παίρνουμε μια άλλη κατεύθυνση: βαδίζουμε<br />
προς τα πίσω. Υποχωρούμε από τη διαχωρισμένη<br />
ύπαρξη και βρίσκουμε ανακούφιση στη συγχώνευση<br />
– δηλαδή στο να γίνουμε ένα και να παραδίνουμε τον<br />
εαυτό μας στον άλλον.<br />
Ωστόσο, παρά την ανακούφιση και τη ζεστασιά<br />
που προσφέρει, η λύση της συγχώνευσης είναι ασταθής:<br />
τελικά ο άνθρωπος κάνει πίσω, μπροστά στην<br />
απώλεια του μοναδικού εαυτού και στην αίσθηση της<br />
απόλυτης στασιμότητας. Έτσι, η συγχώνευση γεννά<br />
το «άγχος θανάτου».<br />
ΤΑ ΤΡΙΑ ΔΟΚΙΜΙΑ ΤΟΥ ΣΟΠΕΝΑΟΥΕΡ: ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ<br />
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΚΑΤΕΧΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ,<br />
ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ<br />
Ούτε ο πλούτος, ούτε τα υλικά αγαθά, ούτε η κοινωνική<br />
θέση, ούτε η καλή φήμη φέρνουν την ευτυχία.<br />
Αν και οι σκέψεις αυτές δεν αφορούν συγκεκριμένα τα<br />
υπαρξιακά θέματα, παρ’όλα αυτά μας βοηθούν να<br />
μετακινηθούμε από ένα επιφανειακό επίπεδο προς<br />
βαθύτερα ζητήματα.<br />
1. Αυτό που κατέχουμε. Όσο περισσότερα κατέχουμε,<br />
τόσο πολλαπλασιάζονται οι απαιτήσεις μας.<br />
Ο πλούτος είναι σαν το νερό της θάλασσας: όσο<br />
περισσότερο πίνουμε, τόσο πιο πολύ διψάμε.<br />
Στο τέλος δεν κατέχουμε εμείς τα αγαθά μας<br />
– μας κατέχουν εκείνα.<br />
2. Αυτό που αντιπροσωπεύουμε στα μάτια των<br />
άλλων. Η φήμη είναι το ίδιο εφήμερη όσο και<br />
τα υλικά πλούτη. Η γνώμη των άλλων είναι<br />
ένα φάντασμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή<br />
να αλλάξει όψη. Οι γνώμες κρέμονται από μια<br />
κλωστή και μας υποδουλώνουν στο τι νομίζουν<br />
οι άλλοι, ή, ακόμη χειρότερα, στο τι φαίνεται να<br />
νομίζουν – γιατί ποτέ δεν μπορούμε να μάθουμε<br />
τι σκέφτονται πραγματικά.<br />
3. Αυτό που είμαστε. Μόνο αυτό που είμαστε έχει<br />
πραγματική αξία. Μια καλή συνείδηση, λέει<br />
ο Σοπενάουερ, αξίζει περισσότερο από μια<br />
καλή φήμη. Η ψυχική μας γαλήνη πηγάζει από<br />
τη γνώση ότι αυτό που μας αναστατώνει δεν<br />
είναι τα πράγματα, αλλά η ερμηνεία μας για τα<br />
πράγματα.<br />
Η ποιότητα της ζωής μας προσδιορίζεται από το<br />
πώς ερμηνεύουμε τις εμπειρίες μας, όχι από τις ίδιες<br />
τις εμπειρίες (Π. Σακελλαρόπουλος) 8 .<br />
ΠΩΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΜΟ<br />
ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΥΝ-<br />
ΔΕΣΜΟ<br />
Όταν στο τέλος γνωρίζουμε ότι πεθαίνουμε, κι ότι<br />
όλα τ’άλλα ζωντανά πλάσματα πεθαίνουνε μαζί μας,<br />
αρχίζουμε να έχουμε μια καυτή, σχεδόν σπαρακτική<br />
αίσθηση του πόσο εφήμερη και πόσο πολύτιμη είναι η<br />
κάθε στιγμή και το κάθε πλάσμα, κι απ’αυτό μπορεί να<br />
βλαστήσει μια βαθιά, καθαρή, απεριόριστη συμπόνια<br />
για όλα τα όντα.<br />
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ<br />
Εμείς τα ανθρώπινα όντα είμαστε από τη φύση μας<br />
πλασμένα για να συνδεόμαστε με τους άλλους.<br />
Ο θάνατος όμως είναι μοναχικός, το πιο μοναχικό<br />
γεγονός της ζωής. Ο θάνατος όχι μόνο μας αποχωρίζει<br />
από τους άλλους αλλά και μας εκθέτει σε μια<br />
δεύτερη, ακόμα πιο τρομακτική μορφή μοναξιάς: τον<br />
αποχωρισμό από τον ίδιο τον κόσμο.<br />
Έτσι η υπαρξιακή απομόνωση αναφέρεται στην<br />
απώλεια όχι μόνο της βιολογικής μας ζωής αλλά και<br />
του ίδιου μας του πλούσιου και θαυμαστά λεπτομερούς<br />
κόσμου, ο οποίος δεν υπάρχει με τον ίδιο τρόπο στο
Change language