åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
516 Ρανελικό Στρόντιο<br />
xxxxxxxxxxx<br />
xxxxxxxxxxxxxx<br />
xxxxxxxxxxxxxx<br />
καταγμάτων ισχίου καθώς και η ασφάλεια του ρανελικού στροντίου διαπιστώθηκε αρχικά για<br />
3 χρόνια στις μελέτες SOTI (Spinal Osteoporosis Therapeutic Intervention) και TROPOS (TReatment<br />
Of Peripheral OSteoporosis) και επιβεβαιώθηκε πρόσφατα μέχρι και 5 χρόνια. Νοσοκ. Χρονικά,<br />
71, Συμπλήρωμα, 515-520, 2009.<br />
Λέξεις κλειδιά: ρανελικό στρόντιο, μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση, σπονδυλικά κατάγματα,<br />
μη-σπονδυλικά κατάγματα.<br />
ΕΙΣΑΓΩΓΗ:<br />
Με την αύξηση της ηλικίας του πληθυσμού η<br />
οστεοπόρωση γίνεται ολοένα και σημαντικότερο πρόβλημα<br />
υγείας καθώς τα οστεοπορωτικά κατάγματα<br />
αποτελούν κύρια αιτία ανικανότητας. Η οστεοπόρωση<br />
είναι μια χρόνια νόσος του οστίτη ιστού. Ορίζεται ως<br />
μείωση της οστικής μάζας, η οποία συνοδεύεται από<br />
ρήξη της μικροαρχιτεκτονικής δομής των οστών, με<br />
αποτέλεσμα την αυξημένη ευθραστότητα και τον<br />
αυξημένο κίνδυνο καταγμάτων.<br />
Η αντοχή του οστού προσδιορίζεται από τη σύνθεση<br />
και τη δομή του υλικού του. Παρ’ ότι η οστική πυκνότητα<br />
εξακολουθεί να είναι σημαντικός παράγοντας<br />
οστικής αντοχής, έχει αποδειχτεί ότι η αύξηση της<br />
οστικής πυκνότητας ευθύνεται μόνο για ένα μέρος της<br />
οστικής αντοχής. Άλλοι καθοριστικοί παράγοντες όπως<br />
η γεωμετρία του οστού, οι ιδιότητες του υλικού του<br />
οστού και η μικροαρχιτεκτονική δομή (ενδογενής ποιότητα)<br />
προσδίδουν στο οστό αντοχή και στη ελαστική<br />
παραμόρφώση. Έτσι τα χαρακτήριστικά ενός ανθεκτικού<br />
οστού είναι η φυσιολογική οστική πυκνότητα, οι<br />
ανέπαφες δοκιδωτές πλάκες, το φυσιολογικό πλάτος<br />
των δοκίδων, η φυσιολογική συνοχή των δοκίδων και<br />
το πάχος του τοιχώματος του φλοιού,<br />
Ο οστίτης ιστός είναι ένας ζωντανός ιστός που<br />
ανανεώνεται συνεχώς, μέσω μιας διαδικασίας που<br />
ονομάζεται οστική ανακατασκευή. Η οστική ανακατασκευή<br />
επιτυγχάνεται με τη συνεχή διαδικασία<br />
οστικής απορρόφησης και οστικής παραγωγής με<br />
στόχο την επισκευή των μικροβλαβών και την προσαρμογή<br />
του οστού στις εξωτερικές δυνάμεις στις<br />
οποίες υποκειται. Οι οστεοκλάστες (κυτταρα οστικής<br />
απορρόφησης) και οι οστεοβλάστες (κυτταρα οστικής<br />
παραγωγης) σχηματίζονται από τη διαφοροποίηση<br />
των προ-οστεοκλαστών και προ-οστεοβλαστών στο<br />
μυελό των οστών. Οι οστεοκλάστες απομακρύνουν<br />
το παλαιό οστό και δημιουργούν μια κοιλότητα, όπου<br />
οι οστεοβλάστες εναποθέτουν νέο οστό. Κάτω από<br />
φυσιολογικές συνθήκες, η απορρόφηση ακολουθείται<br />
πάντοτε από παραγωγή έτσι ώστε στον υγιή ενήλικα<br />
να υπάρχει μια ισορροπία οστικής απορρόφησης και<br />
οστικής παραγωγής. Η σχέση αυτή στον οστικό μεταβολισμό<br />
είναι γνωστή ως σύζευξη=coupling.<br />
H κορυφαία οστική μάζα είναι το μέγιστο ποσό<br />
οστικής μάζας που επιτυγχάνεται κατά την ωριμότητα<br />
του σκελετού. Είναι πιθανόν ότι γενετικοί παράγοντες<br />
καθορίζουν την κορυφαία οστική μάζα. Όμως, και διατροφικοί<br />
παράγοντες όπως το ασβέστιο και η άσκηση,<br />
ιδίως κατά τη νεαρή ηλικία, διαδραματίζουν σημαντικό<br />
ρόλο στη δημιουργία μεγάλης κορυφαίας οστικής μάζας:<br />
Όσο περισσότερη οστική μάζα έχει επιτευχθεί, τόσο<br />
μεγαλύτερο απόθεμα υπάρχει για το υπόλοιπο της ζωής<br />
μας. O σκελετός φθάνει την κορυφαία οστική μάζα<br />
γυρώ στα 30 χρόνια.Ακολουθεί ένας φυσιολογικός<br />
ρυθμός απώλειας οστού στους ενήλικες. Σε φυσιολογικές<br />
γυναίκες, ο ρυθμός απώλειας της οστικής μάζας<br />
πριν από την εμμηνόπαυση είναι περίπου 1% το χρόνο,<br />
ενώ αμέσως μετά από αυτήν αυξάνεται περισσότερο<br />
(περίπου 3-6% το χρόνο, μέση τιμή 2%). Ο γρήγορος<br />
αυτός ρυθμός απώλειας κρατά για περίπου πέντε με<br />
δέκα χρόνια μετά την εμμηνόπαυση και επανέρχεται<br />
σε αργότερους ρυθμούς (περίπου 1 - 2% το χρόνο)<br />
στα περισσότερο ηλικιωμένα άτομα. Στους άνδρες,<br />
ο ρυθμός απώλειας είναι σταθερός και ανεξαρτήτως<br />
ηλικίας κυμαίνεται μεταξύ 0.8-1% το χρόνο.<br />
Η πιο συνηθισμένη μορφή οστεοπόρωσης είναι η<br />
μετεμμηνοπαυσιακή οστεοπόρωση. Όπως αναφέρθηκε<br />
προηγουμένως, στα πρώτα χρόνια μετά την<br />
έναρξη της εμμηνόπαυσης αυξάνεται ραγδαίως ο<br />
ρυθμός απώλειας της οστικής μάζας λόγω της μεγάλης<br />
μείωσης παραγωγής οιστρογόνων. Ακόμα λόγω<br />
του υψηλού ρυθμού ανακατασκευής, οι επιμέρους<br />
κοιλότητες απορρόφησης προκαλούν απώλεια των<br />
δοκιδωτων πλακών και της σύνδεσης τους (συνεκτικότητα),<br />
με αποτέλεσμα τη λέπτυνση και διάτρηση<br />
των δοκίδων. Το οστό γίνεται εύθραυστο και με προδιάθεση<br />
για μικρές βλάβες/φθορές, που αυξάνουν τον<br />
κίνδυνο καταγμάτων. Έτσι, τα σπονδυλικά κατάγματα<br />
σημειώνονται σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες ηλικίας<br />
πάνω από 60 έτων. Τα περισσότερα σπονδυλικά<br />
κατάγματα προκαλούνται χωρίς τραυματισμό, μετά<br />
από κάποια καθημερινή δραστηριότητα, όπως σκύψιμο,<br />
σήκωμα βάρους ή τέντωμα του σώματος. Για<br />
αυτό το λόγο ονομάζονται και «σιωπηλά κατάγματα».<br />
Τα σπονδυλικά κατάγματα προκαλούν σοβαρές
Change language