åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
åêðáéäåõóçó γ.ν.α.
Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΑ ΧΡΟΝΙΚΑ, ΤΟΜΟΣ 71, ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ, 2009<br />
421<br />
Εικόνα 1.<br />
Ιστολογική εικόνα ΙΜΣ<br />
παράγοντες. Σε ασθενείς με μικρό κίνδυνο εξέλιξης<br />
της νόσου, έλεγχος του νεφρωσικού συνδρόμου και<br />
παρακολούθηση είναι αρκετό. Ασθενείς με μέτριο ή<br />
υψηλό κίνδυνο εξέλιξης της νόσου είναι υποψήφιοι<br />
για θεραπεία με ανοσοκαταστολή, με σκοπό τον<br />
έλεγχο ή/και την μείωση της λευκωματουρίας. Αυτό<br />
γιατί υπάρχουν αποδεδειγμένες κλινικές ενδείξεις ότι<br />
αυξημένα επίπεδα λευκωματουρίας προδικάζουν ταχύτερη<br />
επιδείνωση της νεφρικής λειτουργίας, όπως και<br />
η εκτεταμένη σωληναροδιάμεση βλάβη, με αποτέλεσμα<br />
την νεφρική ανεπάρκεια. Η θεραπευτική αντιμετώπιση<br />
της υπερλιπιδαιμίας με υπολιπιδαιμικούς παράγοντες<br />
δεν είναι απόλυτα επιτυχής, εάν δεν ελεγχθεί και το<br />
νεφρωσικό σύνδρομο.<br />
Πριν όμως ενταχθεί ο ασθενής με ΙΜΣ σε θεραπεία<br />
πρέπει να έχουμε υπόψη την φυσική ιστορία της<br />
νόσου, δηλαδή το γεγονός ότι 20%-30% των ασθενών<br />
έχουν παροδικές υφέσεις, 30%-40% επιμένουσα λευκωματουρία<br />
και 20%-30% προοδευτική επιδείνωση σε<br />
νεφρική ανεπάρκεια. Επί πλέον, πρέπει να λαμβάνονται<br />
υπόψη οι παράγοντες κινδύνου που επηρεάζουν την<br />
πρόβλεψη, όπως η ηλικία, το φύλο, η ιστολογική εικόνα,<br />
ο βαθμός της λευκωματουρίας, η νεφρική λειτουργία<br />
(κάθαρση κρεατινίνης). Λαμβάνοντας υπόψη το βαθμό<br />
της λευκωματουρίας και την νεφρική λειτουργία,<br />
οι ασθενείς μπορεί να ανήκουν σε τρείς κατηγορίες<br />
« κινδύνου» εξέλιξης της νόσου, όπως αναφέρονται<br />
στον ακόλουθο πίνακα (Πίνακας ΙΙΙ)<br />
Η στρατηγική της θεραπευτικής αντιμετώπισης<br />
ΙΜΣ επομένως περιλαμβάνει: (1) Μη ειδική θεραπεία<br />
μείωσης της λευκωματουρίας, (2) Ειδική ανοσοκαταστολή<br />
(3) Θεραπεία δευτεροπαθών επιπλοκών (4)<br />
Προφυλακτική θεραπεία.<br />
Ο θεραπευτικός αλγόριθμος που συνδυάζει τους<br />
παράγοντες κινδύνου και τις χρησιμοποιούμενες στη<br />
βιβλιογραφία ανοσοκατασταλτικές θεραπείες παρατίθεται<br />
ακολούθως (Πίνακας ΙV).<br />
Η συντηρητική θεραπεία, όπως και σε όλες τις<br />
σπειραματονεφρίτιδες με νεφρωσικό σύνδρομο, περιλαμβάνει<br />
(α) διαιτητική πρόσληψη υψηλής ποιότητας<br />
πρωτεΐνης (0,8 g/kg ιδεώδους σωματικού βάρους ανά<br />
24h), (β) τη ρύθμιση της αρτηριακής πίεσης (ΑΠ ≤<br />
125/ 75 mmHg), (γ) της υπερλιπιδαιμίας και (δ) του<br />
οιδήματος.<br />
Η ανοσοκατασταλτική θεραπεία περιλαμβάνει<br />
σε διάφορα σχήματα και συνδυασμούς κορτικοειδή,<br />
κυτταροτοξικά, κυκλοσπορίνη (CSA) μουκοφαινολικό<br />
(MMF), ACTH, Rituximab σε διαφορετικό χρονικό διάστημα,<br />
(συνήθως 6 μηνών – 2 ετών).<br />
Τα κορτικοειδή από μόνα τους δεν φαίνονται να<br />
είναι αποτελεσματικά. Ο συνδυασμός κορτικοειδών<br />
με κυτταροτοξικά (κυκλοφωσφαμίδη) στις διάφορες<br />
μελέτες έχουν δώσει αμφίβολα αποτελέσματα, αλλά<br />
εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται.<br />
Η κυκλοσπορίνη (CSA) – από μόνη της (για 2 έτη)<br />
ή αρχικά σε συνδυασμό με κορτικοειδή (για 6 μήνες)<br />
– έδωσε σε διάφορες μελέτες ποσοστό ανταπόκρισης<br />
50%, αλλά και υποτροπής μετά τη διακοπή της.<br />
Η MMF θεραπεία δόθηκε από διάφορους ερευνητές,<br />
αρχικά σε ασθενείς ανθεκτικούς στα κορτικοειδή<br />
ή/και σε κορτικοεξαρτημένους, με σχετικά καλά<br />
αποτελέσματα, αλλά οι μελέτες δεν είναι όλες καλώς<br />
ΠΙΝΑΚΑΣ III.
Change language