1PZ2a7xaD

85
nem Pietatis Domini (Piety Boga Ojca) 363 , Pitié de Nostre Seigneur
albo też Notgottes 364 , szczególnie popularne w sztu ce
zachodniej Europy (Niderlandy, Francja, Niemcy) od końca
wieku XIV, a zwłaszcza w następnym stuleciu. Émile Mâle
jego wymowę objaśniał – analogicznie do formalnego podobieństwa
przedstawienia do typu Pietà, Marii z ciałem
Chrystusa, opłakującej śmierć Syna – jako ukazanie bólu
i cierpienia Ojca, trzymającego martwe ciało Syna 365 . Takie
odczytanie Pietatis Domini (proponowane zresztą nie tyl -
ko przez Émile’ a Mâle’ a) zakwestionował Tadeusz Dobrze
niec ki, stwier dzając, że powstało ono pod wpły wem
„upodobania do szukania źródeł w mistyce, a nie w istotnych
fundamentach, takich jak Biblia wraz z komentarza mi
patrystycznymi i liturgia” 366 . Zgodnie z tym przekonaniem
Dobrzeniecki interpretuje różne warianty tej kompozycji
raczej w duchu soteriologicznym, w odniesieniu do Boga
Ojca (ofiara złożona z Syna dla odkupienia ludzkości)
i Chrystusa (ofiarował się dla zbawienia świata), a nie
w aspekcie trynitarnym. We Lwowie najpewniej jednak
nie zagłębiano się w teologiczne zawiłości i rozumiano to
przedstawienie po prostu jako zobrazowanie Trójcy św.
(choć w rzadko spotykanym ujęciu) 367 .
113