1PZ2a7xaD

262 b
262. Św. Idzi broniący łani przed
myśliwymi, malowidło w środkowym
przęśle nawy, na ścianie płn. (N II); portret
Romana Witkiewicza jako św. Idzi oraz
księża: Kajetanowicz (), Tadeusz Kuntze
oraz Bogdan Agopsowicz, jako myśliwi
lowanymi zupełnie realistycznie postaciami myśliwych,
świętego pustelnika oraz zwierząt (wspaniałe dalmatyńczyki
i łania) – którzy są niewątpliwie „z krwi i kości”. To
zabieg formalny wielokrotnie przez Rosena stosowany
w kate dralnych malowidłach, nadający obrazom niepowtarzalny
nastrój, a jed no cześnie wyjątkowe walory dekoracyjne,
które zachwycają widzów do dziś. W tej pozornie
skromnej kompozycji został pomieszczony cały epicki
rozmach śred niowiecznej legendy, a stosunkowo proste
środki dały zna komite re zultaty. Powściągliwe gesty postaci
oddają „niemy dialog” Idziego z myśliwymi (lekki, ale
wymowny ukłon środ kowego z młodzieńców jednoznacznie
wyraża jego szacunek wobec pustelnika); nieprzyjazny
krajobraz (usch nięte drzewa stojące pośród wielkich nagich
głazów) dos ko nale współ gra z pustelniczą profesją
świętego, a nic lepiej nie pokazuje odmienności dwóch
światów, które się tu spotkały, niż skontrastowanie kolorowo
ubranych, mus ku larnych młodzieńców – myśliwych
– z ascetyczną sylwet ką odzianego w czarne szaty, wychudzonego
i siwobrodego starca, ere mity.
Poniżej, na wąskich pionowych pasach ściany po obu
stronach okna, ukazano kolejnych Wspomożycieli: po lewej
Św. Jerzego [il. 263 a–b], a po prawej – Św. Krzysztofa [il. 264].
Choć tu znów obie postaci zostały przedstawione zgodnie
z ich tradycyjną ikonografią, to wyjątkowej atrakcyjności
wizualnej i psychologicznego prawdopodobieństwa przydaje
im żywa, a zarazem bardzo harmonijna kolorystyka
oraz wyraziście potraktowane, portretowe rysy twarzy 377 .
275