1PZ2a7xaD

32. Epitafium arcybiskupa Izaaka Isakowicza,
reliefy alabastrowe: a) alegoria Nauki (Czytający
chłopiec); – b) alegoria pasterskiej posługi arcybiskupa
– Pasterstwa (Dobry Pasterz); – c) alegoria Miłosierdzia
(Miłosierny Samarytanin)
32 a 32 b
32 c
Jak już częściowo wykazano, źródła i materiały historyczne
do poznania sztuki ormiańskiej istniały i były w tym
okresie dostępne. Różnica pomiędzy epitafium arcybiskupa
Isakowicza a znacznie większym przedsięwzięciem
ar tystycznym, jakim była rozbudowa katedry, zasadzała
się więc nie tylko na skali. Wydaje się, że diametralnie odmienne
było w obu wypadkach przede wszystkim nastawienie
projektanta do sztuki ormiańskiej, czy generalnie
(w epitafium) – do nie do końca sprecyzowanej wschodniej
tradycji, która służyła mu za „pomysł” i główny stylowy
punkt odniesienia realizacji. Juliusz Bełtowski stworzył
swój projekt właściwie bez odwoływania się do wzorów
oryginalnej sztuki ormiańskiej, a jeśli nawet rzeźbiarz się
nimi posługiwał, to ewentualne zapożyczenia nie mają
wyraźnego, indywidualnego charakteru. Jedynym wyjątkiem
pod tym względem mogłyby być pilastry, zdobio -
ne ukośną kratką z rozetami, tworzące „obramowanie
am bony”, o którym wspomina notatka w „Tygodniku Ilu -
s tro wanym”. Taki motyw istotnie moż na odnaleźć na kartach
lwowskiego ewangeliarza. Jednakże trzeba stwierdzić
obiektywnie, że nie jest to element na tyle charakterystyczny
dla sztuki ormiańskiej, by nieuprzedzony obserwator
połączył go od razu z tym źródłem inspiracji.
Inaczej było z arkadkami Bołoz Antoniewicza: te już na
pierwszy rzut oka były postrzegane jako ormiańskie.
Na dowód wystarczy przywołać opublikowaną przez
Wła dysława Łozińskiego rycinę przedstawiającą obramie
nie wnęki szafy ołtarzowej (Aron ha-Kodesz) w – nieistniejącej
już – lwowskiej synagodze Złotej Róży (rodziny
Nachmanowiczów). Wydaje się, że kratkę z rozetami na
pilastrach epitafium, a nawet liście akantu na ich kapitelach,
Bełtowski wzorował na tym właśnie zabytku [il. 34].
Nie wdając się w bardziej szczegółowe rozważania na ten
temat, na leży tylko wspomnieć, że Żydzi byli obok Ormian
kolejną grupą etniczno-religijną, której rodowód
był wiązany z Orien tem. Być może tym właśnie tropem
podążył Bełtowski, zapożyczając do dekoracji kościoła
ormiańskiego motyw „wschod ni” z synagogi. Potwierdzałoby
to postawioną wyżej hipotezę o przypadkowości
elementów wykorzystanych w epi ta fium arcybiskupa Isakowicza
oraz o panującej we Lwowie na początku wieku
XX stosunkowo niskiej świa domości faktu odrębności
Ormian i ich sztuki, a bardziej jeszcze – wiedzy, na czym
ta odrębność polegała i w jaki spo sób prze jawiała się
w sztuce. Natomiast pracujący za ledwie kilka lat później
Mączyński wykonanie projektu rozbudowy ka tedry musiał
był poprzedzić studiami nad ar chitek turą ormiańską
– nawet jeśli te „studia” sprowadzały się jedynie do obejrzenia
fotografii zabytków Armenii czy Gruzji.
Teoria i praktyka konserwatorska
na ziemiach polskich na początku
wieku XX w odniesieniu do
restauracji katedry
Restauracja i renowacja katedry zostały przygotowywane
(i częściowo także rozpoczęte) jeszcze przed rokiem 1905.
Od momentu powołania Komitetu odnowienia kościoła
żadnych decyzji nie podejmowano pochopnie, bez wcześ-
50