1PZ2a7xaD

231 232 233
Fragmenty obrazu Św. Jan po ścięciu; il. 118:
227. Aniołowie walczący z „rasą padalców”
228. Chrystus
229. Aniołowie oddzielający ziarno od plew
230. Trzcina
231. Tańczące dzieci
232. Rycerze oraz „Kto ma dwie suknie...”
233. Lampa
pewne – anioł, wsparty na potężnym, dorównującym mu
niemal wysokością, dwuręcznym mieczu.
Ścianę ponad arkadami międzynawowymi wypełniają
konturowe sceny odnoszące się do „Poprzednika Chrystusowego”
i głoszonych przez niego nauk, zadziwiająco
podobne do kompozycji otaczających po bokach i od góry
okno omawianego przęsła. Patrząc od lewej, widać parę
aniołów „walczących z padalcami” – ukazanych w ujęciu
identycznym jak na malowidle ściennym – u których stóp
tutaj także wiją się gady [il. 227]. Następnie, w zaimprowizowanej
arkadzie stoi Chrystus [il. 228] w nimbie krzyżowym,
trzymający przed sobą wielkie sito czy też przetak,
zapewne w funkcji narzędzia, które posłuży do oddzielania
ziarna od plew (zamiast wspomnianego w Ewangelii
„wiejadła”), a dalej, po prawej, dwaj aniołowie wrzucają
w „ogień nieugaszony” całe naręcza plew [il. 229]. Dwie
postaci, pochylone nad rosnącą pomiędzy nimi samotną
trzciną, odnoszą się bez wątpienia do słów wypowiedzianych
przez Jezusa o św. Janie: „Coście wyszli na pustynię
widzieć Trzcinę chwiejącą się od wiatru” (Mt 11, 7) –
w których potwierdzał wielkość Jana i jego prorocką misję
[il. 230]. Da lej, w umownie zasugerowanym mieście
(w znanej ze sztu ki wczesnośredniowiecznej arkadowej
konstrukcji z frag mentem dachu, ścian i otworów okiennych),
przy fontannie stoi dwoje znudzonych dzieci, a kolejna
dwójka przysiadła z boku i gra na flecie oraz innych
instrumentach [il. 231]. Również ten fragment oddaje
podobne jak w malowidłach treści, w niemal identycznej
formie, dopełniając grupy scen-tematów zaczerpniętych
z gwaszu i prawie bez zmian powtórzonych na ścianach
katedry. Następne przedstawienia kontynuują ilustrację
ewangelicznych odwołań do osoby i słów św. Jana, a zarazem
pokazują, że malowidła katedralne stanowią jedynie
wybór kilku scen prezentujących tę tematykę, z całej
gamy, którą w swoim repertuarze miał artysta. Na następnych
rysunkach widać dwóch rycerzy wspartych na potężnych
mieczach, którzy stanowią jeszcze jedną ilustrację
nauczania św. Jana: „Pytali go zaś i żołnierze, mówiąc:
Cóż i my czynić mamy I rzekł im: Nikogo nie bijcie, ani
nie potwarzajcie, ale na żołdzie waszym poprzestawajcie”
(Łk 3, 14). Do nagiego mężczyz ny, któremu towarzysz pomaga
się ubrać, odnosi się zaś us tęp Ewangelii św. Łukasza,
z następującymi słowami św. Jana Chrzciciela: „Kto ma
dwie suknie, niech da nie ma jącemu, a kto ma żywność,
niech tak samo uczyni” (Łk 3, 11) [il. 232]. W końcu ten
swoisty fryz zamyka wyobrażenie lampki oliwnej-kaganka
na wysokim trzonie, adorowanej przez cztery postaci
[il. 233]. Jest to zapewne ilustracja słów Chrystusa, ale tu
rozumianych w odniesieniu do św. Jana, który, jak wyżej
249