1PZ2a7xaD

217. Gloryfi kacja św. Jana Chrzciciela (1926), przed konserwacją
216. Gloryfi kacja św. Jana Chrzciciela (1926), po konserwacji, 2008
oraz roli jako poprzednika Chrystusa. Podobnie jak opisane
wcześniej wątki maryjne, wypełniają ściśle całą połać
ścia ny tego przęsła i są rozmieszczone zgodnie ze „schematem
Biblia pauperum” [il. 215]. Obszerną płaszczyznę
poniżej okna zajmuje scena związana ze ścięciem św. Jana,
a w pozostałych polach – po obu stronach okna oraz ponad
nim – zostały zilustrowane kazania świętego. Także kompozycje
w witrażu obrazowały wydarzenia z jego życia.
Obraz największy rozmiarami, a zarazem najbardziej
niezwykły pod względem treści, zajmuje dolną część ściany,
poniżej okna. Z powodu jego ikonograficznej wyjątkowości
różnie go tytułowano. Tradycyjnie, lecz niezbyt
precyzyjnie określano go mianem „Ścięcia św. Jana Chrzciciela”
224 ; ściślej, lecz trochę niezgrabnie nazywano „Nocą
po ścięciu św. Jana Chrzciciela” 225 . Najwłaściwszy jednak
(bo najbardziej adekwatny do treści kompozycji) wydaje
się tytuł Gloryfikacja św. Jana Chrzciciela [il. 216–220] 226 .
Na tle trzech złoconych arkad, tuż nad ziemią, unosi się
sześć postaci ubranych w odświętne, bogato haftowane
szaty liturgiczne. Nimby wokół głów oraz płomienie pod
stopami każą się w nich domyślać aniołów, ale też nie
zwy czajnych: „[…] To potężne duchy światłości, nakształt
[!] gnostycznych Eonów, całe spłomienione blaskiem,
o oczach zagubionych w niezmiernej oddali, oczach pamiętających
powstanie światów” – jak ich opisywał Jan
Parandowski 227 . Anioł stojący pośrodku kompozycji trzyma
bezgłowe ciało św. Jana, bezwładne, ale nie martwe,
lecz tylko jakby omdlałe, gdyż ramiona świętego wzniesione
są w górę, ponad miejsce, gdzie kiedyś znajdowała
się jego głowa, a teraz, zamiast niej jaśnieją nieziemskim
światłem trzy koncentryczne kręgi. Pozostali aniołowie
239