1PZ2a7xaD

121. „La Vasque”, okładka i strona tytułowa
pierwszego numeru miesięcznika
phane’ a Mallarmégo „księ ciem poetów”. Wiersz został
napisany zapewne en hommage, w związku ze śmiercią
Dierxa 12 czerwca 1912 roku (ukazał się w lipcowym numerze
„La Vasque”). Jest bardzo praw dopodobne, że z obu
wymienionymi łączyła Rosena osobista znajomość, a może
nawet rodzaj nieformalnej zależności mistrz–nauczyciel;
na pewno zaś byli wysoko cenieni przez młodego
adepta literatury. Warto przy tym dodać, że zarówno
Henri de Régnier, jak i Dierx – podobnie jak i inni poeci
tworzący w nurcie symbolizmu – inspirację dla wielu
utworów czerpali ze średniowiecza, czyli epoki, która na j -
bardziej pociągała Rosena 35 .
Dla późniejszej twórczości malarza intere sujące wydają
się zwłaszcza jego wiersze przedstawiające sylwetki świętych
kobiet (Św. Krystyna, dziewica i męczennica; Św. Maria
Egipcjanka, grzesznica; Św. Apolonia, dziewica i męczennica),
przypominające – nie tylko treścią, ale i stylistyką –
poezję Kazimiery Iłłakowiczówny, w tym tak że te wiersze
poetki, które towarzyszyły obrazom Rosena na wystawie
w Zachęcie w roku 1925. Poza tym nasu wa się skoja rzenie,
że te wczesne wiersze malarza zostały w okresie powojennym
niejako przetransponowane z języka poetyckiego na
inny, malarski: zyskały malarską formę, treść zaś i samo
ujęcie problemu pozostały takie same.
Redagowanie „La Vasque” musiało być jednak tylko
do datkowym zajęciem Rosena, jego swego rodzaju hobby.
Jak wspominał ojciec artysty, pobyt w Paryżu miał służyć
przede wszystkim studiom malarskim oraz uniwersyteckim,
w zakresie literatury i historii sztuki. Niewiele wiadomo
o jego nauce malarstwa w Paryżu, poza tym, że
w latach 1913–1914 w pracowni Luc-Oliviera Mersona
(1846–1920) miał zgłębiać tajniki mozaiki oraz malarstwa
sztalugowego 36 . Merson należał chyba do ostatnich przedstawicieli
malarstwa akademickiego i kładł nacisk na
studia z modela i rysunki przygotowawcze 37 . W czasie kilkuletniego
pobytu w Italii po zdobyciu Prix de Rome
Merson uległ przemożnemu wpływowi włoskich „prymitywów”;
inspirował się też średnio wiecznym malarstwem
francuskim – zwłaszcza Jeana Fou queta i Michela
Colombe’ a. Chętnie tworzył obrazy o tematyce religijnej
(sceny z żywotów świętych) oraz legendarnej i historycznej
z okresu średniowiecza, zbli żając się do nurtu „trubadurowego”.
Był wziętym ilustratorem (m.in. Katedra Marii
Panny w Paryżu Victora Hugo, 1895; Legenda o św. Julianie
Szpitalni ku Gustave’ a Flau berta, 1895; nie ukończył cyklu
ilustracji do Makbeta Szeks pira, ok. 1880–1890), projektował
winiety i układ typograficzny czasopism, banknoty
oraz znaczki pocztowe. W końcu był też dekoratorem:
wykonał kartony tapiserii dla Les Gobelins, witraże oraz
mozaiki (m.in. w kopule mauzoleum Ludwika Pasteura
oraz w apsydzie paryskiego kościoła Sacré-Coeur, 1912).
Współcześnie pod kreślano, że jego malarstwo charakteryzują
„orygi nalność kompozycji i archeologiczna precyzja
detali” 38 . Drugi z nauczycieli Rosena (oprócz ojca,
o którym była mowa wyżej) był więc również przedstawi -
cie lem akademizmu, a różnica między Rosenem ojcem
a Mer sonem w zakresie praktyki warsztatowej polegała
właściwie na tematyce, jaką podejmowali w swojej twórczości.
Ze względu na znane zainteresowania Rosena –
fascynację śre dniowieczem i żywotami świętych – można
przypuścić, że Mersona jako nauczyciela wybrał nie przypadkowo
39 . Jednak że trudno byłoby precyzyjnie określić
151