1PZ2a7xaD

w Krakowie); użycie piaskowca i barwnych marmurowych
okładzin w detalu architektonicznym (archiwol ty
łuków, trzony i kapitele kolumn) – we Lwowie również
niewykonane; w końcu – decydujący w wystroju wnętrza
– udział, jaki przypadł mozaikom, witrażom oraz malowidłom
ściennym (te z projektu Mączyńskiego zostały
zrealizowane we Lwowie jedynie w niewielkiej części) 197 .
Można wręcz zaryzykować stwierdzenie, że gdyby nowy
wystrój wnę trza katedry ormiańskiej (w części dobudowanej
przez Mączyńskiego) został wykonany według
pierwotnych pro jektów architekta – może z udziałem malowideł
i mo zaik Mehoffera – znacząco przypominałby,
choć w zdecydowanie mniejszej skali, wystrój krakowskiego
ko ścio ła jezuitów [il. 57]. Z danych dotyczących
chronologii bu dowy kościoła je zuitów 198 wynika jednak,
że kierunek oddziaływania był przeciwny: studia nad
architekturą wczes no chrześcijań ską i bizantyńską (czy generalnie:
orien talną) Mączyński przedsięwziął zapewne
właśnie w zwią z ku z opracowywaniem projektów przedłu
żenia katedry ormiańskiej (1908–1910), a doświadczenia
zdobyte w ten sposób wykorzystał później w dekoracji
kościoła jezuitów. Monografista tego zabytku wyraźnie
zaznacza, że ut rzymane w tej właśnie stylistyce elementy
(obecne również w nie zrealizowanym projekcie rozbudowy
katedry ormiańskiej z roku 1909) zostały dodane „do
kościoła go towego w stanie surowym” 199 , a zestawienia
chrono lo giczne informują, na przykład, że „stiukowe pasy
po zio me” w kościele jezuitów powstały dopiero w latach
1912–1915, mo zaiki – po roku 1914, zaś posadzka marmurowa
– po roku 1918 200 .
Mozaikowy fryz w apsydzie krakowskiego kościoła
zapewne nieprzypadkowo wykonała (około roku 1921)
we nec ka firma Angela Gianesego, ta sama, która kilka lat
wcześ niej zrealizowała mozaikę w kopule lwowskiej katedry
ormiańskiej. Wydaje się, że to właśnie Mączyń -
ski polecił jezuitom ten wenecki zakład, znany mu z ich
wcześ niejszej pracy we Lwowie.
57. Kościół jezuitów pw. Najświętszego Serca
Jezusa w Krakowie, nawa główna, widok ściany
bocznej i arkad międzynawowych
Kasetonowy strop nawy
Na wspomnianym posiedzeniu Grona w dniu 23 stycznia
1909 roku omawiano problem beczkowego (pochodzącego,
jak pisano w sprawozdaniu, z wieku XVIII) sklepienia
XVII -wiecznej nawy. Sklepienie to, jak twierdził Jan Bołoz
Antoniewicz, znajdowało się w bardzo złym stanie,
groziło zawaleniem. Zasugerował on wówczas, że przy
ewentualnej rekonstrukcji „należałoby użyć form z wie -
ku XVII, a nie obstawać niewolniczo przy motywach
ar chitektonicznych wieku XVIII” 201 . Kolejne sprawozdanie,
zamieszczone w „Te ce Konserwatorskiej”, informuje,
72