1PZ2a7xaD

że już malując we Lwowie, artysta wypracował swój ulubiony
sposób tworzenia. Z przekazów ustnych wiadomo,
że prosił o pozowa nie mu do portretów wprost na rusztowaniu
414 , co może świadczyć o tym, że malowania twarzy
nie poprzedzały szkice przygotowawcze na papierze.
Natomiast na pewno istniały projekty odnoszące się do
ogól nego rozplanowania kompozycji 415 . Na wielu archiwalnych
fotografiach, już z okresu amerykańskiego, artysta
jest uka zany, jak maluje, spoglądając na pozującego mu
modela; obok słoików z farbami leżą rozłożone książki,
zdjęcia, albo też – posługuje się drewnianym manekinem
z rucho mymi kończynami, ubranym w odpowiedni strój.
Rosen darzył go wielką sympatią, nadał mu imię Wilfred
(Wilfried) [il. 286, 287 a–c], a nawet, w niektórych malowidłach
uwzględniał wkład pracy drewnianej lalki, doda -
jąc obok swojej sygnatury dopisek: Wilfried adiutante 416 .
284 a–b. Jan Henryk Rosen przy pracy
w St. Stephen’s Church, Monterey Park, CA
(USA) – z modelem, Wilfredem i książkami
285. a) Fotografia modela; – b) obraz
namalowany z wykorzystaniem fotografii
(ok. 1942), w budynku Konferencji Episkopatu
USA (dawniej National Catholic Welfare
Conference), Waszyngton (USA)
284 b
285 b
285 a
289