1PZ2a7xaD

które ułatwiły moją pracę w USA, pragnę wspomnieć
ponadto Adeline i Władysława Zachariasiewiczów, Panią
Carię Tomczykowską, a także śp. śp. Marię i Ronalda Gordon-Smith.
Osobne podzię ko wania należą się przyjaciołom
Jana Henryka Rosena: Fran kowi Wrightowi, Jamesowi
Muellowi, Williamowi C. Rey noldsowi i Jamesowi Morrellowi,
którzy zechcieli się ze mną podzielić swoimi wspomnieniami
z okresu znajomości z ma larzem.
Niniejsza książka jest częścią rozprawy doktorskiej,
przy gotowanej w Instytucie Historii Sztuki UJ pod kierunkiem
Prof. Wojciecha Bałusa, który przez cały czas jej powstawania
służył mi radą, zachowywał wielką cierpliwość
i niezachwianą wiarę, że „coś” jednak z tego mojego pisania
będzie. Dziękuję recenzentom: Prof. Prof. Marii Poprzęckiej
i Adamowi Małkiewiczowi, za ich cenne uwagi.
Panu Jackowi Milerowi, dyrektorowi Departamentu
Dziedzictwa Kulturowego w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, pragnę wyrazić wdzięczność za życzliwe
zainteresowanie moją pracą i ujęcie jej w wydawanej
przez Departament serii Poza Krajem, a Michałowi Michalskiemu
oraz Pani Dorocie Janiszewskiej-Jakubiak –
za troskliwą opiekę nad książką na etapie jej produkcji.
Jestem też winna podziękowania Pani Zofii Jurkowlaniec,
dzięki której cierpliwej i przenikliwej redakcji tekst wiele
zyskał, a także Pani Ani Muradian, która służyła uprzejmą
pomocą przy – niełatwym – składzie tekstu w języku (i alfabecie)
ormiańskim. Last but not least, za nieoceniony
wkład w przygotowanie książki do druku chciałabym podziękować
Pani Alicji Grochal.
Decyzja o rozpoczęciu studiów doktoranckich i pisaniu
dysertacji zbiegła się z zatrudnieniem mnie w redakcji
„Artibus et Historiae”. Życzliwości Dra Józefa Grabskiego,
redaktora naczelnego pisma, a zarazem szefa Instytutu
i Wy dawnictwa IRSA, zawdzięczam zgodę na wielomiesięczne
nieobecności podczas stypendiów i krótszych
wyjazdów ba dawczych, a także prawie półrocznego urlopu,
który pozwolił mi ukończyć pisanie rozprawy. Moim
koleżankom, Patrycji Jabłońskiej i Dobrosławie Horzeli,
dziękuję za zastę powanie mnie w redakcji; zawsze też mog
łam liczyć na wy rozumiałość Pani Marii Gołas i Andrzeja
Markowskiego.
Długotrwała praca nad doktoratem nieuchronnie owocowała
utratą wiary autorki w sens i powodzenie ogarnięcia
rozrastającego się materiału. Tu jednak mogła zawsze
liczyć na niezawodne wsparcie Rodziców. Dziękuję Tacie
za dosłownie nieustającą zachętę do pisania; Mamie zaś
– za troską podyktowane zniechęcanie mnie do ciągnięcia
przedłużającego się pisania (kto wie, czy – w związku
z przekorną naturą zniechęcanej – nie będące bodźcem
bardziej stymulującym niż „zwykła” zachęta).
Moje zmagania z katedrą najsilniej jednak odczuł Wojtek,
bo zasadnicza część przygotowywania tekstu przypadła
na początek naszego wspólnego życia. Zawdzięczam
Mu wiele mądrych rad oraz niewyczerpaną cierpliwość
i wsparcie w chwilach zwątpienia. Nie zliczę też wszystkich
zweryfikowanych przez Niego danych oraz poszukiwań
li te ratury w bibliotekach, które podejmował na moją
prośbę.
18