1PZ2a7xaD

II. – Sibylla Lybica. – Sibylla Lybica ornata serto viridi et
florido in capite, vestita pallio honesto et non multum juvenis
sic ait: Ecce veniet dies et illuminabit condempsa (sic)
tenebrarum et solventur nexus Sinagogæ et desinent labia
hominum et videbunt regem viventum; tenebit illum in
gremio virgo domina gentium et regnabit in misericordia
et uterus matris erit statua cunctorum.
– Jeremias propheta. – Ecce dies veniunt… 189
Zgodnie z przywołanym powyżej zestawieniem podanym
przez Barbieriego, w wąskich polach po obu stronach
okna, w pierwszej parze widać właśnie proroka Jeremiasza
oraz Sybillę Libijską. Druga para – postaci ukazane
w obydwu kompozycjach nieco w tyle: prorok Ezechiel
i Sybilla Erytrejska – jest również zgodna z dziełem włoskiego
dominikanina:
V. – Sibylla Erythraea. – Sibylla nobilissima Erythraea, in
Babylonia orta; de Christo sic ait: In ultima autem ætate
humiliabitur Deus et humanabitur proles divina, jungetur
humanitati divinitas. Jacebit in feno agnus et officio puellari
educabitur Deus et homo. Signa præcedent apud Apellas.
Mulier vetustissima puerum præmium corripiet. Poetes
orbis mirabitur, ducatum prœstabit ad ortum.
– Ezechiel propheta. – Porta hæc clausa erit 190 .
206. Sybille: Libijska i Erytrejska, fragment
malowidła w środkowym przęśle na ścianie płd. (S II)
nia w katedrze ważne jest przy tym przyporządko wanie
każdej z dwunastu sybilli konkretnemu prorokowi. Tekst
Barbieriego, przytoczony przez Mâle’ a, brzmiał w odniesieniu
do Sybilli Libijskiej następująco:
Opisany schemat, stworzony przez Filippa Barbieriego
– połączenie proroków z sybillami, zaopatrzone w teksty
ich proroctw – funkcjonował głównie we Włoszech. Temat
jednak podlegał dalszym przekształceniom i niemal
współcześnie we Francji wypracowno jego nieco inną redakcję.
Najstarszy znany przykład „francuskiej” wersji wizerunków
sybilli, który zaprezentował Mâle, to ilustra cje
Godzinek Louisa de Laval, pochodzące sprzed roku 1489;
później jednak ten raz ustalony schemat był powtarzany
wielokrotnie 191 . Francuski uczony stwierdził, że nowa redakcja
powstała w wyniku połączenia tekstów Laktancjusza
i Barbieriego, z pewnością z udziałem jakiegoś teologa,
który też niejako na nowo ukierunkował wymowę całego
zespołu dwunastu wieszczek. Określenie tożsamości sybilli
pochodzi w nim od Laktancjusza, zaś tekst ich proroctw
– z książki Filippa Barbieriego, przy czym w niektórych
przypadkach proroctwa przypisane wcześniej jednej prorokini
przyporządkowano innej. Nadano też sybillom
indywidualne atrybuty, odnoszące się do wieszczonych
przez nie wydarzeń z życia Chrystusa. Nie bez znaczenia
jest też kolejność prezentacji sybilli w zespole. Podsumowując
różnice pomiędzy ujęciem sybilli włoskich i ich
francuskich odpowiedniczek, Mâle pisał: „Sybille Filippa
230