Isa'nın Çilesi_(turk)

Isa'Nin Çilesi
şu sözleri söyleyerek kızgın bir şekilde uzaklaşırlar: “Bu söz çok çetindir. Bunu kim kabul
edebilir?”
Onlar övgü dolu sözlerden hoşlanırlar; fakat gerçeği sevmezler ve onu duymaya tahammül
edemezler. Kalabalıklar doyurulduğunda etrafı onların sevinç çığlıkları kaplar ve övgü dolu
sözleri duyulur; fakat Kutsal Ruh aracılığıyla günahları açığa çıktığında, onların bu
günahlarından dönmeleri ve tövbe etmeleri istendiğinde, gerçekten uzaklaşırlar ve artık İsa’nın
yolundan yürümezler.
Bu sevgisiz öğrenciler İsa’dan uzaklaşınca, farklı bir ruh onların kontrolünü ele geçirdi. Bir
zamanlar çok ilginç buldukları Kişi’de artık ilgilerini çeken hiçbir şey göremez oldular. O’nun
düşmanlarını aradılar; çünkü şimdi onlarla aynı düşünceyi paylaşıyorlardı. O’nun sözlerini ve
yaptığı açıklamaları yanlış yorumladılar; nedenleri eleştirdiler. O’na karşı olabilecek her konuda
bir araya geldiler. Bu yalan haberler sayesinde hayatının tehlikeye girmesi için O’na duyulan
öfke daha da arttı.
Nasıralı İsa’nın bizzat kendisinin Mesih olmadığını ifade ettiği yalan haber hızla yayıldı;
böylece Celile’de O’na duyulan ilgi önceki yıl Yahudiye’de olduğu gibi ansızın nefrete dönüştü.
Bunu İsrail’in yapmış olması çok yazık! Kurtarıcı’yı reddettiler; çünkü onlar kendilerine
dünyasal güç verecek bir hükümdar bekliyorlardı. Sonsuza dek var olanı değil, yok olup gideni
istediler.
Öğrencilerinin uzaklaşıp gitmeleri İsa’yı çok üzüyordu. O’nun sonsuz sevgisinin, şefkatinin
ve merhametinin insanlar tarafından takdir edilmemesi, sunduğu kurtuluşun reddedilmesi İsa’yı
tarifsiz acılar içine bıraktı. Yaşadığı bu tür olaylar O’nu adeta dert ve kederin ne olduğunu bilen
bir Acılar Adamı haline getirdi. İsa kendisini terk edenleri engellemeye çalışmadan Onikiler’e
döndü ve şöyle dedi: “Siz de mi ayrılmak istiyorsunuz?” Petrus şu cevabı verdi: “Rab biz kime
gidelim? Sonsuz yaşamın sözleri şendedir. İman ediyor ve biliyoruz ki, sen Allah’ın kutsalısın.”
“Kime gidelim?” İsrail’in öğretmenleri aşırı derecede formalite düşkünüydüler. Ferisiler ve
Sadukiler birbirleriyle sürekli çekişme içindeydiler. İsa’yı terk etmek, ayin ve törenlere düşkün
ve sadece kendi yüceliğini arayan kimselerin arasına katılmak demekti. Öğrenciler İsa’yı kabul
ettiklerinde, yaşamlarının daha önceki yıllarında bulamadıkları huzuru ve sevinci bulmuşlardı.
Günahkarın dostu olan Kişi’ye hakaret edenlerin ve O’na zulmedenlerin yanma nasıl geri
dönebilirlerdi? Çok uzun bir süredir Mesih’i aramaktaydılar; şimdi O’nu bulmuşlar ve O’nun
yanma gelmişlerdi. İsa’yı terk ederek, O’nu öl-dürmek isteyenlerin ve O’nunla aynı yoldan
gittikleri için kendilerine zulmedenlerin arasına katılamazlardı.
“Kime gidelim?” İsa’nın öğretisinden, O’nun sevgi ve şefkat dolu öğretilerinden uzaklaşıp
inançsızlığın karanlığına, dünyanın kötülüklerine mi gidelim? Kurtarıcı kendisinin
gerçekleştirdiği harikulade işlere tanık olan birçok kimse tarafından terk edilirken, Petrus
öğrencilerin imanını şu sözlerle açıkladı: “Sen Allah’ın kutsalısın.” Kendilerine destek olan tek
Kişi’yi kaybetme düşüncesi onların yüreğini korku ve acıyla doldurdu. O’nsuz kalmak, karanlık
ve fırtınalı bir denizde sürüklenmek demekti.
248