Isa'nın Çilesi_(turk)

Isa'Nin Çilesi
Çoban, sürüsünü kayalık tepelerden, ormanların ve derin vadilerin arasından nehir
kıyısındaki otlağa getirirken; dağlarda yalnız geceler boyu onları haydutlardan ve her türlü
tehlikelerden koruyup, hastalıklı ve zayıf olanlarına ilgisini ve şefkatini verirken, onların
yaşamına en az kendi yaşamı kadar değer veriyordu. Sürü ne kadar büyük olursa olsun çoban
koyunlarının hepsini de tanır. Hepsinin de kendi adlar, vardır ve çoban onları çağırdığında ona
cevap verirler.
Dünyadaki sıradan bir Çobanın kendi koyunlarını tanıması gibi, İlahı Çoban da dünyanın
dört bir yanına dağılmış olan kendi sürüsünü tanır. “Benim koyunlarını, otlağımın koyunlar., siz
insanlarsınız. Ben sızın Tanrınız’ım. Böyle diyor Egemen Rab.” İsa şöyle der: “Adınla çağırdım
seni, sen benimsin.” “Bak, adını avuçlarıma kazıdım.” Isa bizim her birimizi de tanır ve bizim
zayıflıklarımızı O’nu da etkiler. Hepimizi adlarımızla tanır. Yaşadığımız evi, evde yaşayanların
hepsini adlarıyla tanır. O, kimi zaman bir şehrin bir caddesindeki eve gidip koyunlarından birini
bulmaları için hizmetkârlarına buyruklar vermiştir.
İsa, her insanı sanki uğruna öldüğü tek insanmış gibi tanır. İnsanların çektiği sıkıntılar O’nu
etkiler. Kendisinden yardım dileyenlerin sesini duyar. O, tüm insanlığı kendisine çekmek için
geldi. “Beni takip edin” dediğinde, O’nun ruhu iman edenlerin O’na yaklaşmasını sağlar.
Birçok kimse O’na yaklaşmayı reddeder. İsa, onların kim olduğunu bilir. Yaptığı çağrıyı kimin
memnunlukla kabul ettiğini ve kendisinin koruyucu sevgisine sığınmaya kimin istekli olduğunu
bilir ve şöyle der: “Koyunlarını benim sesimi işitirler. Ben onları tanırım, onlar beni takip
ederler.” Onların her birisiyle, sanki yeryüzünde tek kalmış gibi ilgilenir.
“O da kendi koyunlarını adlarıyla çağırır ve onları dışarı götürür... Koyunlar da onu izler.
Çünkü onun sesini tanırlar.” Doğuda çobanlar, koyunlarını asla sürüklemez. Onları korkutmaz
ve onlara karşı zor kullanmaz; fakat önlerinden kendisi giderek onları çağırır. O’nun sesini
tanırlar ve sözünü dinlerler. Kurtarıcı Çoban da koyunlarına böyle davranır. Kutsal Yazı şöyle
der: “Musa ve Harun eliyle halkını bir sürü gibi güttün.” “Seni sonsuz sevgi ile sevdim. Bundan
dolayı seni lütufla kendime çektim.” Hiç kimseyi kendisinin yolundan gitmeye zorlamaz.
“Onları insancıl iplerle, sevgi bağlarıyla kendime çektim; boyunduruklarını kaldıran biri oldum.
Eğilip yiyeceklerini verdim.”
Öğrencileri İsa’nın yolundan gitmeye yönelten şey, cezalandırılma korkusu ya da sonsuz
umudu değildi. Kurtarıcı’nın, Beytlehem’deki yemlikten çarmıha kadar geçen yaşamı boyunca
açıkça görülen eşsiz sevgisini gördüler. O’nun görüntüsü, kişinin Kurtarıcı’ya yaklaşmasını
sağlar, yüreğini yumuşatır ve onu koruması altına alır. O’na bakanların yüreği sevgiyle dolar.
O’nun sesini duyarlar ve O’nu takip ederler.
Yoldaki tehlikelerle ilk olarak kendisi karşılaşarak, çobanın koyunların önünden gitmesi gibi,
İsa da halkı için aynısını yapar. “Kendi koyunlarının hepsini dışarı çıkarınca önlerinden gider.”
Gökyüzüne giden yol, Kurtarıcı’nın ayak izleri ile kutsanmıştır. Yol, sarp ve engebeli olabilir;
fakat İsa bu yoldan geçmiştir; Kurtarıcı, bu yoldan emin bir şekilde geçebilmemiz için yolun
308