Isa'nın Çilesi_(turk)

Isa'Nin Çilesi
araya gelmişti; bu Romalı hükümdar onu hediyelerle zenginleştirmişti. Gücü, görkemi ve
zenginliği tapınağı dünyanın harikalarından biri haline getirmişti.
Güneş ufukta batarken ışınları tapınağın beyaz mermerlerinde ve altın renkli sütunlarında
parıldıyordu. İsa’nın ve kalabalığın durduğu tepeden aşağı bakıldığında kar beyazı mermerleri
ve yüksek kuleleri ile tapınağın görüntüsü gerçekten muhteşemdi. Tapınağın girişinde yeşil
yaprakları ve iri salkımlarıyla en usta sanatkarlar tarafından yapılan altın ve gümüşten bir asma
vardı. Bu fıgür, İsrail’i bereketli bir bağ olarak temsil ediyordu. Altın, gümüş ve canlı yeşil
rengi, titiz bir çalışmanın sonucunda ustalıkla bir araya getirilmişti; asma dalları, beyaz ve
parlak sütunların her ikisinin de etrafını sararken, altın asma figürleri, gökyüzünün görkemi ile
parıldayan güneşle birlikte harikulade bir manzara oluşturuyordu.
İsa bu harika manzaraya bakar; bu muhteşem görüntü karşısında halkın adeta dili tutulur.
Herkesin bakışları Kurtarıcı’ya çevrilir. Kendilerini saran hayranlık duygusunu O’nun yüzünde
de görmeyi beklerler. Titreyen dudaklarından kalbinin derinliklerindeki acıları bildiren sözleri
dinlerken, O’nun gözyaşları içinde ve bedeninin fırtınada savrulan bir ağaç olduğunu görünce
şaşırır ve üzülürler. Çok sevdikleri Efendilerinin yüreğinin acı dolu ve göz yaşlan içinde
olduğunu görmek, melekleri ne kadar çok üzmektedir!
Zafer çığlıkları atan, hurma dalları ile O’nu selamlayan ve tahta geçmek üzere olduğunu
umdukları şehre kadar O’na eşlik eden halk şimdi ne kadar şaşkın ve üzüntülüdür! İsa, Lazar’ın
mezarının başında ağladı; bu, O’nun insanların dertleri ve kederleri ile yakından ilgilendiğini
açıkça gösteriyordu. Fakat bu ani üzüntü, sevinç şarkıları söyleyen büyük bir koroda hüzün dolu
bir ses gibiydi. Herkesin kendisine hürmet ettiği ve sevinç çığlıkları attığı bir ortamda İsrail’in
Kralı gözyaşları içindeydi; bu sessiz gözyaşlarının sebebi sevinç değil; yüreğinde dinmeyen
acıydı. Halkın çığlıkları dindi. Birçoğu sebebini anlayamadıkları bu acıdan dolayı ağladılar.
İsa kendisinin çekeceği acılardan dolayı ağlamadı. Çok yakında koyu bir karanlığın kendisini
saracağı ve büyük acılar çekeceği Getsemani tam önünde duruyordu. Asırlar boyunca kurban
edilecek hayvanların geçtiği kapı da görülüyordu. Kapı kısa bir süre sonra dünyanın günahları
için sunulan tüm kurbanların işaret ettiği Kişi için, yani Gerçek Kurban için açılacaktı. Çarmıha
gerileceği yer de yakındaydı. Buna karşın Kurtarıcı’nın ağlamasının sebebi, tüm bunların O’na
kendi ölümünü hatırlatması değildi. İsa’nın çektiği, bencil bir acı değildi. Çekeceği büyük
acıların düşüncesi, O’nun asil ve fedakar ruhunu korkutmadı. İsa’yı üzen, Tanrı’nın Oğlu’nu ve
O’nun büyük mucizeleriyle ikna olmayı reddeden, O’nun sevgisini hor gören ve Onu öldürmek
üzere olan Kudüs’ün görüntüsüydü. Onun, Kurtarıcı’sını reddetmesinin sonucunda ne olduğunu
ve eğer kendi yarasını saracak olan tek Kişi’yi reddetmeseydi ne olacağını görürdü. Kurtarıcı
onu kurtarmak için gelmişti; onu nasıl terk edebilirdi ki?
İsrail bereketli bir halk olmuştu; Allah, onların tapınağını kendi konutu haline getirmişti;
“Yükselir zarafetle, bütün yeryüzünün sevinci Siyon dağı.” İsa bir babanın çocuğunu koruduğu
gibi asırlar boyunca onları korumuştu. Sevgisini, şefkatini esirgememişti. Peygamberler
tapmakta kutsal uyarılarda bulunmuşlardı. Burada kutsal buhur imanlıların dualarıyla göğe
366