Isa'nın Çilesi_(turk)

Isa'Nin Çilesi
dolu olan yürekleriyle anne ve babalarına saygı gösterecekler ve onlara her zaman destek
olacaklar- Ve şimdi insanlığın günahları uğruna Yüce Rab kendi canını feda ediyordu. O değerli
yaşamını feda ederken hiçbir sevinç O’nu ayakta tutmuyordu. Her şeyin üzerinde bir keder
tabakası oluşmuştu. Ölümün korkusu bile O’na yük olmamıştı. O’nun katlandığı tarifsiz ruhi
acıları, çarmıhın alçaltıcı ve acı veren etkisinden kaynaklanmıyordu. Mesih acıların da kralıydı;
fakat çektiği acı, insanlığın ne kadar kötü olduğunun henüz bilincine varamadığı günahın sebep
olduğu acıydı. Mesih, günahın insanlığı nasıl tutsak ettiğini ve çok az kişinin bu tutsaklıktan
kurtulmak istediğini gördü. Allah’ın yardımı olmadan insanlığın yok olmak zorunda olduğunu
biliyordu ve bir çok kişinin Allah’ın yardımına ulaşabilecek kadar yakın oldukları halde O’ndan
yardım dilemeyerek yok olup gittiklerini gördü.
Tüm insanlığın yaptığı kötülüklerin yükü Mesih’in üzerine yüklendi. Bizleri Yasa’nın
lanetinden kurtarmak adına Yasa’yı çiğneyenlerle eşit tutuldu. Adem’den beri insanlığın işlediği
günahlar O’nun kalbine yük oldu ve Allah’ın günaha duyduğu öfke, insanlığın ilahızlığa doğru
sürüklenmesi Mesih’in ruhunu karamsarlıkla doldurdu. Mesih tüm yaşamı boyunca günahkar
insanlığa Allah’ın lütfunun müjdesini ve Baba’nın affedici sevgisini iletmiştir. En büyük
günahkarları bile kurtarmak O’nun hedefi olmuştur. Fakat şimdi kendisi günahın korkunç yükü
altında iken Allah’ın merhamet dolu yüzünü görememektedir. Bu O’nun, insanlığın asla
anlayamayacağı kadar büyük bir acı çekmesine neden olur, zira Allah’ın varlığı bu saatte
çekilmiştir. Bu O’nun duyduğu bedensel acıdan bile daha büyük bir acıdır.
Şeytan sürekli ayartmaya çalışarak İsa’yı zor durumda bırakmıştır. İsa’nın bakışları henüz
mezarının kapılarından sızamıyordu. Mezarından zafer kazanarak çıktığını veya Baba’sının
önündeki bedelinin kabul edildiğini kanıtladığı yolunda hiçbir umut ışığı görünmüyordu.
Bedelini kendi canıyla ödediği insanlığın günahının, kendisini Allah’tan sonsuza dek
ayırmasından endişe ediyordu. Kurtarıcı lütfün günahkar insanların üzerinden elini çektiğinde
bir günahkarın çekmesi gereken günah kor-kusunu yaşadı. Baba’sının bir aracı olarak öfkesini
O’nun üzerine yollamasına ve bu acı kaseden içmesine neden olan şey insanlığın günahlarıydı.
Melekler İsa’nın bu büyük acıya katlanmasına büyük bir kederle tanık oldular. Gökyüzünün
kutsal melekleri bu acı dolu manzarayı görmeye daha fazla dayanamadılar. Doğa bu utanç
verici olaydan ve Yaratıcı’nın ölümünden dolayı yasa büründü, Güneş bu olayın tanığı
olmamak için aydınlatmayı reddetti. Ansızın ışınlarını geri çektiğinde henüz öğle vaktiydi.
Birdenbire bir çarşaf gibi çarmıhın üzerine koyu bir karanlık çöktü. “Bütün ülkenin üzerine
öğleyin saat on ikiden üçe kadar süren bir karanlık çöktü.” Yeryüzünün ansızın aysız ve
yıldızsız bir gece yarısı kadar karanlık olmasına neden olan şey bir doğa olayı veya güneş
tutulması değildi. Bu sonraki nesillerin imanının pekişmesi için Allah tarafından gerçekleştirilen
mucizevi bir olaydı.
Bu koyu karanlığın içinde Allah’ın varlığı gizliydi. O, karanlığı kendisinin meskeni yapar,
görkemini insanlardan gizler. Allah ve kutsal melekleri çarmıhın yanındaydılar. Baba Oğlu ile
birlikteydi. Fakat varlığını açıkça göstermedi. Eğer görkemini bulutların arasından açıkça
gösterseydi, O’na bakan herkes yok olurdu. Hatta İsa bile bu muhteşem saatte Allah’ın varlığı
481