shkarko - Syri 3

e dinte. Të gjithë ata ushtarë dhe oficerë, që gjatë luftës ishin
në Gjermani, pas asaj lufte u burgosën, por anjeri s’kishte
dihotomi gjuhësore se në këtë burgosje kolektive ka dorë vet
sistemi sockomunist. Fundja, të gjithë i besojnë gjuhës së
ideologjizuar ideokomuniste. Atëherë prapë i vjen radha
pyetjes: a ishin disidentë këta të burgosur të metagjuhës
sockomuniste apo ishin viktima të një regjimi totalitar?
Të burgosurit politikë shqiptarë, për të cilët janë dhënë
shumë mendime, sinqerisht donë ta mësojnë metagjuhën
politike me të cilën i drejtohen nëpërmes letrave Enverit për të
konfirmuar, me të drejtë pafajsinë e tyre politike. Edhe këta
mendonin se gabimisht kanë rënë në burg, pa dijen e Enver
Hoxhës. Prapë do të pyesim: a është disident apo viktimë i
burgosuri i tillë i cili ende s’e ka mësuar metagjuhën e
vetdenoncimit?! Natyrisht ky i burgosur ka edhe “dobësitë e
çastit” në ndërgjegjen e tij gjatë kohës së qëndrimit në burg.
Shkenca dhe përvoja kanë vërtetuar, se, sado i fortë
ideologjikisht apo moralisht qoftë njeriu, ekziston kufiri i durimit
të torturës psikofizike. Përtej këtij kufiri asnjë njeri s’është në
gjendje të dijë për vetveten; më s’i takon vetvetes. Përtej këtij
kufiri të torturës eksperimentale, i burgosuri mund t’i
denoncojë të gjithë, sipas kërkesës së hetuesit. Rrugë tjetër
s’ka. I burgosuri tjetër, ai kosovar, nuk mund të shkëputej nga
gjuha ideopatriotike sepse Partia e Punë i kishte uzurpuar të
gjitha entitetet kombëtare, ishte indentifikuar me Shqipërinë:
ishte uzurpuar atdheu, si fiziku elementar i një kombi.
ishte uzurpuar shenja gjuhësore, kodi, mesazhi, fjala,
fjalia …
ishte uzurpuar mendimi filozofik, letrar, historik ...
Mendimi jashtë kësaj kornize ideologjike konsiderohej
armiqësor dhe ky veprim gjuhësor dihotomik konsiderohej si
mbeturinë zogiste apo balliste. Këtë nofkë politike askush në
Kosovë s’e ka dëshiruar. UDB-ja jugosllave nuk ishte aq