shkarko - Syri 3

205 Identiteti i historisë dhe i historianit
Identiteti i historisë dhe i historianit
Fatkeqësia e identifikimit të plotë psikointelektual, pa
hezitimin më të vogël, të intelektualit me “gradën shkencore”
të fituar nga idejshmëria, e merr formën më fatale kur ky
intelektual, jo vetëm që në kohën e mëvonshme të
demokracisë s’mund t’i shmanget emocionalisht krijimtarisë
ideore, por duke mbrojtur vetveten mbron marrëzisht edhe
këtë krijimtari sikur prindi fëmijën e gjymtë. Të zëmë, për
shembullin e konkretizimit, historianin socialist, të stërvitur
ideologjikisht, sipas hireakisë partiake që ka arrijtur tek titujt
më të lartë shkencorë, asnjë studim shkencor s’mund ta
fillonte pa e cituar në fillim profecinë e Partisë, të Udhëheqësit;
pa i përmedur të gjitha kongreset, plenumet, sipas
“materializmit historikodialektik”; pa e cituar në prologun dhe
epilogun e veprës historike atë sintagmën dygjymtyrëshe të
Dekalogës mbihistorike: lufta nacionalçlirimtare. Kjo
sintagmë e profecisë historike është bërë aq sovrane, e
paprekshme sa as letërsia, as historia, as semantika, s’kanë
mundur ta shkërmoqin analitikisht, për ta studiuar në veçanti
secilën fjalë. Në të gjitha përmutacionet: morfematike,
semantike, semasiologjike, apo thjeshtë logjike, fjalët e kësaj
sintagme, sipas modelit politik, gjithnjë dalin ekuivoke
politikisht:
1. luftë, nacion, çlirim.
2. nacion, çlirim, luftë.
3. çlirim, luftë, nacion.
4. çlirim, nacion, luftë.
Para këtij problemi logjikogjuhësor, sot, gjenden
shkrimtarët, historianët, studiuesit e ndryshëm, apo edhe
partitë politike, cilatdo qofshin ato: çka të mohohet e çka të