shkarko - Syri 3

egzodi i korrikut të vitit 1990 sepse u bë në agun e
demokracisë shqiptare, dhe pikërisht shqiptarët iknin nga
vetvetja, iknin nga çdo gjë shqiptare. Ne që e pamë Adrian të
nxirë nga shqiptarë të gjallë e të vdekur, në njërën anë do t’i
arsyetojmë këta “disidentë” ikanikë, por njëherit do të
meditojmë edhe për metabolizmin kombëtar të shqiptarëve që
u ishte përshtatur ikjeve të përhershme. Tirania sockomuniste
metabolizmin e ikjes së shqiptarëve e kishte “shlyer” me
mbylljen në Arkën ideopolitike të Nojës: “O TI QË HYN KËTU
BJERRE ÇDO SHPRESË!”
Shqiptarët hynë në tiraninë më të ashpër
sockomuniste, ku më s’kishte shkrimtarë për fenë si të
atëhershmit: Budi, Buzuku, Bogdani, Bardhi e pikëllimtarë të
tjerë të këtij soji, për ta ruajtur grigjen e rrezikuar, për të
mbrojtur atdheun nga kafshimi i vetmisë e harresës, për t’i
tundur këmbanat e kushtrimit: EJA KUSH ËSHTË TRIM! Orët,
zanat, Të mirat, shtozovallet, kishin dalur nga Lahuta e thyer
dhe si grethat nga zguri i lisit flauri kishte kapërcyer detin. Një
Skënderbe qyqar, i hipur mbi Rosiantin e tij politik, si xhuxh
rrinte përballë sfingës faraonike të Musteqoshit të çeliktë të
stepes ruse dhe Mefistos shqiptar. Historia çdo ditë e më tepër
hollohej nga vet historianët sockomunistë; shtëpia e letërsisë
shqipe renovohej idejshmërisht duke i përzënë protagonistët e
dikurshëm të letërsisë shqipe për t’i zëvendësuar me
entuziastë politikë. FJALA e letërsisë shqipe rektonte nën
pastrimin nga “reaksioni” dhe nga inzhenieringu gjenetik i
protagonistit revolucionar dhe internacionalist.