shkarko - Syri 3

ende i besonin FJALËS, qëndruan në Shqipëri për ta ruajtur
atë pak “grigje” të mbetur e të daktisur nëpër malet e
pikëlluara. Këta shkrimtarë të profesionit katekizmor, të cfilitur,
qëndronin para dyerve të kishave të vetmuara për ta ndaluar
kafshimin e fushës e të malit, që donin të hynin në oborrin e
braktisur të kishës. Ata shkrimtarë patën fatin të shihnin
egzodin fizik dhe egzodin shpirtëror: shqiptarët truma-truma
iknin nga atdheu, iknin truma-truma nga feja e të parëve. Cili
njeri i kohës sonë, përveç atij që fortas e ka puthisur veshine
ndërgjegjes për gjoksin e nënës, mund ta peshojë pikëllimin e
dyfisht të Buzukut, Budit, Bogdanit, që me aq pietet mbronin
oborret e kishave nga kafshimi i barit të harresës? Cili njeri i
kohës sonë mund ta dëgjojë me veshin e zemrës kumtin e
përmotshëm të këmbanave të kishave që binin për ta përzënë
djallin nga shpirtërat e atyre shqiptarëve që kishin mësyer
konvertimin drejt Islamit aziatik.
vetëm veni veshin e zemrës e dëgjoni vigmën e
pikëllimit të këtyre shkrimtarëve! ata qëndronin në altarin
e atdheut si mojsiu në malin e sinajit dhe shikonin tokën e
premtuar prej të cilës iknin shqiptarët:
u dëgjua kumti qiellor i hyut: pesë shekuj toka e
premtuar shqiptare do të jetë larg jush! shkrimtarët e
altarit i besuan fjalës së hyut dhe vërtetë ende ishte fjala
...
Gjon Buzuku për ta ruajtur fuqinë e FJALËS, nga goja
e Jezusë e shkëputi atë tregimin për “Djalin shkapërdar”. Këtë
tregim Jezu ua rrëfen nxënësve të vet meqë edhe brenda
Darkës së fundit kishte depërtuar egzodi i moralit judaik.
Buzuku flet si Jezu se sinqerisht besonte: ENDE ËSHTË
FJALA. Besonte se kjo FJALË do ta bashkojë grigjën e
katandisur se do ta kthente sërish në Shqipërinë e Hyut
Shkapërdarin e fesë; Shkapërdarin e familjes ta kthejë në
gjakun e vet; Shkapërdarin e atdheut ta kthejë në Tokën e
premtuar.