shkarko - Syri 3

Arti shtetëror i letërsive të verbëra
292
Te fundi ushtarët turq mund të jenë vrarë gjatë shumë
shekujve, që nga koha e atij Gjegjit të Madh, por s’e kishin
pasur fatin të vriten nga partizanët për ta bërë atë udhëtimin e
privilegjuar politik.
Të drejtën e këtij “udhëtimi” politik e kishin vetëm
skeletet e ushtarëve gjermanë e italianë, të rrjeshtuar në
njësite, çeta e batalione. Kjo ushtri e vendosur në thasë
najloni, synonte, asgjë më tepër, se sa ta konfirmojë epërsinë
e ushtrisë ngadhnjimtare partizane kur ushtria e blinduar e
Enver Hoxhës bënte paradën e festës së çlirimit.
Natën e tretë të valpurgjisë së skeleteve, po e shohim
sot, në arkivole të gozhduara: nga varret po ngrihen skeletet e
viktimave shqiptare - të “disidentëve të socializmit”. Këto
skelet nuk kërkojnë azil, egzil, apo të ikin si refugjatë jashtë
atdheut; ato skelete “disidentësh” vetëm kërkojnë rrugën e
shtëpisë dhe rivarrosjen dinjitoze me një mbishkrim të
çuditshëm: ISHIN VIKTIMA SE U RRESHQITI KËMBA NË
MIDIS TË ATDHEUT. SKELETET E TYRE LE TË
UDHËTOJNË NGA TË GJITHA ANËT E ATDHEUT NË DO
ARKIVOLE TË ZVOGLUAR! TË GJITHË LE TË HYJNË NË
LIBRIN E VIKTIMOLOGJISË!
Qoftë libri i viktimologjisë, qoftë Prememorja e
ndërgjegjes kombëtare, e kërkojnë FJALËN, GJUHËN,
KOMBIN, MESAZHIN, e deri tek teksti, që sot i mungon
letërsisë shqipe, historisë, mendimit teorik... Gjeneralët,
priftërinjët, Lumenjtë e vdekur, Epopetë e ballit kombëtar,
Debatikasit, Agimet ideologjike, Mërgatat e qyqeve, shtëpit në
preri... e kanë trandë letërsinë, nga çdo vlerë obligative. Të
gjitha skeletet që nga fillimi e deri në kohën tonë po ikin nga
letërsia shqipe drejt rivarrosjes, të gjallët po ikin ikin drejt
egzodit, azilit, deri sa t’i kthehet shpirti obligativ FJALËS së
gjuhës shqipe.