shkarko - Syri 3

a. aftësia e shenjit ta transmetojë impulsin politik.
b. sistemi i kodifikimit të shenjave brenda të
folurit.
c. gjuha manuale.
Të gjitha këto nyjëtime ideopolitike të gjuhës në letërsi,
në historinë e letërsisë shqipe, në të folurit e përditshëm, sipas
kësaj paraqitjeje e tregojnë sëmundjen transformacionale e
gjenerative të gjuhës shqipe, si dhe të gjitha gjuhëve të
totalitarizmit. Andaj, është sa e dhembëshme, po aq e
natyrshme që shtetasi i totalitarizmit të mos mund ta shprehë
një sintagmë logjike apo një koncept të tërësishëm logjik. Sot,
kur gjendemi mu në qendër të mrekullisë reformatore, është e
natyrshme, për të mos thënë e domosdoshme, të bëhen
gabime logjikogjuhësore, qoftë në shtypin demokratik, qoftë
në komentimet politike, në interpretimet historike, sociologjike,
e deri tek bisedat më të thjeshta. Sëmundja logjikogjuhësore
ka kohë që ishte shndërruar në atavizëm organik, aq sa sot,
sipas gjuhës e të folurit që i përdorim ne shqiptarët nuk dihet
ku fillon demokracia e ku përfundon diktatura.
Sfidimi moral, religjioz, patriotik e së fundi ideologjik që
i është bërë sistemit logjikogjuhësor të gjuhës shqipe në
diakroni dhe në sinkroni që shumë shekuj, e ka çvendosur
metodologjinë e tekstit e të kontekstit, të të menduarit, të të
folurit e deri tek caku i fundit “i veseve sintaktike e tipologjike”.
Meqë tek shqiptarët nuk ekzistonte kohezioni obligator i fjalës,
sot shtetasi shqiptar orvatet euforikisht, të konvertohet
ideologjikisht pa lëvizur aspak nga simonia 1) politike e fjalës.
Secili shqiptar, e të gjithë, stisim “alibinë e disidencës”, pa e
kuptuar se veset sintaktike zbulojnë raporte tinëzare midis
njerëzve, zbulojnë njeriun, shoqërinë e paaftë të mendojë e të
flasë logjikisht. Në alibinë e disidencës së hiçt, fjala shqipe
zbulon karakterin e kontradikcionit, apo karakter të dyfishtë: të
mohimit e të pohimit të njëkohshëm. Mu në midis të këtij
1 Simoni; shitja e vlerave të kishës, shitja e sakramenteve, tregtia
mëkatare