shkarko - Syri 3

pohohet realisht në këtë pansintagmë. Duhet të pranojmë se
kjo sintagmë kaq hipotetike u bë trini e mirëfilltë antinomesh:
luftë, nacion, çlirim, që shkencërisht duhet të vendoset në
funksione homonime: kuaziluftë, kuazinacion (anacional)
kuaziçlirim. Historiani, si më kompetent, për ndriçimin
shkencor të ngjarjeve të kësaj lufte, të gjitha faturat politike i
ka marrë në depotë e kooperativës së Komitetit të Partisë.
Çdo historian e kishte të qartë skematizmin e datave, të
ngjarjeve, të vendeve, për ta ribërë kompozicionin ideologjik të
kësaj lufte. Nuk është edhe aq i largët inicimi i shtruar nga
vetë historianët për ta ndriçuar masakrën e Tivarit: ngjarje
shumë provokative për historinë, për letërsinë, për
sociologjinë e deri tek regjisorët. Me një ndrojtje politike e
profesionale, historianët, gjithë ecurinë e kësaj tragjedie e
ngërthyen në dy skema shumë të thjeshta, të padenja për
studim:
1. Akuza kundër shovinizmit sllavoortodoks, qëllim i të
cilit paska qenë ta zhdukë fizikisht popullin shqiptar.
2. Heshtja “e vullnetshme” e historianëve shqiptarë
ndaj krimeve të Partisë së Punës së Shqipërisë.
Historianët paskan dashur ta ruajnë higjenën
shpirtërore të shqiptarëve duke e mëshehur tragjedinë
e një kombi. (Natyrisht akuzën e parë, për sadizmin
sllavoortodoks qe para njëqind vjetësh, e ka ditur çdo
bari kosovar!)
Në kohën e demokracisë filluan belbëzimet e para për
masakrën e mijëra djelmoshave kosovarë, nga sadizmi
sllavoortodoks, në dimrin e vitit 1945. Këta djem kosovarë të
molepsur e aq të pashpresë ecin nëpër gjoksin e Nënës duke
shkuar drejt vdekjes kolektive. Në rrugën Prizren - Kukës _
Shkodër mbi këta leprozë politikë kishte rënë stina e harresës
- stina e mallkimit. Toka shqiptare ishte shndërruar në Luginën
leproze të skenave biblike, apo ishte shndërruar në tokën e
murtajës mesjetare. Nëna Shqipëri, s’e dëgjonte vigmën e
dhëmbjes së këtyre djemve që po shkonin drejt vdekjes.